Έγινε στην Αθήνα το καθιερωμένο Προ-Προεδρικό Συνέδριο, που πριν κάθε Προεδρία οργανώνεται στην πρωτεύουσα της χώρας που πρόκειται να προεδρεύσει το ερχόμενο εξάμηνο. (Η ιδέα είναι να εκτεθούν προς την Κυβέρνηση της αυριανής Προεδρίας οι εκτιμήσεις ξένων Ινστιτούτων και άλλων κατεστημένων φορέων, ως προς τις προτεραιότητες του εξαμήνου. Αλλά και στην Κυβέρνηση και τους αντίστοιχους φορείς της χώρας, η ευκαιρία να διαχύσει προς τα έξω τις δικές της εκτιμήσεις προτεραιοτήτων). Στην διοργάνωση – από Ελλάδα υπεύθυνο το ΕΚΕΜΕ, από Ευρώπη το δίκτυο TEPSA – καλύφθηκαν πολλά ζητήματα, άλλα πιο πολιτικά, άλλα τεχνικά. Πώς, π.χ., η κρίση οδήγησε σε ανομολόγητη αλλά πελώρια μεταρρύθμιση των Κοινοτικών μηχανισμών λήψης αποφάσεων – και πού πάμε, που μπορεί/που πρέπει να πάμε τώρα. Ή , πάλι, το περιεχόμενο μπορεί να έχει μια οριζόντια Ευρωπαϊκή «Πολιτική Θαλασσών», μέσα στην οποία η κάθε χώρα βάζει όσα  θέλει/ελπίζει/εύχεται κατά προτεραιότητα – εμείς την διάσταση ΑΟΖ, οι Ιταλοί την ανάσχεση της μετανάστευσης, οι Βορειότεροι τις επενδυτικές ευκαιρίες… Και ούτω καθεξής.

Δίνουμε παρακάτω μια σύνοψη των προτεραιοτήτων που πρότειναν οι ξένοι προς την Ελλάδα του 2013. Ήδη όμως μια λέξη για μια στιγμή, για ένα στιγμιότυπο της διοργάνωσης, που αξίζει αληθινά να συγκρατήσει κανείς γενικότερα για παρόμοιες υποθέσεις. Γινόταν η συζήτηση για τα ενεργειακά. Με τον Ντίνο Μανιατόπουλο να εξηγεί πόσο δύσκολα η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπέρασε τις επιφυλάξεις και αγκυλώσεις και μπόρεσε να αρχίσει να καταπιάνεται με τα ενεργειακά. Με τον Χρήστο Ροζάκη να επενδύει τον πάντα σαφή λόγο του στο τι είναι και τι δεν είναι η ΑΟΖ, πού βρίσκεται και πού δεν βρίσκεται η συζήτηση. Με τον Γιάννη Μανιάτη να παρουσιάζει τι μπορεί να είναι όχι μόνο η αναζήτηση των υδρογονανθράκων (αποφάσεις της επόμενης 2ετίας/3ετιας θα προδιαγράψουν τα 40 επόμενα χρόνια) , αλλά και η δημιουργία του «Ενεργειακού διαδρόμου» Ισραήλ-Κύπρου Ελλάδας και η συνολική ενεργειακή ματιά της Ελλάδας . Οπότε…

…Οπότε, απαντώντας σε ερωτήσεις , ο Γ. Μανιάτης είπε κάτι που άξιζε από μόνο του να κρατηθεί. Ότι, δηλαδή, σε πολύπλοκα και «βαριά» θεσμικά και τεχνικά ζητήματα σαν αυτά που συζητούνταν στο διήμερο προ-Προεδρικό, καλό είναι ο λόγος να συγκεντρώνεται «σε όσους έχουν γνώση και ευθύνη». Η βουή των άλλων, όσων δηλαδή έχουν άποψη, απόψεις, γνώμη, μαχητική ανάγκη έκφρασης κοκ. ασφαλώς και αποτελεί – λέμε εμείς – απαράγραπτο δικαίωμα (φορές-φορές απερίγραπτο!) . Όμως, πολύ συχνά, αποπροσανατολίζει, ακόμη και βουλιάζει την συζήτηση.

