Το πράσινο είναι cool – αλλά «ιδεολογία» είναι; Η αρθρογράφος των Νew York Times Σιλβί Κάουφμαν, διευθυντικό στέλεχος της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, ρωτά ρητορικά τον άνεμο του Αυγούστου, καθώς διαπιστώνει τη διαπερατότητα της γαλλικής και της γερμανικής νεολαίας από τα «οικολογικά μηνύματα» μετρώντας τις ψήφους των πρόσφατων ευρωεκλογών στις οποίες δίνει βάση λόγω της αυξημένης λαϊκής συμμετοχής.

Η Κάουφμαν δεν είναι αρνητική στη μετατόπιση των ψηφοφόρων στα πράσινα πεδία, δέχεται τον «θάνατο» των παραδοσιακών πολιτικών σχηματισμών ως κάτι φυσιολογικό μέσα σε «έναν μεταβαλλόμενο κόσμο». Εκκινεί φυσικά από την πατρίδα της: «Οι δύο πυλώνες της γαλλικής πολιτικής ζωής, το Σοσιαλιστικό Κόμμα και το κεντροδεξιό κόμμα που ονομάζεται τώρα Ρεπουμπλικανοί είναι αυτά που παρείχαν προέδρους και κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες για σχεδόν έξι δεκαετίες, αλλά πλέον έχουν καταρρεύσει». Από τη σούμα της ήττας δεν εξαιρεί τους αριστεριστές: «Η κάθοδος στην πολιτική κόλαση», γράφει, «δεν περιορίστηκε στα παραδοσιακά mainstream κόμματα», αφού και ο «ανυπότακτος Γάλλος» Ζαν-Λυκ Μελανσόν… υποτάχθηκε στα νέα δεδομένα και έχασε και αυτός.

Αποφαίνεται ότι στην πολιτική δεν αναμετρώνται πλέον οι δύο κόσμοι του 20ού αιώνα, η Δεξιά και η Αριστερά, αλλά ο Εθνικισμός/Λαϊκισμός (που εκφράζεται και από αριστερές δυνάμεις στην Ανατολική Ευρώπη) και οι Πράσινοι.

«Οι περισσότερες χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης υφίστανται παρόμοιες αναταραχές, με ποικίλους βαθμούς έντασης» γράφει, έχοντας μέτρο τους Brexiteers αλλά και τους διαφόρους Ματέο Σαλβίνι. Ειδικά για τη Γερμανία σημειώνει ότι «μοιάζει σταθερή, αλλά αυτό δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση». Διότι και αυτή έπαθε ό,τι περίπου και η Γαλλία: οι δύο πυλώνες της μεταπολεμικής πολιτικής ζωής της, οι Σοσιαλιστές και οι Χριστιανοδημοκράτες, «ίσως βιώνουν τον τελευταίο τους συνασπισμό».

Ο προβληματισμός της οδηγείται στο «διά ταύτα»: ποιος είναι πλέον ο φορέας της πολιτικής αλλαγής. «Εάν το παλιό σύστημα πεθαίνει στις μεγάλες δημοκρατίες, τι θα το αντικαταστήσει; Η υπερθέρμανση του πλανήτη και η μετανάστευση αντικαθιστούν τα παραδοσιακά ζητήματα που καθόριζαν την αριστερή θέση και τη δεξιά θέση. Τα εθνικιστικά κόμματα, κάποτε περιθωριακά, αποτελούν πλέον διαρθρωτικό στοιχείο των πολιτικών τοπίων της Ευρώπης, αφού κατέχουν 115 από τις 751 έδρες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Η πιο καινοτόμος δύναμη είναι η πράσινη κίνηση. Οι Πράσινοι χρωστούν τη θεαματική άνοδό τους στους νέους. Μάλιστα στη Γαλλία το οικολογικό κόμμα είναι η πρώτη πολιτική δύναμη μεταξύ των ψηφοφόρων ηλικίας 18 έως 34 ετών, ενώ στη Γερμανία οι καλά οργανωμένοι Πράσινοι πήραν 20,5% των ψήφων στις ευρωεκλογές και οι δημοσκοπήσεις τούς δίνουν πλέον ακόμη μεγαλύτερα ποσοστά».

Η Κάουφμαν επεκτείνει τον προβληματισμό της και στη σφαίρα των ενδο-οικολογικών συγκρούσεων γράφοντας ότι εκεί οι τάσεις είναι δύο: υπάρχουν αυτοί «που πιστεύουν ότι η οικολογία και η καπιταλιστική οικονομία της αγοράς είναι συμβατές» και εκείνοι που υποστηρίζουν κάποια «ριζική αλλαγή του μοντέλου ανάπτυξής μας». Και θεωρεί ότι με τα παραπάνω δεδομένα η Ευρώπη είναι «ένα γιγάντιο πολιτικό εργαστήριο» στο οποίο πρέπει «να μείνουμε συντονισμένοι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News