Συμβαίνει ξαφνικά και είναι η δική μου «πρώτη φορά». Δημοσιογράφοι που εκτιμούσα και διάβαζα, συνάδελφοι για χρόνια σε διπλανά γραφεία, φίλοι που μοιραζόμασταν -με τις όποιες διαφορές μας- κοινές σκέψεις, έγιναν υπουργοί. Από την κριτική για όσα γίνονται, στην εξουσία.

Στην αρχή ήταν ο Νίκος Ξυδάκης, τώρα είναι ο Νίκος Φίλης. Είναι εύκολο να βγάζεις κάποιον στη σέντρα και να προδιαγράφεις την αποτυχία του, ειδικά όταν μιλάμε για δύο μεγάλους ασθενείς: την Παιδεία και τον πολιτισμό. Που χρειάζονται χρόνο, σχέδιο, επιμονή και υπομονή. Και δεν μας περισσεύει τίποτα απο αυτά.

Το ίδιο αμήχανο είναι να υπερθεματίσεις για τις καλές πλευρές ενός ανθρώπου που γνωρίζεις χρόνια, χωρίς να κινήσεις υποψίες ότι προσεταιρίζεσαι κέντρα εξουσίας ευελπιστώντας σε κάποιου είδους ανταπόδοση.

Ο Νίκος Ξυδάκης μετακινήθηκε από το υπουργείο Πολιτισμού -για το οποίο πολλοί είχαν(με) θεωρήσει ότι είναι ιδανική επιλογή, χωρίς τελικά να αποφύγει λάθη και φάουλ- στο υπουργείο Εξωτερικών, αρμόδιος για ευρωπαϊκά θέματα.

Και ο Νίκος Φίλης -πρώτη φορά υπουργός- βρέθηκε στο υπουργείο (με την νέα ονομασία) Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων! Δεν ξέρω ποιος είχε τη φαεινή ιδέα να συνδυάσει την «Ερευνα» με τη «Θρησκεία». Εκτός αν υπογραμμίζει το οξύμωρο του συνδυασμού «πίστευε και μη ερεύνα» με το «ερευνάτε τας γραφάς»…

Ξέρω, όμως, ότι ο Νίκος Φίλης ανήκει σ' αυτούς που πάντα υποστήριζε τον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας και αναρωτιέμαι πώς τώρα -μετά τη θριαμβευτική επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ και χωρίς το άλλοθι των διαπραγματεύσεων- θα νιώθει άνετα να προΐσταται ενός τέτοιου υπουργείου. Θα συνδέσει το όνομά του με μια τομή ή θα ανακαλύψει κι αυτός τη γοητεία του Αγίου Όρους; Δεν αρκεί ο πολιτικός όρκος, όπως όλοι καταλαβαίνουμε.

Για την πολύπαθη Παιδεία, που από τις πολλές «μεταρρυθμίσεις» έχει απορρυθμιστεί πλήρως, κάποιοι έσπευσαν να πουν ότι εκτός από λάθος πρόσωπο σε λάθος θέση, ήταν ένα κομματικό «δώρο» του Αλέξη Τσίπρα στον πρώην κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο. Πολύ πιθανόν να ισχύουν και τα δύο. Αλλά από το συγκεκριμένο υπουργείο πέρασαν πολλοί και αναμενόμενοι και μ' ένα διαρκές ράβε-ξήλωνε η Παιδεία παρέμεινε το μεγάλο μας πρόβλημα.

Τι κάνει όσους επικρίνουν με σφοδρότητα την επιλογή Φίλη να είναι τόσο σίγουροι ότι ειδικά αυτός θα καταστρέψει κι ό,τι απέμεινε στα σχολεία; Ο Νίκος Φίλης έχει υπάρξει συχνά στόχος, ακόμη και για τα παραπάνω κιλά του. Από τα αρκετά χρόνια που συνεργαστήκαμε σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς, θυμάμαι ότι ήταν για όλα (ελληνικά και διεθνή θέματα) μια κινητή εγκυκλοπαίδεια, μια πρόχειρη βιβλιοθήκη για πολιτικά, κοινωνικά και πάσης φύσεως θέματα. Ενημερωμένος, με μανία για το διάβασμα, μορφωμένος – για όσους αυτό δεν συνδέεται με ένα πτυχίο στην ώρα του.

Το κομματικό του βιογραφικό στην ανανεωτική Αριστερά, ακολουθώντας όλες της τις περιπέτειες, δείχνει ένα πιστό κομματικό στέλεχος. Παράλληλα, όμως, είναι κι ένας πολίτης που κινείται όπως οι περισότεροι άνθρωποι σ' αυτήν την πόλη με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, και ως πατέρας μιας κόρης που πηγαίνει σε δημόσιο δημοτικό σχολείο γνωρίζει τα προβλήματα, όπως κάθε ελληνική οικογένεια.

Μπορεί ο Νίκος Φίλης να αποδειχτεί μια κακή επιλογή, αλλά δικαιούται να προσπαθήσει. Χρόνος δεν υπάρχει αρκετός, ήδη υπολειτουργούν τα σχολεία, αλλά η Παιδεία μόνο μ' ένα θαύμα θα άλλαζε από τη μια μέρα στην άλλη. Και ο Νίκος Φίλης δεν πιστεύω να άρχισε να πιστεύει στα θαύματα…

ΥΓ.: Καλή επιτυχία, Νίκο. Τώρα που είσαι υπουργός, δεν θα είμαστε πια φίλοι, όπως καταλαβαίνεις δεν είμαστε από την ίδια πλευρά της εξουσίας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News