Πέρασαν οχτώ χρόνια από το τελευταίο αντίο του πολύ ξεχωριστού Brian Clough. O Clough, έφυγε στις 20 Σεπτεμβρίου του 2004. Ο Clough. Ο καλύτερος προπονητής που δεν είχε ποτέ η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αγγλίας. Με την ευκαιρία αυτή αποφάσισα να μιλήσω για το βιβλίο του δημοσιογράφου της Nottingham Evening Post, Duncan Hamilton, με τίτλο “Provided you don’t kiss me. Twenty years with Brian Clough”. Ισως το καλύτερο βιβλίο που έχει γραφτεί για να σκιαγραφήσει την μοναδική αυτή φυσιογνωμία και το έργο του στην δεύτερη ομάδα της καρδιάς του, την Nottingham Forest.

Ο μύθος λέει πως στα τέλη του ’74, παράγοντας της Forest με το όνομα Drayden, τηλεφώνησε στον Clough για να του προτείνει την δουλειά. Ο Clough δεν βγήκε στο τηλέφωνο. Ο Drayden μίλησε με την γυναίκα του Clough, την Barbara και της είπε πως έχει ένα όνειρο, ένα όραμα. Πως με τον Clough προπονητή, η Nottingham Forest, θα ανέβει στην πρώτη εθνική κατηγορία, θα πάρει το πρωτάθλημα και θα πάρει και το πρωταθλητριών. Και όχι μία φορά. Μα δύο συνεχόμενες. Ότι δηλαδή έγραψε στο τέλος η ιστορία. Ο Brian Clough αναλαμβάνει να κάνει το απίθανο, πιθανό. Τους υποσχέθηκε πως θα το κατάφερνε σε έξι χρόνια. Εκανε λάθος. Το έκανε σε τέσσερα!! Παίρνει τα ηνία της Forest στις 6 Ιανουαρίου του’75 όταν εκείνη βολοδέρνει στη 13η θέση της β’ εθνικής και παρέα με τον Peter Taylor που είναι το alter ego του από τα χρόνια της θητείας στην Derby County και μοναδικός στην ανεύρεση παιχτών, οδηγούν την ομάδα στο πάνθεον της ιστορίας του ποδοσφαίρου. Δημιουργεί μία εκπληκτική παρέα ποδοσφαιριστών που από τις 26 Νοεμβρίου του ’77 μέχρι και την 9η Δεκεμβρίου του ’78 μένει αήττητη. 42 παιχνίδια. Μία ολόκληρη Premier League! Mε ονόματα όπως, ο Peter Shilton, o Kenny Burns, o Larry Lloyd, o Trevor Francis, o Tony Woodcock, o Gary Birtles, o John Robertson, o Viv Anderson, o Peter Withe, o Martin O’ Neil, o Ian Bowyer και βεβαίως ο μεγάλος αρχηγός και δικό του παιδί, δίπλα του τόσο στη Hartlepool όσο και στην Derby County, ο John McGovern. Το τραίνο με το όνομα Nottingham Forest έχει μόλις μπεί σε τροχιά και το “carpet football”, όπως το είχε χαρακτηρίσει ο Sir Bobby Robson, ξεδιπλώνεται στο City Ground.

Τον Μάϊο του ’77 ανεβαίνει στην πρώτη κατηγορία. Τον Μάϊο του ’78 είναι πρωταθλήτρια Αγγλίας αφήνοντας το τότε μεγαθήριο, την Liverpool, δεύτερη με εφτά βαθμούς διαφορά όταν η νίκη έδινε όχι τρείς μα δύο βαθμούς. ΟBrian Clough γίνεται ο τρίτος προπονητής στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου που παίρνει πρωτάθλημα με δύο διαφορετικές ομάδες. Είχε να συμβεί από το ’34 και τον πολύ μεγάλο μέντορα του αθλήματος, γκουρού θα τολμούσα να πω, Herbert Chapman με την Arsenal. Παράλληλα κερδίζει την Liverpool στον τελικό του League Cup. Τον Μάϊο του ’79 πάει στον τελικό του Μονάχου και εκεί, την στέφει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Λίγους μήνες πρίν, παίρνει ξανά το League Cup. Toν Μάϊο του 1980 και έχοντας χάσει το πρωτάθλημα στον πόντο, καταφέρνει να βάλει την Nottingham Forest στο κλειστό κλάμπ των ομάδων που σήκωσαν back to back το κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης. Στον τελικό, στο Sandiago Bernabeu της Μαδρίτης, στην 25η επέτειο του θεσμού, συναντά το απόλυτο φαβορί. Το Αμβούργο του Branco Zebec και με παίχτες όπως ο Rudi Kargus, o Felix Magath, o Manfred Kaltz, o Ivan Buljan, ο Kevin Keegan – ο καλύτερος ποδοσφαιριστής της Ευρώπης. Το Αμβούργο που στον ημιτελικό έχει φιλοδωρήσει τη Ρεάλ Μαδρίτης των Laurie Canningham , Juanito ,Santillana με μια ξεγυρισμένη 5άρα. Την ίδια χρονιά η Forest κερδίζει και το Ευρωπαϊκό Super Cup. Το Nottingham γίνεται η μικρότερη πόλη στην ιστορία του κυπέλλου πρωταθλητριών μέχρι και σήμερα, με πληθυσμό τριακοσίων χιλιάδων κατοίκων, που κατάφερε να σηκώσει το τρόπαιο. Και όχι μία φορά. Μα δύο συνεχόμενες. Είχε πολύ δίκιο ο Drayden. Πλέον η Forest, είχε όλο τον κόσμο στα χέρια της!

