Η τελετή απονομής των Οσκαρ, το βράδυ της Κυριακής 2 Μαρτίου ήταν μακρά και βαρετή, όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία χρόνια, αλλά φέτος οι ελλείψεις της ήταν άλλλου τύπου. Ενα ερώτημα, δε, που προέκυψε είναι γιατί οι ηθοποιοί και οι παρουσιαστές απέφυγαν σε μεγάλο βαθμό να αναφερθούν στον Ντόναλντ Τραμπ, ευτυχώς κατά τη γνώμη της Εμα Μπροκς, όπως σημειώνει στον Guardian η αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας.

Μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές στο Λος Αντζελες τον Ιανουάριο, το πιο αριστοκρατικό πράγμα που θα μπορούσε να είχε γίνει φέτος θα ήταν να ακυρωθεί ή τουλάχιστον να μειωθεί ριζικά η τελετή των Οσκαρ, αλλά φυσικά κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θα ψήφιζε κάτι τέτοιο. Αντ’ αυτού, το κοινό παρακολούθησε ένα υποτονικό θέαμα, που δόξαζε ταινίες με ρεκόρ μικρών εισπράξεων, όπως το «The Brutalist», στο οποίο ο Εϊντριεν Μπρόντι αναβίωσε σε πραγματικό χρόνο τη μεταπολεμική οικοδομική άνθηση των ΗΠΑ, και η «Anora» του Σον Μπέικερ, μια από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών με τα χαμηλότερα έσοδα, για μια νεαρή σεξεργάτρια από το Μπρούκλιν που παντρεύεται έναν πλούσιο Ρώσο. (Τι θα μπορούσε να κρύβεται πίσω από τη βαθιά και μόνιμη γοητεία των στρέιτ ανδρών σκηνοθετών –και μυθιστοριογράφων και podcasters– με την «κοινότητα των εργαζομένων του σεξ», αναρωτιέται η Μπροκς στην Guardian; Και απαντάει: αλτρουισμός…)

Το 2017, στον απόηχο της πρώτης ανόδου του Τραμπ στην προεδρία, υπήρξαν πολλές φλογερές ομιλίες από το βήμα των Οσκαρ, μεταξύ των οποίων ο εναρκτήριος μονόλογος του οικοδεσπότη της τελετής Τζίμι Κίμελ, στον οποίο κυριάρχησε το περιεχόμενο για τον Τραμπ, η υπεράσπιση των μεταναστών με επικεφαλής τον ηθοποιό  Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, και το κάλεσμα του σκηνοθέτη Μπάρι Τζένκινς σε όσους χρειάζονταν βοήθεια να απευθυνθούν στο ACLU.

Φέτος, αντίθετα, δεν υπήρξε σχεδόν τίποτα πολιτικό εκτός από ένα αξιοπρεπές αστείο του οικοδεσπότη Κόναν Ο’Μπράιεν, που σχετιζόταν με την «Anora», για τους Αμερικανούς που «ενθουσιάστηκαν όταν είδαν κάποιον να ορθώνει επιτέλους το ανάστημά του απέναντι σε έναν ισχυρό Ρώσο», την έντονη αναφορά της Ζόε Σαλντάνα στους μετανάστες γονείς της και κάποια κριτική στην κυβέρνηση των ΗΠΑ από την ισραηλινοπαλαιστινιακή ομάδα πίσω από το «No Other Land», που κέρδισε το βραβείο του Καλύτερου Ντοκιμαντέρ.

Αν πρόκειται δειλία, δεν είναι του συνηθισμένου είδους, παρατηρεί η Εμα Μπροκς στην Guardian. Στα Oσκαρ του 2017, έγινε μια κωμική αναφορά στην επαναλαμβανόμενη αντιπαράθεση της Μέριλ Στριπ και του Ντόναλντ Τραμπ, που βασίστηκε στην τότε δημοφιλή ιδέα ότι ο Τραμπ ήταν ένας μεγάλος βλάκας, ο οποίος έφτασε τυχαία στον Λευκό Οίκο. Αυτός ο τόνος δεν λειτουργεί τώρα, υπογραμμίζει η αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας. Στην πραγματικότητα, με δεδομένο τον συναγερμό κατηγορίας κινδύνου 5 για την αμερικανική πολιτική, τα επιπόλαια αστεία για τον Τραμπ πρέπει να βαθμονομηθούν καλύτερα από ό,τι η ευρεία, ουδέτερη πλατφόρμα των Οσκαρ είναι ίσως σχεδιασμένη για να φιλοξενήσει.

