Πέθανε, την Τρίτη, σε ηλικία 82 ετών, ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης.

Η ανακοίνωση για τον θάνατό του έγινε μέσω Facebook.

«Σήμερα Τρίτη 23 Ιουλίου, στις 6.10 το πρωί ο αγαπημένος μας πατέρας φίλος και αδελφός Σταύρος Τσιώλης ταξίδεψε στους ουρανούς, πέταξε προς έναν άλλο πολύχρωμο γαλαξία, ένα καλύτερο κόσμο όπου οι ψυχές χαίρονται το λίκνισμα των αστεριών και δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να προσεύχονται για όλους και όλα τα μικρά και ταπεινά πράγματα που αγάπησαν σ’ αυτή τη ζωή… μόνο λύπη γι όλα αυτά που μας χώρισαν και άγια τύχη γι όλα αυτά που ένωσαν», αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ανάρτηση.

Ο Σταύρος Τσιώλης σπούδασε κινηματογράφο στη Σχολή Κινηματογράφου Τηλεόρασης Λ. Σταυράκου στην Αθήνα και από το 1958 δούλεψε ως βοηθός σκηνοθέτη σε 54 ταινίες, πολλές από τις οποίες της Φίνος Φιλμ.

Η πρώτη δική του ταινία, η οποία βασίστηκε και σε δικό του σενάριο ήταν «Ο μικρός δραπέτης» για τη Φίνος Φιλμ το 1968. Το 1970 έκανε διεθνή επιτυχία με την ταινία «Κατάχρησις Εξουσίας».

Κατόπιν εγκατέλειψε τον κινηματογράφο για μια 15ετία και επανήλθε το 1985 με ταινίες που έκαναν ιδιαίτερη επιτυχία.

«Το 1970 αποχώρησα από το σινεμά. Με είχε καλέσει πάλι ο Φίνος και μου ανέθεσε να κάνω το “Καληνύχτα, Μαργαρίτα” με μία συγκεκριμένη ηθοποιό. Αρνήθηκα και στενοχωρήθηκε πάρα πολύ. Δεν μου το επέτρεπε, όμως, η αριστερή μου συνείδηση. Μιλάμε για καιρούς χούντας», είχε πει ο Σταύρος Τσιώλης.

«Ξαναμπήκα στο σινεμά όταν συνάντησα στη λαϊκή Χαλανδρίου τον οπερατέρ Γιώργο Αρβανίτη. “Δεν γράφεις κάνα σενάριο;” μου λέει. Στρώθηκα, έγραψα το Μια τόσο μακρινή απουσία − και τότε γράφαμε στο χέρι, εννοείται. Ενιωθα πάλι πανευτυχής», είχε δηλώσει.

Η ταινία του «Μια Τόσο Μακρινή Απουσία» απέσπασε έξι πρώτα βραβεία στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης 1985 ενώ οι «Ακατανίκητοι Εραστές» το 1988, παίχτηκαν στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης.

Οι ταινίες του έχουν ένα ιδιαίτερα προσωπικό στυλ καθώς βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους και τη χρήση, πολλές φορές, ερασιτεχνών ηθοποιών.

Ενα επαναλαμβανόμενο μοτίβο στα σενάριά του αποτελεί η περιπλάνηση, αρκετές φορές στον τόπο καταγωγής του, την Αρκαδία. Σε πολλές ταινίες του χρησιμοποίησε ως πρωταγωνιστή τον Αργύρη Μπακιρτζή.

Το 1992 σκηνοθέτησε το «Παρακαλώ γυναίκες, μην κλαίτε» και το 1998 το «Ας περιμένουν οι γυναίκες».

Η τριλογία του Τσιώλη θα ολοκληρωθεί το 2018, 20 ολόκληρα χρόνια μετά, με την ταινία «Γυναίκες που Περάσατε από Δω». «Να ξέρετε, εμένα κύριές μου επιρροές είναι ο ιταλικός νεορεαλισμός και ο Δον Κιχώτης του Θερβάντες. Στο “Γυναίκες που περάσατε από δω”, οι ήρωες είναι δύο άνεργοι άντρες που προσλαμβάνονται για μια μέρα να φυλάνε τσίλιες στην ανέγερση ενός παράνομου μικρού οικήματος. Για πρώτη φορά δεν κάνουμε road movie, αλλά νομίζω πως, παρ’ όλα αυτά, για road movie πρόκειται. Δεν βγαίνουμε περατζάδα με την κάμερα, αλλά είναι η ζωή και οι γυναίκες κυρίως που περνάνε μπροστά από τον φακό μας».

