Κάποιοι επιχειρούν να τους διώξουν μακριά από το φαγητό τους χτυπώντας με μανία τα χέρια τους προς το μέρος τους, ενώ άλλοι υποχωρούν ατάκτως προς το πλησιέστερο καταφύγιο. Αλλά οι ερευνητές διαπιστώνουν ότι ένα… κατσάδιασμα ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε οι άνθρωποι να απαλλαγούν από τους ενοχλητικούς, πεινασμένους γλάρους, όταν απολαμβάνουν το γεύμα τους σε μια παραλία.
Σύμφωνα με δημοσίευμα του Guardian, ειδικοί στη συμπεριφορά των ζώων από το δημόσιο πανεπιστήμιο του Εξετερ στη νοτιοδυτική Αγγλία επιχείρησαν να καθορίσουν την πιο αποτελεσματική μέθοδο αντιμετώπισης των φτερωτών απειλών, τοποθετώντας ένα σακουλάκι τσιπς σε ένα σημείο όπου ήταν αναπόφευκτο να το βρουν οι γλάροι.
Μόλις ένας από αυτούς πλησίασε στο σημείο, οι ειδικοί δοκίμασαν τρεις ηχογραφήσεις. Η πρώτη ήταν αυτή μια ανδρική φωνή που έλεγε «όχι, μείνετε μακριά, αυτό είναι το φαγητό μου!». Η δεύτερη έλεγε το ίδιο με πιο δυνατή και επιθετική φωνή, ενώ η τρίτη ήταν το «ουδέτερο» κελάηδημα ενός κοκκινολαίμη.
Εξέτασαν με αυτή τη μέθοδο συνολικά 61 γλάρους σε εννέα παραθαλάσσιες πόλεις στην Κορνουάλη της Ουαλίας, και διαπίστωσαν ότι σχεδόν τα μισά από τα πουλιά που εκτέθηκαν στις επιτακτικές φωνές πέταξαν μακριά εντός ενός λεπτού. Μόλις το 15% των πτηνών που άκουσαν την ήρεμη φωνή έφυγαν, αν και τα υπόλοιπα απομακρύνθηκαν προφανώς αισθανόμενα κίνδυνο. Αντίθετα, το 70% των γλάρων που εκτέθηκαν στο τραγούδι του κοκκινολαίμη δεν απομακρύνθηκαν.
Η ένταση του «κατσαδιάσματος» και της «ήρεμης ομιλίας» ήταν η ίδια, πράγμα που σημαίνει ότι οι γλάροι φαινόταν να αντιδρούν στις ακουστικές ιδιότητες του μηνύματος και όχι στην ένταση της φωνής. Η μελέτη είναι ίσως η πρώτη που εξετάζει εάν τα άγρια ζώα σε κατάσταση μη αιχμαλωσίας αντιλαμβάνονται διαφορές στις ιδιότητες των ανθρώπινων φωνών που εκφέρουν τις ίδιες προτάσεις με την ίδια ένταση.
Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι γλάροι ήταν σε κατάσταση μεγαλύτερης επιφυλακής όταν άκουγαν ηχογραφήσεις ανδρικών φωνών–είτε αγριεμένες, είτε ήρεμες– και τσιμπούσαν λιγότερο το δοχείο φαγητού μπροστά τους. Η μόνη διαφορά ήταν ότι στις επιτακτικές φωνές πέταγαν απότομα μακριά, ενώ στις ήρεμες ομιλίες απλά μετακινούνταν λίγο πιο πέρα. Οι εντάσεις και των δύο ήταν οι ίδιες, άρα, το… κατσάδιασμα αποδείχθηκε πιο αποτελεσματικό από τη φυσιολογική ομιλία.
Φαίνεται ότι οι γλάροι δίνουν προσοχή στον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι ομιλούν και όχι στην ένταση της φωνής, κάτι που δεν έχει παρατηρηθεί έως τώρα σε οποιοδήποτε άγριο είδος ζώων – μόνο στα εξημερωμένα, που ζουν μαζί με τους ανθρώπους για χρόνια, όπως τα σκυλιά, οι χοίροι και τα άλογα.
Η μελέτη δείχνει ότι τα πουλιά μπορούν να απομακρυνθούν χωρίς τη χρήση, ή την απειλή της βίας. Δεδομένου ότι οι γλάροι ανήκουν στα πτηνά που χρήζουν προστασίας ως απειλούμενα είδη, το πείραμα αποδεικνύει ότι υπάρχουν ειρηνικοί τρόποι αποτροπής τους που δεν περιλαμβάνουν κάποιου είδους σωματικής επαφής. Μελλοντικές προγραμματισμένες μελέτες θα εξετάσουν κατά πόσο και η γυναικεία φωνή έχει τις ίδιες επιπτώσεις στα πτηνά.