O Σαμ Μέντες τον περασμένο Οκτώβριο. Από σήμερα είναι ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ της Βενετίας | Photo by Mark Davis/Getty Images/Ideal Images
Επικαιρότητα

Ο Σαμ Μέντες, η Μόστρα και ο 007

Ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας που αρχίζει την Τετάρτη θυμάται στιγμιότυπα με τον Πολ Νιούμαν, μιλάει για τον Ντάνιελ Κρεγκ και το μέλλον του 007, αναπολεί τον Φελίνι και τονίζει την αναγκαιότητα επιβίωσης των μικρών και ανεξάρτητων ταινιών κόντρα στα τηλεοπτικά προϊόντα
Protagon Team

Η ειδική σχέση ανάμεσα στον Σαμ Μέντες και τη Βενετία άρχισε πριν από 33 χρόνια – όταν, 18 χρονών ο ίδιος, εργάστηκε για τέσσερις μήνες στο μουσείο Γκούγκενχαϊμ. Ο πρόεδρος της φετινής Μόστρας είχε φτάσει στην πόλη των Δόγηδων πανευτυχής και με μια τεράστια βαλίτσα με ροδάκια. Βρήκε όλα τα ξενοδοχεία γεμάτα, τελικά στάθηκε τυχερός με το τελευταίο δωμάτιο μιας μικρής πανσιόν. Όταν άνοιξε το παράθυρο στον τελευταίο όροφο σκέφτηκε ότι αυτό ήταν το πιο ωραίο μέρος για να ζει κανείς. Ο σκηνοθέτης των Οσκαρ και των δυο τελευταίων Τζέιμς Μποντ μίλησε στην ιταλική εφημερίδα «Ρεπούμπλικα» για εκείνη του την εμπειρία. Αλλά και για τον Πολ Νιούμαν, τον Ντάνιελ Γκρεγκ, τον 007, τον Φεντερίκο Φελίνι, το φεστιβάλ που ανοίγει την αυλαία του την Τετάρτη 31 Αυγούστου.

Για τη συνεργασία του με τον Πολ Νιούμαν στον «Δρόμο της Απώλειας»

«Ηταν σαν να δούλευα με τον Θεό. Δεν ήταν μόνο ένας σπουδαίος ηθοποιός, ήταν και ένας σπουδαίος άνθρωπος, γενναιόδωρος και αλτρουιστής. Αλλά κι ένας περφεξιονιστής που αγαπούσε φανατικά τη δουλειά του. Ηθελε συνεχώς να δουλεύει, να συζητά, γυρίζει ξανά και ξανά τις σκηνές. Το τροχόσπιτό του ήταν πάντα άδειο γιατί βρισκόταν συνεχώς στο πλατό. Είμαι υπερήφανος για την υποψηφιότητά του για Οσκαρ, ακόμη κι αν εκείνος δεν πήγε καν στην τελετή. “Εκοψα το σμόκιν μου πριν από πολλά χρόνια” μου είχε πει. “Στην ηλικία μου είχα το δικαίωμα να το κάνω, στις τελετές αισθανόμουν πάντα αμήχανα”».

Ο Πολ Νιούμαν μαζί με τον Τομ Χανκς στην ταινία ο «Δρόμος της Απώλειας» (Road to Perdition/DreamWorks SKG/Twentieth Century Fox Film)
Για μια έμπνευση που λέγεται Φεντερίκο Φελίνι

«Ως σκηνοθέτης καταλαβαίνεις αμέσως ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στο να θεωρείς πρότυπό σου έναν δημιουργό από το να προσπαθήσεις να το μιμηθείς. Οταν ήμουν δώδεκα χρονών η μητέρα μου μού αγόρασε ένα φωτογραφικό λεύκωμα για το σινεμά του Φελίνι. Δεν είχα δει καμία του ταινία αλλά εκείνες τις φωτογραφίες τις θυμάμαι ακόμα. Το “Amarcord” είναι το αριστούργημά του. Οπως είναι ο “Θάνατος στη Βενετία” του Βισκόντι, το “Χάος” των αδελφών Ταβιάνι».

Για τον «άνθρωπο» Τζέιμς Μποντ

«Στο επίκεντρο για μένα βρίσκονται πάντα τα πρόσωπα. Το “Skyfall” και το “Spectrum” αποτελούν ένα και μόνο κεφάλαιο. Δεν υπάρχει κάποια διαφορά ανάμεσα στην υπαρξιακή κρίση ενός 40άρη, όπως συνέβη στο “American beauty”, και την απογοήτευση και το αίσθημα της απώλειας από το οποίο δοκιμάζεται ένας 40άρης που τον λένε Μποντ. Με ενδιαφέρει το συναισθηματικό ταξίδι του πρωταγωνιστή».

Ο Κέβιν Σπέισι ήταν η προσωποποίηση της αποτυχίας του αμερικανικού ονείρου και της κρίσης μέσης ηλικίας στην οσκαρική ταινία «American Beauty» (DreamWorks SKG)
Για το μέλλον του Ντάνιελ Κρεγκ στον 007

«Δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι ο Ντάνιελ έκλεισε τους λογαριασμούς του με τον Τζέιμς Μποντ. Μην πιστεύετε αυτά που γράφει ο Τύπος. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε δεν είχε λάβει ακόμη την τελική του απόφαση. Σε ό,τι με αφορά, για μένα οι ταινίες είναι ιστορίες προσώπων. Τώρα χρειάζομαι και θέλω καινούργιες ιστορίες».

Ο Ντάνιελ Κρεγκ στο «Skyfall». Αναβίωσε τον Τζέιμς Μποντ με τον καλύτερο τρόπο. Και ο Μέντες πιστεύει ότι δεν έχει κλείσει ακόμα τους λογαριασμούς του με τον 007 (Skyfall/Eon Productions)
Για το φεστιβάλ της Βενετίας

«Πολλές ταινίες αναζητούν απελπισμένα το κοινό, το οποίο παρασύρεται από έξυπνα τηλεοπτικά προϊόντα. Τα φεστιβάλ είναι σημαντικά για την επιβίωση μικρών και ανεξάρτητων φιλμ. Από αυτήν την άποψη, σήμερα είναι πιο απαραίτητα από ποτέ. Εξάλλου γίνεται όλο πιο δύσκολο για τις πιο αυθεντικές και ιδιαίτερες φωνές να βρουν διανομή. Το φεστιβάλ της Βενετίας είναι ένα από τα λίγα που παρακολουθεί ο κόσμος. Ως σκηνοθέτης αισθάνομαι υπεύθυνος για έναν συνάδελφο που αφιέρωσε δυο ή τρία χρόνια από τη ζωή του για να γυρίσει μια ταινία και ποντάρει τα πάντα σε αυτήν».