Ο Σταύρος Τσιώλης έγραψε επίσης στίχους για τραγούδια των ταινιών του αλλά για τραγουδιστές της λαϊκής μουσικής.

Μενδώνη: «Η απώλειά του είναι για τον ελληνικό κινηματογράφο “Μια Τόσο Μακρινή Απουσία”»

«Ο Σταύρος Τσιώλης, σπουδαίος και πολυβραβευμένος δημιουργός του ελληνικού κινηματογράφου, έφυγε σήμερα το πρωί από κοντά μας, έχοντας υπηρετήσει την ελληνική κινηματογραφία με αφοσίωση και πάθος», αναφέρει σε ανακοίνωσή του το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού, συμπληρώνοντας για τον εκλιπόντα:

«Ηταν ένας γλυκός άνθρωπος, ευγενής, πολύ αγαπητός στον κόσμο της ελληνικής κινηματογραφίας. Είχε χιούμορ και συνήθιζε να αυτοσυστήνεται ως Αρκάς, θυμίζοντας συχνά και σε όλους την καταγωγή του. Ο Σταύρος Τσιώλης, έκανε τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα ως βοηθός σκηνοθέτης στα στούντιο της Φίνος Φιλμ. Την εποχή της μεγάλης λάμψης του ελληνικού εμπορικού κινηματογράφου, γύρισε εκεί τις πρώτες του ταινίες, διαμορφώνοντας το ιδιαίτερο, προσωπικό του ύφος. Είναι ένας από τους δημιουργούς του ρεύματος του Νέου Ελληνικού Κινηματογράφου».

Ο Στ. Τσιώλης «αγάπησε και ανέδειξε τους ερασιτέχνες ηθοποιούς και την αυθεντικότητά τους, ενώ γεφύρωσε την αμεσότητα και τη λαϊκότητα της λεγόμενης εμπορικής ταινίας με τις ανησυχίες και αναζητήσεις του καλλιτεχνικού κινηματογράφου», συνεχίζει το ΥΠΠΟΑ.

Και συμπληρώνει: «Δημιούργησε ένα προσωπικό είδος κωμωδίας, στο οποίο αποτύπωσε τη λατρεία του για τις γυναίκες, τις αντρικές παρέες και τους λαϊκούς μύθους. Αυτά τα ιδιαίτερα στοιχεία της κινηματογραφικής γραφής του τα συνδύασε με τη λαϊκή μουσική αλλά και την περιπλάνηση στο ελληνικό τοπίο, το οποίο κινηματογράφησε με αισθαντικότητα».

«Η απώλειά του είναι για τον ελληνικό κινηματογράφο “Μια Τόσο Μακρινή Απουσία”. Η υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού Λίνα Μενδώνη εκφράζει στους οικείους του και στην κινηματογραφική οικογένεια τα θερμά της συλλυπητήρια», καταλήγει η ανακοίνωση.

Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: «Τον νιώθαμε δικό μας άνθρωπο»

Η απώλεια του Σταύρου Τσιώλη είναι μεγάλη, τονίζει το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (ΦΚΘ), σε ανακοίνωσή του, με την οποία «αποχαιρετά τον σκηνοθέτη και αγαπημένο φίλο του Φεστιβάλ».

«Αρκάς στην καταγωγή και την ψυχή, έκανε μέσα από το σινεμά και το Φεστιβάλ, σπίτι του τη Θεσσαλονίκη κι εμείς τον νιώθαμε πάντα, δικό μας άνθρωπο», σημειώνει το ΦΚΘ και προσθέτει: «Θα μας λείψει το ξεχωριστό του στυλ, τα προσωπικά, γεμάτα χιούμορ και αυτοσχεδιασμούς, ψυχογραφήματά του, οι κινηματογραφικές περιπλανήσεις του με συνοδοιπόρους καθημερινούς ανθρώπους. Στις ταινίες του ύμνησε την αντροπαρέα, τις γυναίκες, το μεθύσι της ζωής. Το σινεμά του ήταν γεμάτο ποιητικές στιγμές, αυθορμητισμό, μαγικές συναντήσεις, σουρεαλισμό».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News