678
|

Κάτι κινείται αριστερά, αλλά τι ακριβώς;

Κάτι κινείται αριστερά, αλλά τι ακριβώς;

Αυτή τη φορά, η διοργάνωση ήταν στο ΤΙΤΑΝΙΑ, κοντά στην Ομόνοια. Στην πρωτοβουλία που -διεπίστωσε όποιος πήγαινε να συμμετάσχει, ή και απλώς περνούσε να δει περί τίνος επρόκειτο- πήρε η Ομάδα για τη συμπαράταξη Προοδευτικών, Σοσιαλιστικών, Οικολογικών και Αριστερών Δυνάμεων, ανταποκρίθηκε αληθινά ένα ευρύτατο φάσμα ανθρώπων απ΄ όλον εκείνο τον χώρο που βρίσκεται «απέναντι» στην Κεντροδεξιά ή, αν θέλετε, στη σημερινή εκδοχή διακυβέρνησης, χωρίς όμως να έχει «άνετη» στέγη στους κυρίαρχους πολιτικούς σχηματισμούς της Αριστεράς. (Ο όρος, πρακτικά, σημαίνει το ΣΥΡΙΖΑ-μετά-το-Συνέδριό-του και το εποχής-Δημήτρη-Κουτσούμπα ΚΚΕ).

Βρεθήκαμε στη συνάντηση αυτή με πρόσκληση της Λούκας Κατσέλη, που είχε και την πρωτοβουλία του «Έξοδος από την κρίση: Η Πρόκληση της Εναλλακτικής Πορείας» τον Μάρτιο στην ΑΘΗΝΑΪΔΑ, τότε δηλαδή που (ας μας επιτραπεί η διατύπωση) έγινε η «φορέας μέλλοντος» απόπειρα να δειχθεί σε έναν ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος ταλαντευόταν ανάμεσα σε Τσάβες και Brookings ή Levy Institute που, προς τα πού θα μπορούσε να αναζητηθεί μια ριζικά κριτική μεν στάση, που όμως να μην οδηγεί τη συζήτηση εκτός συστήματος στα βράχια. (Τότε, με Δραγασάκη, Μηλιό, Σταθάκη, Αργείτη, Γάτσιο -αλλά, ευθέως, και Αλέξη Τσίπρα σε μια από τις πολιτικότερες τοποθετήσεις του- είχε φανεί να διαμορφώνεται ένα tentative consensus, μια δοκιμαστική προσέγγιση στο «πώς θα μπορούσε να το πάει κανείς» χωρίς να πρέπει η Επανάσταση να ξεκινήσει «αύριο»).

Αφού με πρόσκληση Λούκας βρεθήκαμε εκεί, να σημειώσουμε ότι -ακριβώς- κάπου εκεί πήγε τη δική της εισήγηση, μετά από ένα κάπως μελοδραματικό «η χώρα βρίσκεται σε συνθήκες πολέμου». Εξήγησε ότι χρειάζεται «να ξεπεράσουμε τις όποιες επιφυλάξεις μεταξύ μας, αν είναι να πετύχουμε την απαραίτητη συσπείρωση για την αντιμετώπιση της κατάστασης […] δηλαδή, ένα σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας ως βασικό στοιχείο διαπραγμάτευσης, διαμορφωμένη εναλλακτική πρόταση». Τις παραμέτρους μιας τέτοιας εναλλακτικής πρότασης θα τις έδινε τεχνικά περισσότερο π.χ. ο Γ. Αργείτης – όμως η πολιτική χρησιμότητα αυτής της συνάντησης προέκυψε όταν ο Πασοκογενής Οδυσσέας Βουδούρης (τώρα από την κίνηση «Η Κοινωνία πρώτα») δεν δίστασε, αφού στράφηκε (αναμενόμενα) κατά του «παραλογισμού της μνημονιακής πολιτικής», να επισημάνει και την «ελληνική νοσηρότητα» (του να βγαίνει κανείς στη σύνταξη στα 45).

Παραδίπλα, ο κατά σύμβασιν εξεγερτικός Μιχάλης Τρεμόπουλος των Οικολόγων-Πρασίνων, τοποθετήθηκε με στιγμές-στιγμές (πάλιν ας μας επιτραπεί η ασέβεια…) αριστερή σοσιαλδημοκρατική λογική, στο πώς θα μπορούσε να στηθεί μια «συνεργασία σε βάθος, η οποία να ξεπερνά την αντιμνημονιακή λογική». Ενώ ο Στ. Μπαγιώργος της «Αριστερής Προοπτικής» σήκωσε κι αυτός τους τόνους κατά «της πολιτικής των Μνημονίων και της λογικής του μονόδρομου», πλην όμως χωρίς να παραλείψει και μια ροπή εναντίον του «αποτυχημένου μοντέλου του αλόγιστου δανεισμού».

Ασφαλώς, πολλοί περιμέναμε να δούμε πού θα ισορροπήσει η εκεί παρουσία της ΔΗΜΑΡ, καθώς αυτή περνάει την έρημό της – αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτός αποτελεί την κυρίαρχη δύναμη του όλου χώρου. Λοιπόν: ο Πασοκογενής Βασ. Οικονόμου δεν δίστασε να ταχθεί -ευθέως- «υπέρ των μεταρρυθμίσεων» και, μάλιστα, να επεξηγήσει ότι αποτελούν εσωτερική αναγκαιότητα, που κάνει κακό να εμφανίζεται ως έξωθεν επιβεβλημένη.

Ενώ ο Δημήτρης Παπαδημούλης, φρέσκος από το ιδρυτικό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ όπου (θύμιζε συμπαρευρισκόμενος βετεράνος του ΠΑΣΟΚ, που τον είχαμε συναπαντήσει πριν δυο μέρες στην παρουσίαση D. Cohen/Β. Βενιζέλου, πάλι) είχε καταψηφισθεί και το Grexit και η αδιαπραγμάτευτη καταγγελία του Μνημονίου και η κρατικοποίηση των τραπεζών, φρόντισε βέβαια να διευκρινίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν συμμετέχει στην Πρωτοβουλία για τη Συμπαράταξη Προοδευτικών κ.λπ. κ.λπ., όμως δήλωσε ανοιχτός σε «κριτική μέσα από τον διάλογο, προκειμένου οι θέσεις (του ΣΥΡΙΖΑ) να γίνουν καλύτερες και πιο πειστικές». Η πολιτική κατακλείδα – που δεν είναι βέβαιο ότι ακούστηκε μέσα στη βουή, ήταν ότι επιδιωκόμενες είναι «πολιτικές και εκλογικές συμμαχίες», οι οποίες όμως θα ‘πρεπε να προκύψουν με κανόνες και με διαφάνεια(!) και «όχι λίγο πριν τις εκλογές». Διότι τότε, «ο κόσμος θα τις έβλεπε με μισό μάτι».

Διασταυρωνόμενος κανείς στα πηγαδάκια με Παναγιώτη Κουρουμπλή ή Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου (όχι, δεν τα γλίτωσε τα καρφιά, για τις επιλογές του Χρ. Παπουτσή «της»…), με Μάκη Κοψίδη ή Παν. Καλφαγιάννη ούτε αυτός γλίτωσε το ερώτημα αν θα πάρει, τελικά, τους ανθρώπους της ΕΡΤ στο λαιμό του με την αδιάλλακτη στάση της ΠΟΣΠΕΡΤ), δεν μπορούσε να αποφύγει την αίσθηση ότι «κάτι κινείται» εκεί, Αριστερά. Παραμένει ζητούμενο το τι ακριβώς.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News