Με οnline προβολή του ντοκιμαντέρ «BEUYS» του Αντρες Βάιελ το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) και τα Ινστιτούτα Γκαίτε της Ελλάδας τιμούν τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιόζεφ Μπόις (1921-1986), ενός από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες της μεταπολεμικής περιόδου.

Παράλληλα, η ιστορικός τέχνης και συνοδοιπόρος του Γιόζεφ Μπόις, Ρέα Thönges-Στριγγάρη, συζητά με την ιστορικό τέχνης και επιμελήτρια, Δάφνη Βιτάλη, για τον Beuys και το ντοκιμαντέρ του Andres Veiel.

Τόσο το ντοκιμαντέρ όσο και η συζήτηση θα είναι διαθέσιμα για online παρακολούθηση δωρεάν από τις 12 έως και τις 15 Μαΐου.

Προβολή ταινίας: https://athen.goethe-on-demand.de

Συζήτηση: Επίσημο κανάλι του ΠΙΟΠ στο YouTube

Λίγα λόγια για την ταινία

Ο Γιόζεφ Μπόις (1921-1986), ο άνθρωπος με το τσόχινο καπέλο, τον κετσέ και τη Fettecke (γωνιά λίπους). Τριάντα χρόνια μετά τον θάνατό του, οι ιδέες αυτού του οραματιστή καλλιτέχνη εξακολουθούν να θεωρούνται πολύ μπροστά από την εποχή του. Με μια ιδιοφυή συρραφή πολυάριθμων αχρησιμοποίητων μέχρι τώρα ντοκουμέντων, ο σκηνοθέτης Αντρες Βάιελ δημιούργησε ένα μοναδικό χρονικό: το ντοκιμαντέρ «BEUYS» δεν είναι ένα πορτραίτο με τη συνηθισμένη έννοια, αλλά μια ευαίσθητη και προσωπική ματιά στον άνθρωπο, την τέχνη του και τον κόσμο των ιδεών του.

Τις δεκαετίες του 1960, 1970 και 1980 ο Μπόις προσπάθησε υπομονετικά να εξηγήσει ότι το «χρήμα δεν θα έπρεπε να είναι αγαθό». Το έργο του αφορούσε μια νέα, διευρυμένη αντίληψη της τέχνης που περιλάμβανε και την πολιτική διαμόρφωση της κοινωνίας. Ο Μπόις παίρνει μέρος σε αγώνες πυγμαχίας, διαπραγματεύεται, δίνει διαλέξεις και εξηγεί εικόνες σε έναν νεκρό λαγό. Ρωτά μειδιώντας: «Θέλετε μια επανάσταση χωρίς γέλιο;».

Πέτρα και λάδι

Το Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς συνδέεται με το έργο του πρωτοπόρου καλλιτέχνη, μέσω της οργάνωσης της περιοδικής έκθεσης «Olivestone», στο Μουσείο Ελιάς και Ελληνικού Λαδιού (2008) και στο Μουσείο Βιομηχανικής Ελαιουργίας Λέσβου (2009). Πρόκειται για ένα αρχέτυπο γλυπτό από πέτρα και λάδι ελιάς, στοιχεία σε αμοιβαία και διαρκή ένωση, στα οποία ο καλλιτέχνης δεν «βλέπει» δυο προϊόντα της γης, αλλά την ίδια τη γη. Η πέτρινη δεξαμενή και το ρέον ελαιόλαδο είναι ζωντανός οργανισμός, με το ένα στοιχείο να τρέφει το άλλο. Συμβολίζουν τον χρόνο (πέτρα=παρελθόν και παρόν, λάδι=μέλλον) και συνιστούν ένα κατεξοχήν έργο «κοινωνικής γλυπτικής».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News