Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Βραζιλίας είναι εδώ.  Ευκαιρία λοιπόν να παρουσιάσω ένα εξαιρετικό βιβλίο, το οποίο κυκλοφόρησε πριν δύο μήνες περίπου από έναν “socceroo” δημοσιογράφο, τον Paul Hansford, συντάκτη της  Αυστραλιανής έκδοσης του ποδοσφαιρικού περιοδικού “Four-Four-Two”. Τίτλος του βιβλίου “The World Cup: Heroes, Hoodlums, High Kicks and Head-Butts”.

Το βιβλίο του Hansford είναι ένας καταπληκτικός οδηγός στα μονοπάτια όλων των παγκοσμίων κυπέλλων, από το πρώτο που διοργανώθηκε το 1930 στο Μονεβιδέο της Ουρουγουάης μέχρι και το τελευταίο, αυτό της Νοτίου Αφρικής το 2010. Γραμμένο σε εξαιρετικά απλή γλώσσα, με φλεγματικό χιούμορ στα διάφορα σχόλια που κάνει ο συγγραφέας, το “World Cup” μας περνάει μέσα από όλες τις πιο υπέροχες διαδρομές που μπορεί  κανείς να αναζητήσει και αναμφίβολα να περπατήσει στο μοναδικό αυτό ταξίδι. Γιατί, ναι! Το Mundial, αυτό είναι: ένα ταξίδι ποδοσφαιρικών στιγμών. Όπου κάθε τέσσερα χρόνια, κατά  Ιούνιο μεριά, ο πλανήτης ζει στον ρυθμό της κατάκτησης ενός από τα σπουδαιότερα τρόπαια του αθλητισμού. Αυτό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της FIFA. Μια ιστορία γεμάτη ινδάλματα, μύθους, διπλωματικά γεγονότα, σκάνδαλα, κλεμμένα τρόπαια, δάκρυα χαράς μα και ανείπωτης λύπης. Με ονόματα που ρίχνουν τα τσιμέντα. Μαραντόνα, Πελέ, Μπεκενμπάουερ, Κρόϊφ, Μπόμπι Μούρ, Ρονάλντο, Φονταίν, Πούσκας, Κέμπες.. και… και… και.. όρεξη να ‘χεις να γράφεις. Η λίστα ατελείωτη. Οι στιγμές αξεπέραστες.

Παρέα λοιπόν με τον Paul Hansford θυμόμαστε όλα όσα κάνουν τη συγκεκριμένη διοργάνωση την κορυφαία όλων. Από την ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων, την εξέλιξη μέσα στο χρόνο, του ήρωές του και τους μύθους, τα υπέρλαμπρα αστέρια, τα πιο συγκλονιστικά αποτελέσματα, τις θεωρίες συνωμοσίας, τα υπέροχα και τα παράξενα. Θεωρώ πως είναι μία από τις καλύτερες δουλειές που έχουν γίνει στον χώρο. Ένα βιβλίο που το έχεις μαζί σου στην παραλία για να σε βάλει στην πρίζα για το βραδινό παιχνίδι και ταυτόχρονα το ξαναπιάνεις στα χέρια σου στο ημίχρονο, έτσι, για να βιώσεις ακόμα περισσότερο την υστερία των mundial.
Από τις ιστορίες που γράφτηκαν στα κεφάλαια των Παγκοσμίων Κυπέλλων, θα μοιραστώ μαζί σας αυτή που αγάπησα πιο πολύ και που ομολογώ πως δεν γνώριζα μέχρι τώρα. Είναι οι στιγμές αυτές που σε μετατρέπουν από απλό λάτρη της μπάλας στον απόλυτο ζητιάνο του ποδοσφαίρου. Πάμε λοιπόν στο 11ο Παγκόσμιο Κύπελλο και στα γήπεδα της Αργεντινής. Ο τελικός έχει μόλις ολοκληρωθεί και η Argentina, είναι πια η μεγάλη πρωταθλήτρια ή όπως καλύτερα  λέει και το τραγούδι τους “El Gran Campeon”. Στα αποδυτήρια και ενώ οι παίχτες απολαμβάνουν στον βαθμό που μπορούν την κατάκτηση του πρώτου κυπέλλου στην ιστορία της χώρα, μην ξεχνάμε πως η Αργεντινή βρίσκεται κάτω από το στυγνό δικτατορικό καθεστώς του στρατηγού Χόρχε Ραφαέλ Βιντέλα και της παρέας του, ο Αλμπέρτο Ταραντίνι πιάνει τον αρχηγό της ομάδας, τον Ντανιέλ Πασαρέλλα, και του βάζει στοίχημα πως όταν ο Βιντέλα έρθει να τους συγχαρεί αυτός θα του δώσει το χέρι του. Ο Πασαρέλα γνωρίζοντας την απέχθεια και το μίσος που έτρεφε ο Ταραντίνι για το δικτατορικό καθεστώς, δέχεται. Πού να ‘ξερε τι θα ακολουθούσε! Ο Βιντέλα κάνει εμφάνιση, αρχίζει και συγχαίρει έναν-έναν τους ποδοσφαιριστές μέχρι που φτάνει στον μοναδικό Αλμπέρτο “el Conejo” (ο λαγός) Tαραντίνι. Και ενώ στέκεται μπροστά του με το χέρι προτεταμένο, ο Ταραντίνι χαϊδεύει τα… «δέοντα» και μετά του σφίγγει το χέρι. Καλά και αντρίκεια! Ο Βιντέλα πάγωσε και μην έχοντας άλλη επιλογή το αποδέχτηκε. Χα!! Για την ιστορία, το στοίχημα ήταν της αξίας των χιλίων δολαρίων.

Αυτό το γεγονός, αυτή η ιστορία, έτσι για πρόγευση, του εξαιρετικού βιβλίου που προτείνω σε όλους, που χωρίς mundial, απλά δεν μπορούν!

Εύχομαι σε όλους ένα υπέροχο ταξίδι στη χώρα της σάμπας και του καφέ, στη μητρόπολη του ποδοσφαίρου. Στη λατινική Αμερική, που τελευταία φορά η μπάλα πήρε κλώτσο να γυρίσει το μακρινό 1978 και που δυστυχώς φοβάμαι πως θα περάσουν άλλα τόσα χρόνια για να τη δούμε ξανά σε μία διοργάνωση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Θα κλείσω με τα λόγια του σπουδαίου περουβιανού ποδοσφαιριστή, του Χουάν Κάρλος Ομπλίτας, γνωστός με το προσωνύμιο “el ciejo” (ο τυφλός). Τα ωραιότερα λόγια που έχω ακούσει ποτέ να χρησιμοποιεί κάποιος για να περιγράψει τον θεσμό του παγκοσμίου κυπέλλου.

«Το Παγκόσμιο Κύπελλο είναι ένα ταξίδι γύρω από την υδρόγειο, που μας φέρνει τα αστέρια του σήμερα, τα ταλέντα του αύριο και τους ήρωες του χθες».

Καλό μας ταξίδι!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News