Ήθελε, στα χρόνια που ζούμε, πολιτικό θάρρος για να το πει κανείς αυτό το να μιλούν όσοι έχουν γνώση ή πάλι ευθύνη. Και μάλιστα να το πει με ήρεμο, χαμηλών τόνων τρόπο. Γι αυτό και το καταγράφουμε…

Κατά τα άλλα, για όσους τυχόν ενδιαφέρονται για τα Ευρωπαϊκά υπό συνθήκες τέλους του 2013, ιδού μια σύνοψη των προτάσεων TEPSA προς την Ελλάδα (ελαφρά σχολιασμένες):

• Σημαντικό ρόλο προσλαμβάνει το αίτημα να διασαφηνιστούν οι έως τώρα προτάσεις για «γνήσια Οικονομική και Ευρωπαϊκή Ένωση» και να αναπτυχθεί προς την κατεύθυνση «μιας πρόσθετης δημοσιονομικής ικανότητας» (Αν διαβλέπετε κάποιο στοιχείο μοιρασμένης/συλλογικής ευθύνης για το χρέος, καλά κάνετε! Όμως, η γερμανική κυριαρχία – ναι! – στα πλαίσια και της TEPSA, εξηγεί την εξαιρετικά επιφυλακτική διατύπωση…). Το ζητούμενο είναι να λειτουργήσει ένας «μακροοικονομικός σταθεροποιητής», με κανόνες και προϋποθέσεις για όποια Κράτη μέλη αντλούν πόρους του. (Γενίκευση της λογικής της «Ελληνικής διάσωσης»; Μάλλον).
• Όσον αφορά το θερμό μέτωπο της ανάπτυξης/απασχόλησης και της ανεργίας των νέων, έμφαση δόθηκε στην «ευθύνη της Ελληνικής Προεδρίας να αναπτύξει μιαν στρατηγική προσέγγιση στο θέμα αυτό» . Αναγνωρίζεται ότι «η επίτευξη κατάλληλου επιπέδου κοινωνικής συνοχής δεν αποτελεί μόνο σημαντικό παράγοντα των δημοκρατικών δομών της Ευρώπης, αλλά και θεμέλιο για την μακροπρόθεσμη ανταγωνιστικότητα της Ευρωπαϊκής οικονομίας». Έχει μεγάλη σημασία αυτή η ανάγνωση της ανταγωνιστικότητας του Ευρωπαϊκού μοντέλου, μέσα δηλαδή από την συνοχή. (Βέβαια, το πράγμα ελάχιστα προχωρεί παραπέρα από την σοφή αυτή επισήμανση και την διατύπωση ευχών…).
• Στο πεδίο των Θαλασσίων Υποθέσεων (όπου εμείς θέτουμε λίγο-πολύ ως προτεραιότητα κάτι σαν κίνηση προς την κατεύθυνση μιας «Ευρωπαϊκής ΑΟΖ»), η προσέγγιση ΤΕPSA αναγνωρίζει την σκοπιμότητα να αναπτύξει η ΕΕ «μια πρωτοβουλιακή/protective στρατηγική θαλασσών», με την δημιουργία συνεργείων της Ολοκληρωμένης Πολιτικής Θαλασσών, των διαφόρων στρατηγικών για θαλάσσιες ζώνες καθώς και «πλευρών της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Άμυνας» (Η ιδιαίτερα προσεκτική/επιφυλακτική, και εδώ, διατύπωση ,μαζί με παραδοχή της διεθνούς τάσεως για «εδαφοποίηση» των θαλασσών, δείχνει τα όρια των δυνατοτήτων που θα αντιμετωπίσει η Ελληνική Προεδρία. Ό,τι και να κάνει επικοινωνιακά ο Βαγγέλης Βενιζέλος, δε).
• Στο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής, με την αναγνώριση των προβλημάτων «μεγάλου αριθμού πολιτών τρίτων χωρών χωρίς ταξιδιωτικά έγγραφα») στην Νότια Ευρώπη και ιδίως Ελλάδα, Ιταλία και Ισπανία, γίνεται επισήμανση ότι πρόκειται για «υψηλή θέση στην ατζέντα». Όμως, αυτό δεν πάει πολύ πέρα από την «ευαισθητοποίηση των πολιτών στην κατάσταση των μεταναστών» και την «καλύτερη κατανομή βαρών μεταξύ χωρών μελών της ΕΕ».
• Όσον αφορά την (περαιτέρω) διεύρυνση της ΕΕ προς τα Δυτικά Βαλκάνια, η TEPSA αναγνωρίζει το «σημαντικό βήμα» που είχε γίνει στην Κορυφή της Θεσσαλονίκης, όμως μάλλον πρόκειται για έκκληση προς τις χώρες των Δυτικών Βαλκανίων «να εντείνουν τις προσπάθειες τους, σε ατομική βάση, για να πετύχουν στις μεταρρυθμίσεις. Μάλλον ανταποδοτικά, δε, θεωρείται ότι η ΕΕ θα πρέπει να αναπτύξει «πρόσθετους μηχανισμούς», ώστε να επιταχυνθεί η πρόοδος σ’ αυτό το μέτωπο.

Χρήσιμα, αλλ’ όχι καθοριστικά.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News