Είναι φορές που κρατική εξουσία οφείλει να επιδεικνύει την ισχύ της – για να την παίρνουν στα σοβαρά δηλαδή και να μην ξεχαρβαλώνονται τα πράγματα.
Είναι άλλες φορές, που προέχει το αποτέλεσμα και η ουσία και σε αυτές τις περιπτώσεις η κρατική εξουσία θα πρέπει να «ρίχνει τα μούτρα της» και να προχωράει, μετρώντας επικοινωνιακές απώλειες και αποδεχόμενη μια, μέχρις ορίων, απαξίωση.
Κάτι τέτοιο συνέβη στις περιβόητες συναντήσεις του αναπληρωτή υπουργού Αθλητισμού Γιάννη Βρούτση, με τους ιδιοκτήτες των μπασκετικών ομάδων του Ολυμπιακού, αδελφούς Αγγελόπουλους και του Παναθηναϊκού, Δημήτρη Γιαννακόπουλο.
Ξεκίνησαν όλα με απειλές και φοβέρες, ακολούθησαν προσκλήσεις στο γραφείο του υπουργού, οι προσκλήσεις μετατράπηκαν σε συγκαλυμμένα παρακαλετά και τελικώς βρέθηκαν κάποιοι συμβιβασμοί στη φόρμουλα και έγινε αυτό που θα μπορούσε να έχει γίνει έτσι κι αλλιώς για να ηρεμήσουν τα πνεύματα.
Το μόνο που δεν έγινε ήταν η εφαρμογή της νομοθεσίας και η επιβολή ποινών για τις απαράδεκτες συμπεριφορές στον δεύτερο τελικό των play off (1/6), αλλά ποιος ξέρει, ίσως κάποια στιγμή και ανάλογα με τις διαθέσεις της εξουσίας να συμβεί και αυτό.
Το παράδειγμα πάντως του «ειρηνοποιού» Βρούτση, είναι το ακριβώς αντίθετο με εκείνο του «σκληρού» Κυρανάκη. Ο αναπληρωτής υπουργός Μεταφορών έχει ένα ανοικτό μέτωπο με τον αρχισυνδικαλιστή των ταξιτζήδων Θύμιο Λυμπερόπουλο και η εξελισσόμενη μεταξύ τους βεντέτα τείνει να γίνει περιφερόμενος θίασος, αφού τη μία τσακώνονται εξ αποστάσεως και μέσω ΜΜΕ και την άλλη ακόμη και στις αίθουσες του κοινοβουλίου.
Οι περιπτώσεις Βρούτση/μπάσκετ και Κυρανάκη/ταξί είναι εκδηλώσεις διαμετρικά αντίθετης συμπεριφοράς κυβερνητικών στελεχών. Κρίνονται και πάντως στην πολιτική μετράει το αποτέλεσμα.
Υπάρχουν όμως και δύο κανόνες της πολιτικής πρακτικής που αν τις είχαν όλοι υπόψη, πολλά θα ήταν καλύτερα.
Ο ένας λέει ότι αν δεν μπορείς να φτάσεις μέχρι τέλους με την πυγμή (ή, αν ορισμένοι το προτιμούν, με τον τσαμπουκά), τα πράγματα οδηγούνται σε αδιέξοδο. Καλό είναι σε αυτήν την περίπτωση να αλλάξεις τροπάρι όσο το δυνατόν νωρίτερα.
Ο άλλος κανόνας ορίζει ότι η πολιτική δεν είναι προσωπική βεντέτα για να κρατάει ο ένας μούτρα στον άλλον.