Βγήκα από το Quidam, την παράσταση του Cirque du Soleil, μεσημέρι Κυριακής, από το Ολυμπιακό, και ένιωθα εκείνη την μεθυστική αβεβαιότητα που νιώθεις όταν βγαίνεις από κάτι που έχει μετακινήσει τον κεντρικό σου άξονα. Το ίδιο είχα πάθει όταν βγήκα από το «Τσάι στη Σαχάρα» του Μπερτολούτσι, την πρώτη από τις δεκαπέντε φορές που έχω δει την ταινία.

Πήγα για να κάνω χατίρι, ομολογώ πως δεν είχα μεγάλη σχέση με τέτοια θεάματα και όποτε ακούω για τσίρκο και ακροβάτες, φαντάζομαι κάτι εντυπωσιακό, φαντασμαγορικό, αλλά βασισμένο στην τεχνική και στη φυσική κατάσταση, αρετές που δεν υποτιμώ καθόλου αλλά που δεν έχουν και ιδιαίτερους δεσμούς με τη συγκίνηση. Απροετοίμαστος, ανυποψίαστος, με πατατάκια και νερό, μεσημεριάτικα, τι δυνατό μπορεί να σου συμβεί σε μία συνάθροιση οικογενειών με εκατοντάδες πιτσιρίκια να έχουν πάρει θέση, πρόθυμα να εντυπωσιαστούν;

Αυτό ήταν μία επιδέξια σύνθεση ζωής. Ήταν θέατρο με στοχασμό και δυνατά κινηματογραφικά «κάδρα» όπου κι άν έριχνες το βλέμμα σου επάνω στην σκηνή. Όχι μόνο στους φωτισμένους, αλλά και στους αφώτιστους, στους δεύτερους ρόλους που όταν τους παρατηρούσες επίμονα γίνονταν πρώτοι. Γέλιο από βαριά, σαν λυπημένα, πρόσωπα -το στερεότυπο του θλιμένου κλόουν δεν κατάφεραν να μου το κλονίσουν- δεσίματα σωμάτων που ένας φυσικός κι ένας μαθηματικός θα ενθουσιάζονταν βλέποντας αυτήν την αποθέωση της επαλήθευσης των εργαστηριακών τους εξισώσεων, δεξιότητες που δεν μπορούσες παρά να υποκλιθείς στον πόνο, στον δυνατό και ατόφιο πόνο, που έχουν νιώσει στις εκατοντάδες ώρες της εξάσκησής τους.

Η τέχνη θέλει μοναξιά και μικρούς πυρήνες. Εδώ έχουμε έναν θηριώδη οργανισμό 30 χρόνων, με έδρα τον Καναδά και δημιουργικές ομάδες σε πολλά μέρη του κόσμου, που απασχολεί 5.000 ανθρώπους, από 50 χώρες, που μιλάνε 25 διαφορετικές γλώσσες και έχουν 100 διαφορετικές επαγγελματικές εξειδικεύσεις. Βιομηχανία. Αλλά πώς να την κοντράρεις μόνο με ρομαντισμούς και να την αμφισβητήσεις;

Και μετά, στο αμάξι, μια συζήτηση που δεν φανταζόμουν ποτέ πως θα την έκανα στα 47 μου- νόμιζα πως είχα ξεμπερδέψει με τέτοιες αφελείς επιθυμίες όταν έκλεινα τα 7 μου…

«Θα μπορούσες να κάνεις αυτήν τη ζωή; Το φαντάζεσαι; Τι ταξίδια, τι εμπειρίες, τι δεσμοί, τι παράλληλη πραγματικότητα;»

Αλλά τώρα ξέρεις πως δεν υπάρχουν παράλληλες πραγματικότητες. Και πως δεν τα βλέπεις όλα από εκεί που τα κοιτάς. Η αλήθεια τους δεν είναι το τρίωρο της γοητείας στηνσκηνή. Ή τουλάχιστον δεν είναι μόνο αυτή. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να μένεις ανοιχτός στην μοναδική «χρηστική» αξία της τέχνης που είναι η κατάφαση πως τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς. Απλά αλλιώς έως αδιανόητα αλλιώς. Κι ας μην γίνουν τελικά.

Και τους χρωστάω το γεγονός και μόνο πως κάναμε αυτήν την κουβέντα στο αυτοκίνητο. Πετάρισε για λίγο η καρδιά μας μέχρι να φτάσουμε σπίτι. Το παιδικό μας παιχνίδι δεν έχει χαλάσει εντελώς ακόμα.

Υ.Γ.: Ευχαριστώ την καλή μου φίλη, δημοσιογράφο της Καθημερινής, Σεμίνα Σαραντοπούλου, για τις πληροφορίες, τα ρεπορτάζ της και την καθοδήγησή της στο να καταλάβω περισσότερα πράγματα για το Cirque du Soleil.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News