428
|

«Η αντίσταση στην ψυχοθεραπεία», Βασιλική Γιωτσίδη (Τόπος)

Αλέκος Λασκαράτος Αλέκος Λασκαράτος 13 Αυγούστου 2015, 16:08

«Η αντίσταση στην ψυχοθεραπεία», Βασιλική Γιωτσίδη (Τόπος)

Αλέκος Λασκαράτος Αλέκος Λασκαράτος 13 Αυγούστου 2015, 16:08

Στο βιβλίο αυτό η Βασιλική Γιωτσίδη καταπιάνεται με ένα φαινόμενο γνωστό στους ψυχοθεραπευτές από την εποχή του Freud, που πρώτος το μελέτησε, και το οποίο δεν είναι άλλο από την αντίσταση που προβάλλει (συνειδητά ή υποσυνείδητα) ο ψυχοθεραπευόμενος στην ψυχοθεραπεία. Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει από τις πρώτες μελέτες του φαινομένου, τούτο όχι μόνο παραμένει επίκαιρο, αλλά σήμερα προτείνονται νέοι τρόποι προσέγγισής (και ξεπεράσματός) του.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η αντίσταση αυτή αρχίζει στην ουσία πριν καν αποφασίσει κανείς να απευθυνθεί σε ειδικό και να ζητήσει τη βοήθειά του. «Τι να τον κάνω εγώ τον τρελογιατρό; Τρελός είμαι;» Αλλά και όταν (εάν) αποφασίσει να κάνει την κίνηση, τότε αρχίζει ένα συνειδητό (ή μη) κρυφτούλι ανάμεσα στον «ασθενή» και τον ψυχοθεραπευτή, όπου ο πρώτος αμύνεται αποκρύπτοντας/καταχωνιάζοντας πλευρές του εαυτού του που είτε δεν θέλει να (ξανα)δει ή που πιστεύει ότι τον εκθέτουν στον εαυτό του και στους άλλους. Από την άλλη, οι ψυχοθεραπευτές θεωρούσαν, μέχρι πρόσφατα, την αντίσταση αυτή ως ένα σοβαρό εμπόδιο, ως ένα σπυρί, ας μου επιτραπεί η έκφραση, το οποίο έπρεπε να σπάσει πριν ανοίξει ο δρόμος για μια γόνιμη θεραπεία. Έτσι παιζόταν, κατά κάποιο τρόπο, το παιχνίδι του κυνηγητού  της γάτας και του ποντικού. Σήμερα, όπως μας λέει η Βασιλική Γιωτσίδη, η τάση έχει αντιστραφεί και η αντίσταση ενσωματώνεται στην ψυχοθεραπεία και αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της, με πολύ θετικά αποτελέσματα.

Το βιβλίο της Β. Γιωτσίδη έχει τη δομή ενός επιστημονικού συγγράμματος, διαβάζεται όμως και από τον μη ειδικό, χωρίς να υποπίπτει στον πειρασμό της «εκλαΐκευσης». Τίποτε δεν λέγεται χωρίς να τεκμηριώνεται και ο πλούτος των βιβλιογραφικών αναφορών είναι εντυπωσιακός. Η γλώσσα του είναι εξαιρετική. Όπως τονίστηκε στη βιβλιοπαρουσίαση από καθηγητές πανεπιστημίου, διευθυντές ψυχιατρικών νοσοκομείων, κ.λπ., το βιβλίο της Β. Γιωτσίδη δεν είναι «άλλο ένα» βιβλίο στον χώρο της ψυχανάλυσης, αλλά ένα πρωτότυπο βιβλίο αποτέλεσμα πολυετούς μελέτης και έρευνας που παράγει νέα γνώση.

Εντύπωση μου έκαναν οι αναφορές της Β. Γιωτσίδη στη λογοτεχνία, την ποίηση  και την μυθολογία, (Καζαντζάκης, Καβάφης, Οιδίπους, Θησέας-Μινώταυρος), που πέρα από το ενδιαφέρον της για αυτά, δείχνουν και τη διεισδυτικότητα της Τέχνης στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.

Κλείνω με το ποίημα «Τα παράθυρα» του Κ. Καβάφη, στο οποίο αναφέρεται και η ίδια στον σύντομο επίλογο της βιβλιοπαρουσίασης του βιβλίου της.

Τα παράθυρα (Κ. Καβάφης)

Σ’ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες, που περνώ
μέρες βαρυές, επάνω κάτω τριγυρνώ
για  νάβρω τα παράθυρα.— Όταν ανοίξει
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.—
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
Ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.

Εδώ όλη η βιβλιοπαρουσίαση

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News