Υπάρχει επίσης το ζήτημα του ρόλου του Χόλιγουντ στην κατάρρευση της ψήφου των Δημοκρατικών, επισημαίνει η Μπροκς στον Guardian. Μπορεί να είναι ψευδαίσθηση, αλλά ίσως υπήρξε ένα ψήγμα ταπεινότητας –ή τουλάχιστον συνειδητοποίησης του προσωπικού συμφέροντος– στην απόφαση των βραβευμένων με Οσκαρ ηθοποιών να μην χρησιμοποιήσουν το βήμα για να εκφράσουν πολιτικά σχόλια. Κοιτάζοντας πίσω στην προεκλογική εκστρατεία της Κάμαλα Χάρις, η οποία στηρίχθηκε  σε μεγάλο βαθμό στην υποστήριξη των πρωτοκλασάτων του Χόλιγουντ, η πεποίθηση ότι οι διασημότητες δίνουν ψήφους ή κερδίζουν καρδιές δεν ήταν ποτέ λιγότερο δημοφιλής ή σίγουρη.

Κάποιοι στην αίθουσα  της φετινης τελετής απονομής των Οσκαρ μπορεί ακόμη και να βρίσκονται σε φάση ανάρρωσης από την αποτυχία του κινήματος «Time’s Up», (το θυμάστε;) γα την καταπολέμηση της σεξουαλικής παρενόχλησης και κακοποίησης, μέσω του οποίου σταρ του Χόλιγουντ αξιοποίησαν τη φήμη τους για έναν αξιοθαύμαστο σκοπό, που με κάποιον τρόπο κατέληξε με την Εϊμι Σούμερ να τραβάει την προσοχή στα σκαλιά του Καπιτωλίου.

Η σχολιάστρια της βρετανικής εφημερίδας γράφει ότι τα δημόσια πρόσωπα είναι κατά κάποιον τρόπο «καταραμένα» είτε πάρουν θέση είτε όχι. Μετά την τελετή των Οσκαρ, η κινηματογραφική βιομηχανία μοιάζει δειλή και αδύναμη, λέει. Από την άλλη πλευρά, όπως τόνισε με τον χειμαρρώδη του τρόπο ο Ρίκι Ζερβέ το 2020, όταν ήταν οικοδεσπότης στις Χρυσές Σφαίρες: «Δεν είστε σε θέση να κάνετε  κήρυγμα στο κοινό για οτιδήποτε. Οι περισσότεροι από εσάς περάσατε λιγότερο χρόνο στο σχολείο από την Γκρέτα Τούνμπεργκ». Με άλλα λόγια, κανείς δεν χρειάζεται τις σκέψεις του Εϊντριεν Μπρόντι για οτιδήποτε άλλο εκτός από την υποκριτική, αλλά ακόμη κι αυτό, ας το παραδεχτούμε, είναι βαρετό, ισχυρίζεται η Μπροκς στον Guardian.

Ωστόσο, με δεδομένη τη συνήθη προθυμία των ηθοποιών και των σκηνοθετών να υποστηρίζουν πολιτικούς σκοπούς, η σιωπή της Κυριακής έχει προστεθεί στην ηχηρή, μπερδεμένη αίσθηση που κυριαρχεί στις ΗΠΑ: πού ακριβώς βρίσκεται η διαφωνία; Γιατί δεν φωνάζουν; (Ο Τζέι Ντι Βανς και η οικογένειά του χρειάστηκε να μεταφερθούν σε μυστική τοποθεσία κατά τη διάρκεια διακοπών για σκι στο Βερμόντ την περασμένη εβδομάδα, λόγω του αριθμού των διαδηλωτών που βγήκαν για να διαμαρτυρηθούν για τον τρόπο με τον οποίο «παγιδεύτηκε» ο Ζελένσκι.)

Ισως όλο αυτό το Ozempic που υπήρχε στην αίθουσα να είχε εξασθενίσει τους ανθρώπους. Ισως πάλι η απουσία πολιτικής να ήταν προαποφασισμένη. Οι παραγωγοί της τελετής δήλωσαν πριν από την τελετή ότι η τηλεοπτική μετάδοση θα επικεντρωνόταν στους τρόπους με τους οποίους η δημιουργία ταινιών απαιτεί «κοινότητα και συνεργασία», κάτι που μοιάζει λίγο με τη δέσμευση του Τζεφ Μπέζος για τις «προσωπικές ελευθερίες» στα άρθρα γνώμης της Washington Post. Και μάλλον μόνο η ηθοποιός Ντάριλ Χάνα, η οποία κατάφερε να κάνει το σύμβολο της νίκης, V, και να πει, «Slava Ukraine!», επευφημούμενη από το πλήθος, δεν πήρε το μήνυμα.

Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι στο Χόλιγουντ όπως και αλλού, οι άνθρωποι φοβούνται, όχι μόνο επειδή ο Τραμπ είναι μικροπρεπής και εκδικητικός, αλλά και επειδή η τεράστια αβεβαιότητα του κόσμου στον οποίο βρεθήκαμε ξαφνικά μπορεί να κάνει τη συνετή σιωπή να φαίνεται πιο λογική από τις ομιλίες. Το αν θα καταλήξει όλο αυτό σε συνθηκολόγηση και αν το Χόλιγουντ, όπως η βιομηχανία της τεχνολογίας και των μέσων ενημέρωσης, θα μας δώσει την εκδοχή της Λένι Ρίφενσταλ της εποχής μας, μένει να το δούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News