Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά τα χρόνια δεν είχα ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο δημοσιογράφο. Με την έννοια ότι δεν είχα παρακολουθήσει την δουλειά του. Έτσι, όταν ψάχνοντας στα ράφια αθλητικού βιβλιοπωλείου για κάποιο καινούργιο βιβλίο, το μάτι μου έπεσε πάνω στο συγκεκριμένο με βλέμμα κάτι ανάμεσα σε αδιάφορο μα συγχρόνως γεμάτο περιέργεια. Tο κατέβασα αμέσως και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Στην αρχή με χαλαρό και λίγο αδιάφορο τρόπο. Μετά τράβηξα καρέκλα που βρήκα πρόχειρη δίπλα μου και ξεκίνησα να ρουφάω σαν το σφουγγάρι κάθε του λέξη, κάθε του επικεφαλίδα.

Ο Περικλής Στέλλας αποφασίζει να μοιραστεί μαζί μας στιγμές της επαγγελματικής του διαδρομής που τον αιχμαλώτισαν και που μέχρι χθες δεν είχαν δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Στιγμές χαράς, λύπης, αποθέωσης, κατακραυγής και απόλυτης απογοήτευσης. Πρωταγωνιστές που του εμπιστεύτηκαν τα εσώψυχά τους σαν να ήταν ο πιο δικός τους άνθρωπος. Και που εκείνος μοιράστηκε μαζί τους την ελπίδα, την απόγνωση, τη συνταγή του θριάμβου μα και τα δύσβατα μονοπάτια του εξευτελισμού.

Το βιβλίο του Περικλή Στέλλα με τίτλο «Θαμμένες στιγμές», είναι ένα ντοκουμέντο ανάμεσα στην δημοσιογραφία και την ιστορία. Είναι, όπως πολύ όμορφα το τοποθετεί ο ίδιος, ένα βιβλίο που πραγματεύεται την ιστορία του χθες, που γράφτηκε όμως την ίδια ακριβώς στιγμή που πραγματώθηκε. Είναι οι θαμμένες στιγμές και όλες οι κρυμμένες αλήθειες. Αυτές που σημάδεψαν την ψυχή του, που χαράχτηκαν για πάντα στη μνήμη του, που τον ταξίδεψαν μέσα στην ιστορία, τον χώρο και τον χρόνο του αθλητισμού. Θαμμένες στιγμές πολύ πέρα από τις επιδόσεις όλων αυτών των μεγάλων μορφών μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Θαμμένες αλήθειες για τις αδυναμίες και τα ψέματά τους. Για τις πνευματικές και ηθικές αστάθειές τους.

Σαρανταμία μαρτυρίες. Όλες τους με κορυφαίες προσωπικότητες του αθλητισμού της σύγχρονης ιστορίας. Από τον Κέβιν Κίγκαν και τον Έμλιν Χιούζ, στον Μανουέλ Εστιάρτε και τον Παλ Τσερνάι. Από τον Ντράγκαν Τζάιτς στον Ντιέγκο Μαραντόνα και τον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, μέχρι τον Ζεράρ Ουγιέ, τον Μισέλ Πλατινί και τον Μπέρντ Σούστερ.

Ένα εξαιρετικό, γεμάτο γεγονότα μυθιστόρημα, που ξεχειλίζει από συναίσθημα. Αυτό το ίδιο που ο Περικλής Στέλλας είχε από παιδί και που περίσσευε κάθε φορά που έπιανε στα χέρια του το αγγλικό “Match”, το “Shoot” και το γαλλικό “ONZE”, όλα τους πανάκριβα για την εποχή (ιδίως το ONZE ) και που χωρίς να γνωρίζει την γλώσσα μπορούσε με τα μάτια της ψυχής του, μέσα από τις φωτογραφίες, να ταξιδέψει στα γήπεδα όλου του κόσμου. Τον καταλαβαίνω απόλυτα. Η αγωνία που βίωνα και εγώ μέχρι να πάρω στα χέρια μου τα ίδια αυτά περιοδικά, μας ενώνει. Η μάνα μου, η κυρία Ευανθία, την αποκαλούσε ζούρλια! Χα!

Απλά, ο Περικλής Στέλλας, ακολούθησε την καρδιά του και αποφάσισε πως ήρθε η ώρα να μαζέψει όλα αυτά τα κομμάτια από την ψυχή του και με περίσσεια νοσταλγία, να μοιραστεί μαζί μας, τον προσωπικό του θησαυρό. Από την μεριά μου, το μόνο που έχω να του πω, είναι, ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News