H Τέχνη και η πραγματικότητα έχουν ισχυρούς δεσμούς. Σε θέματα ύφους, κοινωνικών μηνυμάτων και εξέλιξης. Ιστορικής και επιστημονικής. Κάθε έργο είναι μνημείο της εποχής του. Αναπαριστά τις συνθήκες, τις αγωνίες, τα μηνύματα, τον τρόπο σκέψης του καιρού του. Τις περισσότερες φορές το κοιτάς και προσπαθείς να αντιληφθείς τον κόσμο μέσα από τα μάτια του δημιουργού του. Στοπ εδώ. «Το κοιτάς». Κι αν δεν μπορείς να το δεις; Τι γίνεται; Χάνεις το ταξίδι; Η απάντηση, δυστυχώς, είναι καταφατική. Εκτός κι αν βρίσκεσαι στο Prado. Που αποφάσισε να κάνει αυτό το οποίο δεν είναι αυτονόητο. Να δώσει τη δυνατότητα σε τυφλούς να δουν μεγάλα έργα Τέχνης, εκμεταλλευόμενο την πρόοδο της τεχνολογίας.

Μέσα από μια εφαρμογή που ονομάζεται Didú, οι υπεύθυνοι του μουσείου, σε συνεργασία με ειδικούς, δημιούργησαν 6 τρισδιάστατα αντίγραφα υψηλής ποιότητας και πιστότητας, τα οποία μπορούν οι τυφλοί επισκέπτες να αγγίξουν και να νιώσουν.

Φυσικά, για αυτή την πρωτοβουλία επιλέχτηκαν έργα που δεν θα προκαλέσουν πρόβλημα με τις λεπτομέρειές τους σε όσους τα αγγίζουν και προσπαθούν να κατανοήσουν, μέσω της αφής, το μεγαλείο της Τέχνης. Ένας μεγάλος σε διαστάσεις πίνακας ή εξαιρετικά περίπλοκος δεν θα μπορούσε να γίνει εύκολα κατανοητός. Οι επιλογές, λοιπόν, έγιναν με βάση τις ανάγκες της συγκεκριμένης κατηγορίας επισκεπτών, αλλά ταυτόχρονα σχεδιάστηκαν με μεγάλη χρωματική ακρίβεια προκειμένου να γίνουν πλήρως αντιληπτοί και από αυτούς με περιορισμένη όραση κι όχι ολική τύφλωση. Παράλληλα με αυτή την υπέροχη πρωτοβουλία που ονομάστηκε «Hoy Toca el Prado», δηλαδή «Αγγίξτε το Prado», το Μουσείο εγκατέστησε -πέρα από τις ράμπες αναπηρικών αμαξιδίων και τις ειδικές θέσεις parking- οδηγούς ήχου και κώδικα μπράιγ, προκειμένου να καταστήσει όσο το δυνατόν πιο φιλική την ξενάγηση στους χώρους του. Είναι αξιέπαινο, μάλιστα, το ότι δεν σταματά την έρευνα στους τρόπους με τους οποίους μπορεί να διευρύνει την πρόσβαση στα εκθέματά του.

Η κίνηση του μουσείου Prado έγινε δεκτή με ενθουσιασμό, καθώς επιχειρεί να προσεγγίσει ένα κοινό που θεωρεί την πρόσβασή του στην Τέχνη απαγορευτική. Για πρώτη φορά οι άνθρωποι με προβλήματα όρασης έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν πρακτικά μια δημιουργία και να την αναπαράγουν διανοητικά και συναισθηματικά. Κάθε πίνακας χρειάστηκε περίπου 40 ώρες για να φτιαχτεί, αλλά η χαρά που καταλήγει να δίνει στους ανθρώπους αξίζει κάθε κόπο. Η επίδραση της Τέχνης στο Prado γίνεται μαγευτική εμπειρία, αφού δημιουργεί ένα ορθάνοιχτο κανάλι επικοινωνίας μέσα σε ένα κατ' εξοχήν κοινωνικό χώρο, που όμως μέχρι τώρα απευθυνόταν σε λίγους. Η συλλογή περιλαμβάνει, ανάμεσα σε άλλα, τη διάσημη «Μόνα Λίζα» (γνωστή και ως Τζιοκόντα) του Ντα Βίντσι, την «Ομπρέλα» του άφταστου Γκόγια και τον «Ευγενή με το χέρι στο στήθος¦ του Ελ Γκρέκο, μια από τις περισσότερο δημοσιευμένες προσωπογραφίες του ίδιου του Θεοτοκόπουλου. Θέλω να σταθώ λίγο στο τελευταίο έργο. Όχι μόνο εξαιτίας της φήμης και της αναμφισβήτητα μεγάλης καλλιτεχνικής του αξίας. Αλλά κυρίως διότι, για όποιον το μάθει μέσα από τα ακροδάχτυλα των χεριών του, θα παραμείνει ανεξίτηλο σημάδι βαθιάς συγκίνησης. Όπως, άλλωστε, θα έπρεπε να είναι κάθε συναπάντημα με την Τέχνη. Το άγγιγμα στο στήθος, κοντά στην καρδιά, είναι μια χειρονομία που ανέκαθεν παρέπεμπε σε μια κίνηση ανεκτίμητης ειλικρίνειας, σεβασμού μα και βαθιάς αγάπης. Για τη ζωή. Για τον Άνθρωπο.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News