Παλιό ποδοσφαιριστή είχαμε να δούμε στην προεδρία της ΕΠΟ από το 1975. Ηταν ο Λουκάς Πανουργιάς, χαφ του προπολεμικού Παναθηναϊκού και μετέπειτα διοικητικός ηγέτης του. Οι 12 άνθρωποι που κυβέρνησαν την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία στα 46 χρόνια που ακολούθησαν, ήταν δικηγόροι, γιατροί, πολιτευτές, ένας διαιτητής, ένας καθηγητής Νομικής, κι ένα στέλεχος γαλακτοβιομηχανίας. Κανείς τους δεν είχε γνωρίσει το ποδόσφαιρο ως αθλητής υψηλού επιπέδου – κάποιοι είχαν παίξει ερασιτεχνικά.

Η διαχρονική αποτυχία των παραγόντων καριέρας να δημιουργήσουν μια σύγχρονη, διάφανη, δίκαιη και αξιόπιστη ποδοσφαιρική Αρχή, οδήγησε στην αναζήτηση «άφθαρτων» προσώπων ευρείας αποδοχής, που -κατά τεκμήριο- κατέχουν το αντικείμενο καλύτερα από τον καθέναν. Ισχυρών προσωπικοτήτων, που δεν θα γίνουν μαριονέτες όποιων κινούν τα νήματα στην ΕΠΟ κάθε φορά: είτε κυβερνήσεων (έως τα μέσα των ’90s), είτε των μεγάλων ΠΑΕ.

Από την κοντή λίστα όσων είχαν τα προσόντα, αλλά και τη διάθεση να ασχοληθούν με τα κοινά του ελληνικού ποδοσφαίρου, ξεχώρισε το όνομα του Θοδωρή Ζαγοράκη, αρχηγού της Εθνικής μας ομάδας που σήκωσε την ευρωπαϊκή Κούπα το 2004. Εκείνες οι φωτογραφίες του με το Κύπελλο στα χέρια και την ελληνική σημαία στις πλάτες θα «μιλούν» για πάντα στις ψυχές των ελλήνων φιλάθλων που, άλλωστε, τον έστειλαν στην Ευρωβουλή δύο φορές: το 2014 με πάνω από 172.000 ψήφους, και το 2019 με πάνω από 112.000.

Επιπλέον, έχει αγωνιστεί σε δύο από τις μεγάλες ΠΑΕ (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ), έχει παραστάσεις από το κορυφαίο πρωτάθλημα της Ευρώπης (Λέστερ), αλλά και εμπειρία στη διοίκηση αθλητικού οργανισμού. Μόλις ένα μήνα αφότου έβγαλε τη στολή του παίκτη (13 Μαΐου 2007) φόρεσε, για σχεδόν πέντε χρόνια, το κοστούμι του προέδρου του ΠΑΟΚ, που εκείνη την εποχή περνούσε πολύ δύσκολες στιγμές. Αγάπησε πολύ και την Εθνική. Οχι μόνο στις δόξες της, αλλά και στον καθοδικό της κύκλο (1994-2003). Επί 11 χρόνια δεν έλειψε, ποτέ, από επίσημο αγώνα της.

Η πρώτη κρούση για να αναλάβει την προεδρία της ΕΠΟ, του έγινε τον περασμένο Νοέμβριο. Απάντησε οριστικά (καταφατικά) στις 9 Μαρτίου. Σε αυτούς τους τέσσερις μήνες έπρεπε να γίνουν -κι έγιναν- πολλά. Επέστρεψε στην «ευρω-ομάδα» της Νέας Δημοκρατίας (από την οποία είχε διαγραφεί ένα χρόνο πριν), συμφώνησαν στην επιλογή του η FIFA και η UEFA, κι έπειτα (σιωπηρά) οι Big-4 του ελληνικού ποδοσφαίρου. Το τελευταίο εμπόδιο ήταν ένα κώλυμα εκλογιμότητας, επειδή διατηρεί δύο καταστήματα ΟΠΑΠ στη Θεσσαλονίκη. Αλλά ξεπεράστηκε κι αυτό, χάρη στον υφυπουργό Αθλητισμού, Λευτέρη Αυγενάκη.

