Τα πράγματα έγιναν περίπου έτσι. Ο Γιώργος πήγε και ζήτησε μία νέα συμφωνία. Μία συμφωνία που άλλους συνέφερε περισσότερο, άλλους λιγότερο άλλους καθόλου. Εμάς δεν ξέρω αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Μετά άρχισαν τα όργανα. Μέρκελ και Σαρκοζί συναντήθηκαν και τσακώθηκαν καμμιά δεκαριά φορές, μόνοι τους ή με άλλους για να βγάλουν άκρη με τη νέα συμφωνία. Σόιμπλε, Μπαρόζο, Τρισέ, Γιούνκερ και δεν συμμαζεύεται, ανά δύο ή περισσότεροι, τα ‘λέγαν κάθε μέρα για το ίδιο θέμα. Από κοντά και η  Λαγκάρντ. Πέντε-έξι Σύνοδοι Κορυφής, άλλα τόσα Εκοφίν και Γιούρογκρουπ. Μήνες πηγαινέλα. Ο Ομπάμα πίεζε όσους τσίναγαν, έστειλε και τον υπουργό του σε μια σύνοδο. Στο G20, πάλι πρώτες μούρες εμείς. Ρώσοι και Κινέζοι πιέζουν κι αυτοί για λύση. Λύση στο τέλος δόθηκε. Καλή, κακή, πάντως περίπου αυτή που ζητούσε ο Γιώργος. Μετά άρχισε η μάχη με τους τραπεζίτες με συμμετοχή όλων των πλανητικών παικτών. Ακόμα και του Νταλάρα. Με τον εκβιασμό πείστηκαν κι αυτοί.

Ο δικός μας περίμενε απ΄ έξω. Στο τέλος βγήκαν και του ανακοίνωσαν τη λύση. Ο δικός μας έκανε και δυό τούμπες. Στη δεύτερη τούμπα καθάρισε το μυαλό του και θυμήθηκε ότι είναι ΠΑΣΟΚ. Τον Παναγιώτη τον Εβγατζή τον ρώτησα; Προσέξτε, όχι να τον ρωτήσω αν συνεχίζει να με εμπιστεύεται ή προτιμά τον Αντώνη να κάνει τη δουλειά. Αλλά να τον ρωτήσω αν συμφωνεί με τις 800 σελίδες του κειμένου.

Παιδιά, περιμένετε λίγο να πεταχτώ να ρωτήσω τον Παναγιώτη και επιστρέφω να συνεχίσουμε. Είναι σίγουρο ότι τα παιδιά τον περιμένουν παίζοντας πρέφα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News