Είναι ηθοποιός και σκηνοθέτης, έχοντας επτά ταινίες στο «παλμαρέ» του. Χάρη στην τελευταία του, βραβευμένη ταινία, απόκτησε μια ακόμα ιδιότητα: έγινε και ερασιτέχνης πυγμάχος. Ο Γιώργος Παντελεάκης κέρδισε πρόσφατα το βραβείο σκηνοθεσίας για το ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους «Boxer» (77΄), στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Docfest στη Χαλκίδα. Παράλληλα, η δημιουργία αυτής της ταινίας έγινε αφορμή να μπει στα ενδότερα του αθλήματος, να το αγαπήσει και να αρχίσει να ασχολείται ερασιτεχνικά με αυτό. Ανακαλύπτοντας (και αποκαλύπτοντας στους θεατές) μια άλλη πλευρά του μποξ, εντελώς έξω από την τρέχουσα άποψη για αυτό. Το ντοκιμαντέρ, με αισθητική και φωτογραφία ταινίας «νουάρ», ακολουθεί τα βήματα ενός παλαίμαχου πυγμάχου, του Γιώργου Ιωαννίδη, και τη μετάβασή του σε προπονητή του πυγμαχικού συλλόγου «Αριστοτέλειο». Το νήμα σε αυτό το μυσταγωγικό άθλημα ξετυλίγουν πρωταθλητές, όπως ο Ολυμπιονίκης Γιώργος Στεφανόπουλος, ο Κουβανός Φελίξ Σαβόν, ή ο ζωντανός θρύλος, πρωταθλητής-προπονητής Γιώργος Καπανταϊδάκης. Το «Boxer» παρουσιάζει αυτόν τον ερμητικά κλειστό και προστατευμένο κόσμο, χωρίς να επιχειρεί να ωραιοποιήσει ή να εξιδανικεύσει ένα σκληρό, επί της ουσίας, άθλημα.

Στην κουβέντα που είχαμε στο περιθώριο του φεστιβάλ, ρωτήσαμε τον Γιώργο Παντελεάκη τι ήταν εκείνο που τον παρακίνησε να κάνει αυτό το ντοκιμαντέρ. «Έγραφα ένα σενάριο για ταινία μυθοπλασίας με κεντρικό χαρακτήρα ένα πρώην πυγμάχο, οπότε ήθελα να μπω πιο βαθιά στον κόσμο αυτό. Σε επαφή με τον Γιώργο Ιωαννίδη με έφερε ένας φίλος, ο Βασίλης Γούζιος, σαξοφωνίστας και πυγμάχος ο ίδιος. Το πρώτο πράγμα που μου είπε ο Γιώργος όταν συναντηθήκαμε, ήταν πως η πυγμαχία δεν περιγράφεται, είναι βίωμα. Έτσι, εντάχθηκα στο πρόγραμμα. Η όποια γνώση μου προερχόταν από τις ταινίες του Χόλιγουντ και γενικά την αμερικάνικη "hype" νοοτροπία γύρω από την πυγμαχία, με αποτέλεσμα η αντίληψή μου σχετικά με το άθλημα να είναι στρεβλή. Άρχισα να καταγράφω την πορεία αυτή, για να μελετήσω τα πλάνα και τα επιμέρους στοιχεία της ταινίας που σκόπευα να κάνω, και κάπου εκεί γεννήθηκε το ντοκιμαντέρ».

Εκτός από άθλημα, ποια είναι η βαθύτερη φιλοσοφία του μποξ; Ο… καθ’ ύλην αρμόδιος σκηνοθέτης (και ερασιτέχνης πυγμάχος πλέον) έχει την απάντηση: «Το μποξ είναι ένα ακραίο άθλημα και ακριβώς εδώ ξεκινάει η γοητεία που ασκεί -και κατ' επέκταση, ο πειρασμός. Ο πυγμάχος βρίσκεται σε μια διαρκή αναμέτρηση με το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Είναι ένα ισόποσα μοιρασμένο στοίχημα, όπου οι αντίπαλοι είναι εξίσου γυμνασμένοι και καταρτισμένοι. Τα χτυπήματα είναι σχεδόν ίδια ποσοτικά. Στην πορεία του αγώνα, ο αντίπαλος γίνεται τελικά συνοδοιπόρος σε αυτή την αναμέτρηση με τον εαυτό. Μαζί νικούν τον φόβο, μαζί προσπερνούν τον πόνο και με τη λήξη του αγώνα αγκαλιάζονται με αγάπη. Πέφτεις και σηκώνεσαι και αυτό σε κάνει ταπεινό. Είναι ένα εσωστρεφές εμμονικό ταξίδι, όπου δεν μπορεί κανένας να υποκριθεί. Πάνω στην παλαίστρα φαίνεται η ουσία, ο χαρακτήρας καθενός. Από την άλλη, κανείς δεν ξέρει πραγματικά τι ωθεί έναν πυγμάχο να ανέβει στο ρίνγκ. Όπως λέει ο προπονητής και παλαίμαχος πυγμάχος, Άγγελος Χαρίσης: "Ποτέ δεν ξέρεις τι βρίσκεται μέσα στην ψυχή ενός πυγμάχου. Είναι σαν το φεγγάρι, μπορείς να δεις μόνο τη φωτεινή πλευρά. Ποτέ δεν μπορείς να δεις τη σκοτεινή πλευρά. Η πυγμαχία είναι σαν την σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού"».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News