Οι δύο κοινοβουλευτικές συζητήσεις της τελευταίας εβδομάδας του Ιουλίου, για την Εξεταστική και την Προανακριτική Επιτροπή διερεύνησης του σκανδάλου του ΟΠΕΚΠΕ, δεν άφησαν και τις καλύτερες εντυπώσεις.

Το κλίμα στην αίθουσα του Κοινοβουλίου θύμιζε άλλες, σκοτεινές εποχές, το ύφος της αντιπαράθεσης ήταν κάποιες στιγμές οριακά αγοραίο και η ουσία περιορίζεται κάπως στον κυνισμό του «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Εν ολίγοις, η κυβέρνηση δεν επρόκειτο με κανέναν τρόπο να θέσει σε κίνδυνο την εικόνα της εσωτερικής της συνοχής, δηλαδή το ενδεχόμενο κάποιοι βουλευτές της πλειοψηφίας να ξεφύγουν από την κεντρική γραμμή και, για δικούς τους λόγους, να ψηφίσουν την πρόταση του ΠΑΣΟΚ – η οποία έτσι κι αλλιώς δεν επρόκειτο να περάσει.

Αν δεν είχαν γίνει όλα τα μεταμεσονύχτια επεισόδια με αυτές τις αφορμές, μέσα στην αδιαφορία της συζήτησης θα είχε κυριαρχήσει για μία ακόμη φορά η παρέμβαση του Γιώργου Φλωρίδη, με άλλο θέμα και αφορμή.

Μέσα στην ένταση της κοινοβουλευτικής σύγκρουσης, ο υπουργός Δικαιοσύνης κατηγόρησε ευθέως τα κόμματα της Αριστεράς για τα όσα εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες σε λιμάνια της χώρας, με τις διαδηλώσεις και τις επιθέσεις κατά ισραηλινών πολιτών που ταξιδεύουν στην Ελλάδα με κρουαζιερόπλοια.

Είπε μεταξύ άλλων ο Γιώργος Φλωρίδης, στρεφόμενος κατά του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΕΑΡ: «Η ΚΟ της ΝΔ στήριξε –και στηρίζει– την κυβέρνηση όταν η χώρα δεχόταν εισβολή στον Εβρο. Στηρίζει τώρα που η χώρα δέχεται εισβολή από τη Λιβύη. Η ΚΟ στηρίζει τη στρατηγική συμμαχία με το Ισραήλ όταν εσείς προσπαθείτε να την υπονομεύσετε υπέρ της Τουρκίας. Υπέρ της Τουρκίας. Μη νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνει ο λαός τι κάνετε στα λιμάνια της χώρας όταν προσπαθείτε να αποτρέψετε με αυτές τις γελοίες περιθωριακές ομάδες την προσέλκυση καραβιών για να υπονομεύσετε τη συμμαχία αυτή, και το ξαναλέω, το κάνετε υπέρ της Τουρκίας».

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν μία απόπειρα αντιπερισπασμού και εκτροπής της συζήτησης προς μία άλλη κατεύθυνση από εκείνην του σκανδάλου.

Υπό μία διαφορετική έννοια, υπάρχουν και ορισμένοι που επιμένουν ότι τα όσα ανέφερε ο υπουργός Δικαιοσύνης, ήταν για μία ακόμη φορά εκείνα που δεν τόλμησε να πει κάποιος άλλος.

Η αλήθεια είναι ότι με τα λόγια αυτά επιτεύχθηκαν και οι δύο στόχοι – έστω προσωρινά, αφού ακολούθησαν τα ευτράπελα με τις απαρτίες, τις ψηφοφορίες, τις επιστολικές ψήφους κ.λπ.

Μένει πάντως η ουσία, που έχει τουλάχιστον δύο διαστάσεις.

Η μία έγκειται στο αν οι ομάδες που στρέφονται κατά των Ισραηλινών είναι οργανωμένες και αν έχουν (τουλάχιστον) την ανοχή της Αριστεράς. Δεν χωρούν και πολλές αμφιβολίες ως προς αυτά.

Η άλλη διάσταση αφορά το αν αυτές οι εκδηλώσεις και η πολιτική τους κάλυψη, έστω μειοψηφική, συνιστά απειλή για το μέλλον της στρατηγικής σχέσης Ελλάδας – Ισραήλ. Είναι συζητήσιμο, σίγουρα όμως φτιάχνουν κλίμα. Οφείλει όμως  κανείς να έχει υπόψη του ότι ενεργοποιούνται ιδιαίτερα ευαίσθητα αντανακλαστικά από κάθε είδους αντισημιτική εκδήλωση.

Η σκληρή πραγματικότητα είναι πάντως προφανής.

Η στρατηγική σχέση με το Ισραήλ έχει καλλιεργηθεί και υπηρετηθεί από όλες τις κυβερνήσεις της τελευταίας 15ετίας. Είναι πολύτιμη για πολύ συγκεκριμένους λόγους (στην παρούσα συγκυρία και λόγω της τουρκοϊσραηλινής έντασης) και η κυβέρνηση Μητσοτάκη προφανώς τη διαφυλάσσει και την υπερασπίζεται.

Και εν τέλει, ίσως όλα να ήταν διαφορετικά, αν οι διαδηλωτές στα λιμάνια, διαμαρτύρονταν κατά του Νετανιάχου· όπως άλλωστε συμβαίνει μαζικά και στο ίδιο το Ισραήλ.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News