Είναι πλέον μια πάγια και εν πολλοίς βαρετή διαπίστωση: από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση και από μήνα σε μήνα, η κυβέρνηση είτε σημειώνει μικρές απώλειες είτε σταθεροποιείται – σε ποσοστά πάντως που δεν δικαιολογούν πανηγυρισμούς και συνθέτουν δύσκολες ασκήσεις εκλογικής στρατηγικής.
Παράλληλα, οι πολίτες εμφανίζονται ανήσυχοι για τα κρίσιμα ζητήματα, όπως οι οικονομικές δυσκολίες και τα εθνικά θέματα, και σε συνδυασμό με αυτά εκδηλώνουν με κάθε τρόπο την απογοήτευσή τους, όχι μόνο για την κυβέρνηση, αλλά και για την αντιπολίτευση.
Η συνθήκη δεν σηκώνει πολλές παρερμηνείες. Οταν και όποτε έρθει η ώρα των εκλογών, οι πολίτες φαίνεται ότι θα κρίνουν τελικά με βάση την απογοήτευσή τους και όχι τις προσδοκίες τους. Προσδοκίες μοιάζει να μην έχουν από κανέναν. Υπό αυτήν την έννοια, και εξετάζοντας το ζήτημα αν η χώρα θα έχει κυβέρνηση, το καθοριστικό είναι αν ο Μητσοτάκης θα διαθέτει ρεαλιστική δυναμική για ένα μεγάλο άλμα – από τα ποσοστά των σημερινών δημοσκοπήσεων σε ένα επίπεδο που θα τον φέρει στα όρια της αυτοδυναμίας.
Εως ότου απαντηθούν αυτά, επιβεβαιώνεται με κάθε δυνατό τρόπο ότι η μείζων αντιπολίτευση, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, παραμένει μια άσφαιρη απειλή για την κυβέρνηση. Παρά τα όσα συμβαίνουν, αποκαλύπτονται και βαρύνουν την κυβέρνηση, το κόμμα όχι απλώς δεν ανακάμπτει, αλλά δείχνει διαρκώς την αδυναμία του, είτε να αναλάβει πρωτοβουλία είτε απλώς να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία.
Ως προς αυτά, δεν πρέπει να λησμονείται πώς το ΠΑΣΟΚ παγιδεύτηκε από τον Μητσοτάκη στο θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Είχε πιστέψει ότι θα ανακοινωνόταν μια υποψηφιότητα που θα το αφορούσε (δηλαδή ο Βαγγέλης Βενιζέλος), αλλά δεν συνέβη ποτέ κάτι τέτοιο. Θα μπορούσε να έχει προκαλέσει πολιτικό θέμα στην κυβέρνηση προτείνοντας την επανεκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου και τελικά δεν έκανε τίποτε, απλώς παρακολουθούσε, και για την τιμή των όπλων πρότεινε τον Τάσο Γιαννίτση.
Σε συνέχεια αυτής της αδράνειας, κάποιες πρόσφατες εκδηλώσεις πολιτικής νωθρότητας ήταν χαρακτηριστικές.
Στο θέμα της τροπολογίας για την τρίμηνη αναστολή των χορηγήσεων ασύλου σε μετανάστες από τη Βόρεια Αφρική το ΠΑΣΟΚ κατέθεσε ένσταση αντισυνταγματικότητας. Αυτή απορρίφθηκε. Και το ΠΑΣΟΚ, έχοντας κάθε νόμιμο και πολιτικό δικαίωμα, θα μπορούσε να έχει καταψηφίσει. Θα μπορούσε μάλιστα να έχει επικαλεστεί και τις ενστάσεις του Βαγγέλη Βενιζέλου, μαζί με αυτές και το πολιτικό τους σκεπτικό.
Αντί για αυτά επέλεξε την ακατανόητη στάση να δηλώσει «παρών». Ακόμη και αν το δει κανείς από την άποψη τού σε ποιο εκλογικό ακροατήριο μπορεί να πόνταρε, η επιλογή αυτή του κόμματος είναι στην καλύτερη περίπτωση ακατανόητη. Και, εν τέλει, πολιτικά επιζήμια.
Ακολούθησε, λίγες ημέρες αργότερα, το θέμα του σκανδάλου του ΟΠΕΚΕΠΕ. Πολλά και διάφορα αποκαλύφθηκαν, ένας υπουργός και υφυπουργοί παραιτήθηκαν και όσο συνέβαιναν αυτά το ΠΑΣΟΚ πρωτοστατούσε σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα, απειλώντας ότι ήταν έτοιμο να καταθέσει πρόταση για σύσταση Προανακριτικής Επιτροπής, και μάλιστα για αδικήματα κακουργηματικού χαρακτήρα.
Σημείωση: Το ΠΑΣΟΚ (και η ελάσσων αντιπολίτευση) έχει την κοινοβουλευτική δύναμη για να υποβάλει το αίτημα, όχι όμως την πλειοψηφία που απαιτείται για να περάσει κιόλας από τη Βουλή. Επρόκειτο δηλαδή κατά βάση για μια μάχη εντυπώσεων – όχι ασήμαντη. Τη μάχη αυτή την έχασε όμως, αφού με τα πολλά η κυβέρνηση έσπευσε και πρότεινε τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής, με περίοδο υπό διερεύνηση και εκείνη της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Αυτή η πρόταση είναι και η μόνη που έχει ρεαλιστικές πιθανότητες να περάσει τελικά από τη Βουλή – καλώς ή κακώς.
Σε συνέχεια αυτών κατατέθηκε τελικά και η πρόταση για την προανακριτική από την αξιωματική αντιπολίτευση, μέσα σε μια ατμόσφαιρα αποπνικτικής πλήξης και αδιαφορίας.
Αυτά τα περιστατικά και πολλά ακόμη που έχουν προηγηθεί επιβεβαιώνουν ότι ο λήθαργος του ΠΑΣΟΚ είναι βαθύς και δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να τον διακόψει. Η απουσία πολιτικών αντανακλαστικών είναι εν τέλει μάλλον ζήτημα πολιτικής παθολογίας και φαίνεται ότι δεν αφορά μόνο την ηγεσία.
Ισως ορισμένοι στη Χαριλάου Τρικούπη να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι «το καλό πράγμα αρκεί να γίνει». Ομως θα όφειλαν να γνωρίζουν ότι στην πολιτική ισχύει μάλλον το «στη βράση κολλάει το σίδερο».