Βρε, καλώς τη, τη νέα τη συγκίνηση… Με ομιλία του Πρωθυπουργού στη Βουλή, μεσημέρι Τρίτης, άρχισε η ειδική συνεδρίαση για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Κάπως φορτισμένη, καθώς είχε προηγηθεί μια ακόμη δύσκολη κατάθεση στεφάνου, αποδοκιμασίες εναντίον του και κάποια επεισόδια –ανέκδοτο με τους μπαχαλάκηδες να πλακώνονται μεταξύ τους γιατί πέρασαν ο ένας τον άλλον για Κνίτη!

«Δεν πρέπει», είπε εκνευρισμένος λίγο αργότερα ο Αλέξης Τσίπρας στη Βουλή, «να επιτρέψουμε να μιλούν στο όνομα του λαού δήθεν αντιεξουσιαστές και ελέω μιας εξουσιοδότησης που δεν τους έδωσε κανείς να θεωρούν ότι έχουν την απόλυτη εξουσία στη ζωή και τον θάνατο. Αυτούς τους αγώνες δεν πρέπει να τους καπηλευτεί κανείς. Ούτε οι αυτόκλητοι σωτήρες, αλλά ούτε να τους προσβάλουν οι ακροδεξιοί νοσταλγοί της χούντας της Χρυσής Αυγής». Α, γεια σου. Πάντως να κρυφομολογήσουμε σεβαστέ Πρωθυπουργέ, ότι αν αυτή η φράση ακουγόταν από άλλον πολίτικο, πολλά στελέχη σας θα μιλούσαν για καραδεξιές, αυταρχικές απόψεις οι οποίες τροφοδοτούν τη γνωστή θεωρία των ακρών. Διότι ένα μόλις 24ωρο πριν είχαμε πάθει μια ψυχολογία σύγχυσης από συντρόφους σας, οι οποίοι προσπαθούσαν να υπερασπιστούν τον Πάνο Λάμπρου, στέλεχος της παράταξης και συνομιλητή τρομοκρατών στις φυλακές.

Σε κάθε πάντως περίπτωση η αναφορά του κ. Τσίπρα σε «δήθεν» και όχι νέτα σκέτα αντιεξουσιαστές έχει ενδιαφέρον και ελπίζουμε συνέχεια. Ένας καλός δρόμος συναίσθησης μπας και ανακαλύψει η Αριστερά τη γοητεία της κανονικότητας και δια αυτού του τρόπου απενοχοποιηθούν επίσης λέξεις όπως νόμος και νομιμότητα, τάξη, σεβασμός στο χώρο και τα δικαιώματα του άλλου. Γιατί μέχρι σήμερα είχαμε μπερδέψει κάπως τα πράγματα σε σημείο η εξαχρείωση και η παραβατικότητα να ταυτίζονται με την αμφισβήτηση, τη νεανικότητα ή την επαναστατικότητα.

Είναι μια καλή ευκαιρία να επαναπροσδιορίσουμε τα «πρέπει» μας, ρήμα που χρησιμοποίησε ο κ. Τσίπρας στην ομιλία του. «Δεν πρέπει να εξουσιοδοτήσουμε τους δήθεν αντιεξουσιαστές να πιστεύουν ότι έχουν απόλυτη εξουσία της ζωής και του θανάτου». Ας το αποδραματοποιήσουμε κάπως. Πριν καταφύγουμε στις μεταφυσικές προσεγγίσεις περί ζωής και θανάτου οφείλουμε πρωτίστως να τους εξηγήσουμε ότι ο δημόσιους χώρος δεν είναι τσιφλίκι τους. «Δεν πρέπει» να πιστεύουν επίσης ότι έχουν την απολυτή εξουσία στην περιουσία των Ελλήνων, μήδε των μικροκαταστηματαρχών και άλλων μικροαστών να εξαιρούνται. Για του λόγου το αληθές, μετά την πορεία και αφού κουκουλοφόροι έσπασαν τζαμαρίες και ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν τα Εξάρχεια σε πεδίο βολής επενέβησαν τα, της Αριστεράς πλέον ΜΑΤ και είχαμε συλλήψεις. Τι δεν είχαμε; Ανακοινώσεις κάποιου κόμματος κατά της αστυνομοκρατίας. Να τα λέμε αυτά…

Καλό θα ήταν επίσης να δημιουργήσουμε ένα νέο καλεντάρι με τις πραγματικές έννοιες. Τα πεζοδρόμια, ας πούμε, έχουν συγκεκριμένη χρήση, πουθενά δεν ορίζονται ως οπλοστάσια σε πετροπόλεμο. Συν τοις άλλοις ξεμένουμε από λεφτά για επιδιορθώσεις, καθώς εξανεμίζονται με τους νέους φόρους του τρίτου Μνημονίου. Παρεμπιπτόντως με «σκληρή διαπραγμάτευση» μάλλον αποφύγαμε την προεκλογική ιδεοληψία του ΣΥΡΙΖΑ ότι με τον ΦΠΑ 23% στην εκπαίδευση χτυπάμε τον πλούτο. Θα ήταν κρίμα ό,τι γλυτώσαμε να το καταθέσουμε ως φόρο επιδιόρθωσης κατεστραμμένων αμφιθεάτρων και υποδομών εκπαίδευσης. Καιρός λοιπόν να εντάξουμε στα νέα «πρέπει» και την ανάγκη επαναπροσδιορισμού ορισμένων «μορφών πάλης». Είμαστε η μοναδική χώρα του κόσμου, που έχουμε μετατρέψει την κατάληψη (και καταστροφή) δημοσίων κτιρίων, συνήθως εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, σε καθημερινή άσκηση. Ο εθισμός στη βία τείνει να μετατραπεί σε κανονικό μάθημα. Όσο συντηρητικό λοιπόν και αν ακούγεται είναι καιρός πλέον να βάλουμε μια κόκκινη γραμμή ανάμεσα στην ακαδημαϊκότητα και τη βία ή το χάος.

Με όλα τούτα δεν υπάρχει καμία διάθεση να ταυτιστεί ο ΣΥΡΙΖΑ με τους μπαχαλάκηδες. Αλλά ας το ομολογήσουμε. Η ανοχή του σε τέτοια φαινόμενα μέχρι σήμερα ξεπερνούσε τα όρια. Μιας και ανακαλύψαμε λοιπόν δια στόματος Πρωθυπουργού τα «πρέπει» και την καπηλεία των δήθεν αντιεξουσιαστών, ας βάλουμε μια σειρά στα πράγματα για να ξέρουμε, τουλάχιστον, τι λέμε και τι εννοούμε…

ΥΓ. Επίσης κ. πρόεδρε να επανεξετάσουμε την αποκρυπτογράφηση των μηνυμάτων του 1973 και την ανεπιτυχή συνήθως προσπάθεια «επικαιροποίησής» τους. Η σύνδεση της εξέγερσης κατά της χούντας με την «εποπτεία των δανειστών» και τα Μνημόνια μοιάζει δήθεν αντιεξουσιαστική, αλλά φλερτάρει αγρίως με το ανιστόρητο.  Άλλωστε με το νομοσχέδιο των 48 προαπαιτούμενων να οδεύει στο ελληνικό κοινοβούλιο και το τρίτο Μνημόνιο σε εξέλιξη, αυτή η επαναστατική ρητορική σχοινοβατεί στο γκροτέσκο, ανάμεσα στο τραγικό και το κωμικό…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News