Όταν όμως το «εμείς» χάνεται και στη θέση του μπαίνουν τα υπερτροφικά «εγώ», η χημεία διαλύεται και η κατάρρευση και αποδόμηση της ομάδας ξεκινάει. Αλλωστε ο Clough χαρακτήριζε το δίδυμο Glough – Taylor “The shop window…and the goods at the back”. Ο Clough θεωρεί πως ο Peter Taylor ξεπερνάει τα εσκαμμένα με τρία όπως ο ίδιος δηλώνει, πισώπλατα μαχαιρώματα. Πρώτα βγάζει βιβλίο για τη σχέση του με τον Clough χωρίς να τον έχει ενημερώσει, μετά υπογράφει στη Derby County, τον μεγάλο και αθεράπευτο έρωτα του Clough, και τέλος μαθαίνει πως μαζί του, ο Taylor, παίρνει τον εγκέφαλο της Forest, τον “Robbo”, τον John Robertson. Η τρίτη και τελευταία πράξη ήταν αυτή που ξεχείλισε το ποτήρι. O Clough καταφέρεται με τους χείριστους των χαρακτηρισμών για το πρόσωπο του Taylor. Δεν ξαναμίλησαν ποτέ. Αν το μετάνιωσε; Πικρά είναι η απάντηση. Ο Peter Taylor ήταν κάτι πολύ περισσότερο από οικογένεια  για τον Brian Clough. Του στοίχησε τόσο που δεν το ξεπέρασε ποτέ. Οι τύψεις που το τράβηξε στα άκρα βάραιναν. Όπως δηλώνει και η Barbara Clough, ήταν γελοίο αυτοί οι δύο να μην μιλάνε.”Childish”, αν θυμάμαι σωστά τα λόγια της. Η παρηγοριά όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, τι άλλο; Το αλκοόλ. Τα χειρότερα έχουν ξεκινήσει. Η Forest βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Λάθη επί λαθών. Κινήσεις οικονομικά αποτυχημένες. Τελευταία αναλαμπή η κατάκτηση δύο συνεχόμενων League Cup, το 1989 και το 1990. Μετά απλά η πτώση.

Ο Duncan Hamilton, ξεπερνάει τον εαυτό του με μία πένα καταπληκτική, αξίζει κάθε λέξη, κάθε σελίδα, παρουσιάζοντας τον αυθεντικό Cloughie. Tον χαρισματικό, ευφυή, διορατικό, προπονητή – άνθρωπο. Απόλυτα συναισθηματικό βιβλίο, που μοιράζεται τις εμπειρίες μιας ολόκληρης ζωής με έναν δημοσιογράφο, τον μόνο που είχε πρόσβαση στο γραφείο του, τον εξ’ απορρήτων, πράγμα ανήκουστο, αν αναλογιστεί κανείς την ιδιοσυγκρασία του. Άλλωστε ο Cloughie είχε πάντα μία..ιδιαίτερη σχέση με τα media της εποχής. Την ίδια πάνω κάτω που είχε με τους παράγοντες, όχι μόνο των ομάδων αλλά και της ομοσπονδίας. Αυτούς που του στέρησαν τη δουλειά του προπονητή της Εθνικής Αγγλίας το ΄77, δίνοντας την που;..μα σε έναν φελλό με το όνομα Ron Greenwood. Γνώριζαν είχε πει, πως κουμάντο θα έκανα εγώ. Και αυτό ακριβώς είχα σκοπό να κάνω. Ξεκάθαρος. Ο Cloughie όπως δηλώνουν όλοι όσοι δούλεψαν  μαζί του, έγιναν σπουδαίοι. Μπορούσε να διαβάσει το DNA του ποδοσφαιριστή, γνωρίζοντας με μαθηματική ακρίβεια, τι να πεί, πώς να το πεί και πότε να το πεί. Γι’ αυτό και κάθε φορά που πατούσαν τον πράσινο καμβά για να παραδώσουν μαθήματα ποδοσφαίρου ήξεραν πως είναι οι καλύτεροι.

Ο Cloughie στην τελευταία συνάντηση με τον Duncan Hamilton πρόσταξε… «μην με ξεχάσεις». Η απάντηση ξεχειλίζει από συναίσθημα. Δεν έχει υπάρξει μέρα που τόσο ο ίδιος όσο και οι παίχτες που πέρασαν από τα χέρια του, που να μην τον έχουν φέρει έστω και για λίγο στο νου τους. Υπέροχο, αληθινό, πέρα για πέρα συγκινητικό. Του χρωστάει το ποδόσφαιρο. Του χρωστάει πολλά. Ο σεβασμός στο πρόσωπο του Brian Clough είναι  χρέος. Και οι οπαδοί της Forest από τον Φεβρουάριο του ‘78 το ζητούσαν απ’ όλους, όρθιοι… τραγουδώντας. “We ‘re gonna win, we ‘re gonna win everything. So stand up and sing, for Cloughie the King».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News