Τη λεία μοιράζουν μεταξύ τους, σαν δύο αρπαχτικά που συνεργάστηκαν, όμως φίλοι δεν είναι.

Αυτή η περιγραφή, αν και θυμίζει ζούγκλα, δεν σχετίζεται με άγρια θηρία κινούμενα από το ένστικτο. Αντλείται από την εφαρμοσμένη (στα πεδία των συγκρούσεων) γεωπολιτική και από τη συντονισμένη δράση δύο κρατών που συνιστούν ένα απίθανο δίδυμο: της Ρωσίας και της Τουρκίας. Αφορά, δε, τον ρωσοτουρκικό «μηχανισμό» που διαιρεί και βασιλεύει, πότε εδώ και πότε εκεί, στη Συρία, στη Λιβύη, στον Καύκασο. Δηλαδή, πότε βασιλεύει το ένα θηρίο και πότε το άλλο. Πάντα όμως και παντού εις βάρος των Δυτικών συμφερόντων.

Αυτή είναι η ανάλυση του ιταλικού  Foglio, έπειτα από την ειρήνευση «που αποφάσισαν για το Ναγκόρνο Καραμπάχ η Μόσχα και η Αγκυρα», όπως λέει: «Ετσι ο Μπάιντεν, από τον Ιανουάριο θα έχει πολλή δουλειά» γράφει με έμφαση.

Ποια δουλειά θα είναι αυτή; Η χάραξη της νέας εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, σε νέες βάσεις, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα παραπάνω δεδομένα.

Ο ρωσοτουρκικός μηχανισμός «δεν είναι συμμαχία, επειδή ο Πούτιν και ο Ερντογάν δεν είναι σύμμαχοι, ούτε συμπεριφέρονται σαν τέτοιοι». Τότε τι είναι; «Μάλλον ένα πολιτικοστρατιωτικό καρτέλ που αντιμετωπίζει ορισμένες χώρες λες και είναι κέικ για μοίρασμα».

Ρώσοι και Τούρκοι, λέει το Foglio, «αποφάσισαν να κερδίσουν στο Ναγκόρνο Καραμπάχ οι Αζέροι, όπως νωρίτερα σταμάτησαν και τον πόλεμο στη Λιβύη». Είναι «ο ίδιος μηχανισμός που διαχειρίζεται τη σύγκρουση στη Συρία», και μάλιστα «τόσο στο σκέλος του Ιντλίμπ», όπου ο Ασαντ μάχεται εναντίον αντικαθεστωτικών και τζιχαντιστών, «όσο και στο σκέλος της Ανατολής», όπου οι Τούρκοι πολεμούν τους Κούρδους.

Ρώσοι και Τούρκοι έχουν βρει τη συνταγή, λοιπόν, λέει. Πρώτα διαλέγουν αντιμαχομένους για συμμάχους τους, ώστε μέσω αυτών να αναμετρώνται οι ίδιοι μεταξύ τους, γνωρίζονται έτσι καλύτερα, μελετούν ο ένας τον άλλον, για λίγο τρομάζουν ο ένας τον άλλον, ύστερα μετρούν το κέρδος και τη ζημία και τελικώς συμφωνούν να συνεργαστούν για να διαμοιραστούν τη λεία τους. Σε κάθε περίπτωση εκτοπίζουν τους Δυτικούς από το παιχνίδι.

Ο ρόλος του Ακάρ

Εντύπωση προκαλεί στην ανάλυση του Foglio ότι η δημιουργία και η διεύθυνση του «μηχανισμού» αποδίδονται και στο στρατιωτικό προσωπικό: «Μία χούφτα στρατηγών από τη Μόσχα και την Αγκυρα έχουν εφεύρει έναν φθηνό τρόπο διεξαγωγής πολέμου, στρατολογώντας απελπισμένους μισθοφόρους, Σύρους ή Σουδανέζους, και βομβαρδίζοντας ανηλεώς από αέρος». Και όσο διαβάζει κανείς, η έκπληξή του μεγαλώνει: «Ο ιθύνων νους του μηχανισμού αυτού είναι ο τούρκος υπουργός Αμυνας Χουλουσί Ακάρ».

Ο «καλοντυμένος αξιωματικός» που «προσωπικά ανέλαβε την ηγεσία της επίθεσης του Αζερμπαϊτζάν στην Αρμενία» είναι γέννημα-θρέμμα του Ατλαντισμού, επισημαίνει το Foglio, αφού «υπηρέτησε  στη διοίκηση του ΝΑΤΟ στη Νάπολη, φοίτησε σε σχολές αξιωματικών στις ΗΠΑ, ηγήθηκε του τουρκικού σώματος στην ΝΑΤΟϊκή αποστολή στο Αφγανιστάν και παρασημοφορήθηκε από τους Αμερικανούς». Παρακολούθησε, δε, από κοντά την κρίση της Λιβύης.

Και ο μηχανισμός προχωρεί, σημειώνεται στο άρθρο, αφού οι ΗΠΑ βρίσκονται στο στάδιο της μετάβασης στην εποχή Μπάιντεν, με το όλο σύστημα Τραμπ να αντιστέκεται. Πού καιρός να κοιτάξει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ του Πομπέο τις ρωσοτουρκιές μηχανορραφίες.

Οι ρωοτουρκικές μηχανορραφίες που δημιοουργούν ή εκμεταλλεύονται διενέξεις στην ευρύτερη περιοχή πέριξ της Μέσης Ανατολής αποσκοπούν στο να εκτοπιστεί από ζωτικής σημασίας σημεία του πλανήτη η Ευρώπη και η Αμερική. Και η Δύση… παρακολουθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News