Με τέτοια κινητοποίηση υπέρ του, η απουσία άλλου υποψήφιου (ο Κωνσταντίνος Νίκας, πρόεδρος της ΕΠΣ Βοιωτίας και προϊστάμενος στο Πταισματοδικείο Λιβαδειάς, αποσύρθηκε την τελευταία στιγμή) και η πανηγυρική του εκλογή ως 30ου προέδρου της ΕΠΟ (τον ψήφισαν 66 από τους 68 εκλέκτορες) δεν εξέπληξαν κανέναν. Θεωρητικά, η Ελλάδα ακολούθησε την τάση των ευρωπαϊκών χωρών να εμπιστεύονται, όλο και περισσότερες, το μέλλον του ποδοσφαίρου τους σε παλιές δόξες των γηπέδων: η Κροατία στον Νταβόρ Σούκερ, η Πολωνία στον Ζμπίγκνιεφ Μπόνιεκ, το Μαυροβούνιο στον Ντέγιαν Σαβίσεβιτς, η Δανία στον Γέσπερ Μόλερ, η Σλοβενία στον Ραντένκο Μιγιάτοβιτς, η Γεωργία στον Λεβάν Κομπιασβίλι… Στην πράξη, όμως, κάναμε «μια τρύπα στο νερό». Κανένας από τους τέσσερις παλαίμαχους που ήταν υποψήφιοι για την Εκτελεστική Επιτροπή, δεν κατάφερε να εκλεγεί.

Ο Αγγελος Χαριστέας, ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, ο Παντελής Καφές και ο Γιώργος Ανατολάκης έλαβαν από 13 έως 15 ψήφους, όταν ο τελευταίος σύμβουλος (από τους 11 που εκλέγονται), ψηφίστηκε από 47 Ενώσεις Ποδοσφαιρικών Σωματείων. Οι ΕΠΣ προτίμησαν να στείλουν στην 17μελή επιτροπή, που στην ουσία κυβερνά την Ομοσπονδία, «επαγγελματίες» παράγοντες – ανάμεσά τους, άεργους και ιδιοκτήτες καφενείων. Ο Ζαγοράκης θα πρέπει να παλέψει μόνος με τις παλιές αντιλήψεις, που θα του «δένουν τα χέρια». Ωσπου, μια μέρα, θα αντιληφθεί το μάταιο της προσπάθειας και θα τα παρατήσει.

Η εκλογή του μοιάζει με κατασκευασμένο άλλοθι. Big-4 και «βλαχοπρόεδροι» μπορούν να συνεχίσουν να αμαρτάνουν, χωρίς να κατηγορούνται οτι δεν προσπάθησαν να αλλάξει η κατάσταση. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο, αν σκεφτεί κανείς οτι ο Ζαγοράκης δεν θα έχει τον παραμικρό λόγο στην πρόσληψη του CEO, που θα παίξει σημαντικό ρόλο στη διοίκηση της Ομοσπονδίας, αλλά και οτι θα είναι… part-time πρόεδρος: θα εξακολουθήσει να ασκεί τα καθήκοντα του ευρωβουλευτή (δεν θα πληρώνεται από την ΕΠΟ).

Οι ΕΠΣ δεν άλλαξαν μυαλά. Φάνηκε και από το σχόλιο του προέδρου της Ενωσης Λέσβου, Σταύρου Ψαρόπουλου, για την υποψηφιότητα του Ζαγοράκη: «Τα παιδιά του 2004 μας έδωσαν τη μεγαλύτερη ποδοσφαιρική χαρά που έχει πάρει ποτέ η χώρα μας, έγραψαν ιστορία, είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβόμαστε, να τους τιμούμε και να τους εκτιμούμε, όμως, άλλο παίζω ποδόσφαιρο και ξέρω καλά την μπάλα, και άλλο διοικώ καλά». Δεν είπε, βεβαίως, τι κατάφεραν αυτοί που… ήξεραν να διοικούν: ένα οικονομικό «κραχ» στην ΕΠΟ, μια Εθνική ομάδα που κατρακύλησε στο Νο 55 της παγκόσμιας κατάταξης, ένα απαξιωμένο Κύπελλο Ελλάδας και το πιο ψυχροπολεμικό κλίμα μεταξύ των ΠΑΕ, που γνώρισε, ποτέ, το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο 50χρονος (θα τα κλείσει τον Οκτώβριο) νέος πρόεδρος της ΕΠΟ έχει πολλά και σημαντικά να κάνει. Το μεγάλο -και το μόνο του- όπλο είναι οτι κανείς δεν μπορεί να σηκώσει το τηλέφωνο και να του δώσει εντολές. Αλλά θα είναι ένα «φρέσκο» μυαλό, περικυκλωμένο από σκουριασμένες αντιλήψεις. Ο Θοδωρής Ζαγοράκης θα ανακαλύψει, ίσως, οτι είναι πιο δύσκολο να σύρεις το κάρο της ΕΠΟ, παρά… να κατακτήσεις ένα Euro.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News