Εκτοπίστηκε τελικά στην τρίτη μιας σειράς ψηφοφοριών που στοχεύουν στην ανάδειξη των δύο τελικών υποψηφίων για την ηγεσία του κόμματος των Συντηρητικών: ο υπουργός Διεθνούς Ανάπτυξης Ρόρι Στιούαρτ, που θεωρούνταν η έκπληξη αυτού του αγώνα, και μέχρι τώρα διατηρούσε τη δυναμική της καμπάνιας του, ετέθη εκτός μάχης.
Ο Στιούαρτ συγκέντρωσε 27 ψήφους, χάνοντας υποστηρικτές σε σύγκριση με την ψηφοφορία της Τρίτης.
Ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Μπόρις Τζόνσον, που εξακολουθεί να βρίσκεται στην κορυφή, ενίσχυσε και άλλο τον αριθμό των υποστηρικτών του, συγκεντρώνοντας 143 ψήφους (17 περισσότερους από χθες), μετά την ανακοίνωση του πρώην υπουργού για το Brexit, Ντομινίκ Ράαμπ, ο οποίος αποκλείστηκε την περασμένη Τρίτη, ότι θα στηρίξει τον Τζόνσον, φέρνοντάς τον ακόμη πιο κοντά στην εξασφάλιση της μίας από τις δύο θέσεις της τελικής αναμέτρησης.
Ο Ράαμπ αποχώρησε με 30 ψήφους, και πολλές από αυτές στράφηκαν στον Μπόρις Τζόνσον, καθώς προέρχονται από τον σκληρό πυρήνα του Brexit και την ομάδα του ERG.
Ο υπουργός Εξωτερικών Τζέρεμι Χαντ έλαβε 54 ψήφους (οκτώ περισσότερες από την προηγούμενη ψηφοφορία), ο υπουργός Περιβάλλοντος Μάικλ Γκόουβ 51 (δέκα περισσότερες) και ο υπουργός Εσωτερικών, Σάζιντ Τζάβιντ 38 (πέντε περισσότερες).
Πολυπράγμων, μορφωμένος, πολυταξιδεμένος και με μακρά καριέρα τόσο στο ταξιδιωτικό ρεπορτάζ όσο και ως διπλωμάτης στο βρετανικό Φόρεϊν Οφις, ο Στιούαρτ προαλειφόταν μέχρι σήμερα πάνω-κάτω ως… ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί στο -ταλανιζόμενο εδώ και χρόνια από θλιβερά μέτριους ηγέτες- κόμμα των Τόρηδων.
Κάτι που είχαν καταλάβει και οι περισσότεροι (οξύνοες) οπαδοί και ψηφοφόροι των Συντηρητικών που στήριξαν με νύχια και με δόντια τον 46χρονο υπουργό Διεθνούς Ανάπτυξης για τον θώκο του επικεφαλής της παράταξης – και κατ’ επέκταση και τον πρωθυπουργικό.
Πολιτικοί συντάκτες από διάφορα μέσα ενημέρωσης έλεγαν τις προάλλες ότι ο ευρυμαθής Ρόρι δεν έχει σχέση με τον… μπουνταλά και γκαφατζή Τζόνσον και ότι ο 46χρονος αποτελεί την πραγματική ελπίδα ανανέωσης για τους Τόρηδες.
Πρόσθεταν ωστόσο, σχεδόν προφητικά, ότι οι Συντηρητικοί εντέλει θα τον απορρίψουν επειδή οι μετριοπαθείς απόψεις του και οι συστάσεις του για συμβιβασμούς δεν έχουν σχέση με το κόμμα.
Αλλωστε και ο ίδιος ο Στιούαρτ ουδέποτε κρύφτηκε από την αλήθεια: επέλεξε να κάνει την έναρξη της καμπάνιας του εκτός του Ουέστμινστερ, σε έναν από τους γνωστούς χώρους του Λονδίνου όπου φιλοξενούνται φεστιβάλ κωμωδίας, και κατηγόρησε τους συνυποψηφίους του ότι «πουλάνε παραμύθια» στους ψηφοφόρους.
Είπε ότι δεν πιστεύει σε υποσχέσεις που δεν μπορούν να υλοποιηθούν, όπως η προώθηση της αποχώρησης χωρίς συμφωνία στο Κοινοβούλιο και οι δαπάνες χρημάτων που δεν διαθέτει η κυβέρνηση.
«Δεν πιστεύω ότι θα καταφέρουμε μια νέα συμφωνία από τις Βρυξέλλες. Δεν πιστεύω στην υπόσχεση των 42 δισ. λιρών σε ένα υπουργείο (σ.σ: αναφέρεται στον διπλασιασμό δαπανών για την άμυνα που υποσχέθηκε ο Τζέρεμι Χαντ). Δεν πρόκειται να γίνουν» είπε ο Στιούαρτ, που σπούδασε στην Οξφόρδη στα μέσα της δεκαετίας του 1990 και λίγο μετά ξεκίνησε μια πολλά υποσχόμενη σταδιοδρομία στο Φόρεϊν Οφις, ως διπλωμάτης σε πολύπαθες περιοχές των Βαλκανίων, όπως το Κόσοβο.
Ωστόσο, λίγο η εξερευνητική του φύση, λίγο η ταξιδιωτική του διάθεση, τον ώθησαν στις αρχές των ’00s να παρατήσει την καριέρα του και να αποφασίσει να διασχίσει πεζή το Αφγανιστάν – μάλιστα, έγινε ο πρώτος άνθρωπος που το έκανε αυτό την περίοδο μετά τους Ταλιμπάν.
Ο τότε 29χρονος οδοιπόρος ξεκίνησε μια πορεία 600 χιλιομέτρων, από τη δυτική πόλη Χεράτ μέχρι την πρωτεύουσα Καμπούλ.
Ταξίδεψε με ελάχιστα πράγματα, ζούσε με ψωμί και αβγά που του πρόσφεραν οι χωρικοί που τον φιλοξενούσαν στα σπίτια τους και έμαθε να μιλάει μέχρι και την «ντάρι», την αφγανοπερσική γλώσσα.
Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στο ταξιδιωτικό ρεπορτάζ, ενώ έγραψε και ένα βιβλίο με τίτλο «The Places in Between», που εξιστορούσε την περιπέτεια του στο Αφγανιστάν, αλλά και κατόπιν στο γειτονικό Πακιστάν, την Ινδία και το Θιβέτ, σε ένα ταξίδι που κράτησε κοντά δυο μήνες και έκανε περίπου 10.000 χλμ.
Το βιβλίο έγινε μπεστ-σέλερ, ενώ λίγα χρόνια μετά ο Μπραντ Πιτ αγόρασε τα δικαιώματα μεταφοράς του στο σινεμά – ένα σχέδιο που δεν ευοδώθηκε ποτέ, καθώς ο Πιτ «ξενέρωσε» όταν έμαθε πως ο Στιούαρτ άρχισε να ανέρχεται τις βαθμίδες εξουσίας στο κόμμα των Συντηρητικών.