Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σπανίως εκφράζεται δημοσίως για θέματα που αφορούν σε εσωτερικές υποθέσεις του κόμματος και όταν το κάνει, έχει… τον λόγο του. Δεν βαράει στο βρόντο, ο επικεφαλής της εσωκομματικής τάσης 53+. Κυρίαρχο ζήτημα για τον ίδιο, στην παρούσα φάση είναι η διαδικασία λήψης αποφάσεων στον μικρόκοσμο της κομματικής νομενκλατούρας της Κουμουνδούρου. Διότι για αλλού ξεκίνησε το καράβι κι αλλού έφτασε, υπενθυμίζει ο πρώην υπουργός Οικονομικών, αν ερμηνεύουμε σωστά τους υπαινιγμούς του στο άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα TVXS.

Αυτή τη φορά το «μενού» των (εντυπωσιακών, συνήθως) παρομοιώσεων του Ευκλείδη Τσακαλώτου δεν περιλαμβάνει ούτε σαρανταποδαρούσες με κάκωση μηνίσκου ούτε σταρ της μεγάλης οθόνης όπως η Σκάρλετ Τζοχάνσον, αλλά ένα κουαρτέτο εγχόρδων (του βρετανού συγγραφέα Αλαν Μπένετ) που πολύ θα ήθελε ο ίδιος να θυμίζει σε λειτουργικότητα, ισότητα και ακρίβεια την Αριστερά. «Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει όλο και περισσότερο να λειτουργεί ως το κουαρτέτο του Bennett. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ» αναφέρει κλείνοντας, με τον υπαινιγμό για συγκεντρωτισμό γύρω από την ηγετική ομάδα να είναι περισσότερο από σαφής…

Αναλυτικά, το άρθρο του Ευκλείδη Τσακαλώτου:

«Τελευταία ημέρα της προγραμματικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ. Δεν ήταν εύκολο εγχείρημα σε καιρούς πανδημίας. Παρ’ όλα τα προβλήματα, και ιδιαίτερα το γεγονός ότι η διαδικτυακή διαδικασία περιόρισε αρκετά διαδραστικές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα την τελευταία μέρα, βγήκαν καλά κείμενα, και όσον αφορά στο προγραμματικό και στην πολιτική απόφαση. Επιπλέον, παρακολούθησα αρκετές ομιλίες με ουσία. Ωστόσο, η συλλογικότητα, και στη λήψη αποφάσεων και στη δράση, δεν είναι εύκολη υπόθεση, και χρειάζεται μια συνεχής προσπάθεια.

Τελειώνω με ένα απόσπασμα από το ημερολόγιο του αγαπημένου μου Αγγλου συγγραφέα θεατρικών έργων, Alan Bennett: “Σε μια ηχογράφηση στο BBC για να βγουν μουσικά κομμάτια για μια ταινία μικρού μήκους που έχω γράψει για τον Προυστ, το 102 Boulevard Haussmann. Το Κουαρτέτο του Delme παίζει αποσπάσματα από το Κουαρτέτο Εγχόρδων του Cesar Frank και το Κουαρτέτο Πιάνου του Faure, και τα δύο πιθανές εκδοχές για τη μυθιστορηματική σονάτα του Vinteuil στο A la Recherche. (Αναζητώντας το χαμένο χρόνο). Αυτό που εντυπωσιάζει στους μουσικούς είναι η πλήρης απουσία έπαρσης. Παίζουν ένα απόσπασμα, το ξανακούνε, μετά δίνουν σημειώσεις ο ένας στον άλλον, και δοκιμάζουν εκ νέου. Ο Τζορτζ Φέντον, ο οποίος συντονίζει τη μουσική, επίσης συμβάλλει, αλλά αυτός είναι μουσικός. Ο David H., ο σκηνοθέτης, συμβάλλει, αλλά δεν είναι μουσικός, απλά ξέρει τι ατμόσφαιρα θέλει σε διάφορα σημεία της ταινίας. Στο τέλος ακόμα και εγώ συμβάλλω μόνο και μόνο επειδή ξέρω τι μου αρέσει. Και οι μουσικοί γνέφουν και ακούν, δοκιμάζουν μερικά μέτρα εδώ και εκεί, στη συνέχεια συγκεντρώνονται και το πάνε πάλι από την αρχή. Τώρα, κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να το κάνει αυτό με τους ηθοποιούς. Κανένας ηθοποιός δεν θα ανεχόταν έναν συνάδελφο ερμηνευτή που τόλμησε να σχολιάσει τι έκανε -σχόλια αυτού του είδους μπορούν να προέλθουν αποκλειστικά από τον σκηνοθέτη, και ακόμα και τότε πρέπει να είναι προσεκτικά διατυπωμένα και διανθισμένα με πολλή αγάπη και εκτίμηση. Ενώ αυτοί οι μουσικοί, όλοι τους πρώτης κατηγορίας, ακούν με χαρά τις απόψεις οποιουδήποτε, αν αυτό βελτιώνει το όλο έργο”. (Γράφοντας Σπίτι, 17/6/90, σ. 189).

Μακάρι στο μέλλον η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, να μπορέσει όλο και περισσότερο να λειτουργεί ως το κουαρτέτο του Bennett. Αυτό, εξάλλου, ήταν και το αρχικό πρόταγμα του ΣΥΡΙΖΑ».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News