Όλη η συζήτηση αναλώθηκε στην απόπειρα απάντησης ενός και μόνου επίμονου ερωτήματος: Ο Αλέξης τελικά, θα επιλέξει τη ρήξη ή τον συμβιβασμό; Γελοία θεματολογία, αν αναλογιστεί κανείς ότι ήταν τέλη Ιούνη, μ’ ένα λαμπρό φεγγάρι από πάνω, σε μια ωραιότατη αυλή, με ένα νυχτολούλουδο σκαρφαλωμένο στον τοίχο να οργιάζει κατά ριπάς, ανάλογα με το αεράκι.

Κι εμείς εκεί, τα ίδια και ίδια: Θα τολμήσει ή δεν θα τολμήσει; Θα φερθεί λογικά ή θα κάνει το άλμα προς τον παραλογισμό; Μπα; Και ποιος σας είπε ότι έχετε τον ίδιο ορισμό με τον Αλέξη για το λογικό και το παράλογο; Αν το δικό σας απευκταίο, δεν είναι παρά ο δικός του διακαής πόθος; Κι αν στον προσωπικό οδικό του χάρτη, η υπογραφή ισοδυναμεί με καταδίκη και η μετωπική σύγκρουση μοιάζει με καταφυγή;

Και πάλι απ’ την αρχή, μπρος-πίσω: Μα καλά, σαραντάρης είναι, δεν θέλει να μείνει στο προσκήνιο, στην κορυφή; Αν θέλει, λέει; Φυσικά. Αλλά από πού σας προκύπτει εσάς πως μια υπογραφή θα τον εγκαταστήσει στην κορυφή του Κιλιμάντζαρο, ενώ ένα «όχι» θα τον καταβαραθρώσει στα τάρταρα της ιστορίας; Κι αν αυτός πιστεύει το ανάποδο; Αν ο δικός του κάθετος άξονας «κόλαση-παράδεισος», είναι αντεστραμμένος σε σχέση με τον δικό σας;

Καταραμένη ψυχανάλυση, δεν μας πρόσφερε λύση. Σαν ολόκληρο το έθνος των Ελλήνων κι εμείς, φάγαμε τη νύχτα μας πάνω από το ανάκλιντρο του ωσεί παρόντα Αλέξη, παλεύοντας να ψυχανεμιστούμε πού θα το πάει. Καθότι καταφέραμε, η αναλαμπή του, ο ψυχρός υπολογισμός του, η παρόρμησή του, η μεγαλοφυής ιδέα του ή η τρέλα του (μέσα σε μια συμπυκνωμένη Δευτεριάτικη κωλοστιγμή) να καταλήξουν να είναι μοίρα τριών γενεών αυτής της χώρας. Ωραία…  

Όχι τίποτα άλλο, ήταν κι ένας χοντρός βλάκας στην άκρη της αυλής που παριστάνοντας τον στωικό, όλη νύχτα κάπνιζε, έπινε και δεν είπε παρά μόνο μια φράση: «Όποιος έχει διαβάσει ιστορία, μένει έκπληκτος από την αδυναμία του ανθρώπινου γένους να διαχειριστεί ορθολογικά τη μοίρα του». Μιλάμε δηλαδή για μια καλοκαιρινή νύχτα γεμάτη γελοιότητες…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News