Το πρόβλημα με τα βιβλία του Tom Sharpe είναι ότι ξεφουσκώνουν από σελίδα σε σελίδα. Συμβαίνει και με τα περισσότερα βιβλία. Συνήθως ο συγγραφέας έχει μια καλή ιδέα, την διαβάζεις στο jacket του βιβλίου, το αγοράζεις και μετά καταλαβαίνεις ότι έχεις πάρει ένα ενδιαφέρον κείμενο στο κάλυμμα με 400 σελίδες γέμιση. Οπότε διαβάζεις τις πρώτες πενήντα σελίδες και αν δεν είσαι απατεώνας το βάζεις κάπου στην βιβλιοθήκη και παρηγορείσαι ότι δεν είσαι στην διάθεση και κάποια στιγμή θα το ξαναπιάσεις να το διαβάσεις.

Αν είσαι απατεώνας διαβάζεις και τις 10 τελευταίες και μετά λες ότι το διάβασες ολόκληρο. Λιγότερο συνηθισμένες είναι οι περιπτώσεις που το βιβλίο δεν έχει ανεβοκατεβάσματα από την αρχή μέχρι το τέλος του, ενώ τα βιβλία που ανεβαίνουν όσο προχωράς το διάβασμα είναι τα πιο σπάνια. Στην περίπτωση όμως του Sharpe, που τα Χριστούγεννα στην Ιορδανία διάβασα το Indecent Exposure και τώρα στο Παρίσι είχα πάρει μαζί το Grantchester Grind έχεις βιβλία που ξεκινάνε που ξεφουσκώνουν όπως το λάστιχο ενός αμαξιού στην Εθνική Οδό, που καταλαβαίνεις ότι το τιμόνι του τραβάει δεξιά στον Αγιο Κωνσταντίνο και ψάχνεσαι να βρεις βουλκανιζατέρ στα Τέμπη.

Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο στο Ελ. Βενιζέλος είχα φτάσει στην 420η σελίδα, μένουν άλλες 50 και από την στιγμή που έχω γυρίσει το έχω αφήσει δίπλα στην είσοδο και κάνω ότι δεν το βλέπω. Μέχρι δηλαδή που το έκανα δικαιολογία την Πέμπτη το βράδυ για να συνεχίσω να πίνω. «Τώρα θα πρέπει να γυρίσω σπίτι και να ξαπλώσω, να πάρω το βιβλίο και να συνεχίζω να το διαβάζω. Λουίς, my dear boy βάλε ένα ακόμα». Το αντίδοτο στην κακή λογοτεχνία είναι ένα μπουκάλι Jack και ένας μπάρμαν από το Μπουένος Αϊρες.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News