Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρω αν έχω να πω πολλά πράγματα για ένα βιβλίο που ήρωας του είναι μια γάτα. Συγγνώμη, ένας γάτος ήθελα να πω. Όχι, μην με παρεξηγήσετε, δεν αναφέρομαι στο κατά πόσο το βιβλίο της Λένας Διβάνη, «εγώ ο Ζάχος Ζάχαρης», είναι καλό. Ισα ίσα, είναι καταπληκτικό και αριστοτεχνικά γραμμένο. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που σκέφτομαι πως πρέπει σύντομα να πιάσω στα χέρια μου και άλλο βιβλίο με την υπογραφή της «Δεσποσύνης».

Ο Ζάχος είναι γάτα, συγγνώμη, είπαμε γάτος, με πέταλα. Τετραπέρατος και γαλίφης, αλλοπαρμένος όσο λίγοι του είδους του, κάνει το όνειρο του πραγματικότητα και πείθει την «Δεσποσύνη» να γράψει βιβλίο για την αφεντιά του. Οχι που δεν θα το κατάφερνε. Ξέρετε εσείς καμία γάτα που όταν βάλει κάτι με το νου της να αποδέχεται κάτι λιγότερο από την επιτυχία;! Ετσι που λέτε, η ζωή του Ζάχου του Ζάχαρη σε χαρτί και μελάνι. Ολοζώντανος, περίπου δηλάδή. Προσωπικά εμένα μου έφερε πολλάκις στο μυαλό τη Μαρουσώ. Όχι, δεν υιοθέτησε την αφεντιά μου. Δεσποσύνη υιοθέτησε και τούτη. Μεγάλη ιστορία η τετράποδος λαίδη.

Αριστόγατα, λυγερή, με ύφος και άποψη, ούτε η Ναόμι Κάμπελ, φτιαγμένη μόνο για σαλόνια.. .ψηλοτάβανα. Και νομίζω πως αυτό είναι κάτι που πετυχαίνει η «Δεσποσύνη», όπως την αποκαλεί άλλωστε ο Ζάχος. Ναι, αν σε κάποια στιγμή υιοθετηθήκατε από γάτα, άντε πάλι, είπαμε γάτο, και μάλιστα με το ίδιο ταμπεραμέντο, τότε οι συγκρίσεις, τα déjà-vu, αναπόφευκτα. Αλλά μόνο τότε. Γιατί αν ο χαρακτήρας είναι..ζω για να τρώω και από ‘δω παν κι άλλοι, ε! τότε το συγκεκριμένο συναίσθημα – θέμα δεν παίζει. Το λέω γιατί αν γνωρίζατε την κολλητή της Μαρουσώς, την Άλμα, θα καταλαβαίνατε. Γάτα χοντρή, σωστή τουλούμπα, σαν τον Ζάχο, αλλά αυτό μόνο. Σκεφτείτε πως η Μαρουσώ την έκανε παρέα μόνο και μόνο για να της χώνει κανένα χαστουκάκι και αυτό την ώρα που η χοντρή λαγοκοιμόταν. Δηλαδή για να της τη σπάσει. Χα! Τέλειο. Που λέτε, ναι, τους φαντάζομαι, τον Ζάχο και την Μαρουσώ εννοείται, τι την «τουλούμπα – cat»; να κόβουν βόλτες και ω ναι! Feast for my eyes! Τι μούρες, που θα έλεγε και ο Τζούμας.

Ξακρίζω του θέματος όμως. Λοιπόν, έστω και τώρα, που η παραλία δεν είναι ο πρωταρχικός στόχος λόγω Σεπτεμβρίου, η γνώμη μου είναι πως για petite βουτιά είναι ένα κι ένα το βιβλίο της «Δεσποσύνης». Αν μάλιστα παίξει σε εξόρμηση τριημέρου ακόμα καλύτερα. Κερασάκι στην τούρτα. Ταμάμ, για την περίσταση..μα τα χίλια μπιπμπερόν. Λάθος, αυτό ανήκει σε άλλον. Μα τις γαρίδες του ωκεανού!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News