Ηταν μία μέρα ακριβώς σαν τη σημερινή. Ιούνιος 1982. Ο καιρός είχε «ανοίξει» και από την Παρασκευή φεύγαμε από τη Θεσσαλονίκη για διήμερο στη Χαλκιδική. Το αυθαίρετο σπίτι στη Νέα Καλλικράτεια δεν είχε ρεύμα. Στέγαζε όμως τις πιο ευτυχισμένες και ανέμελες οικογενειακές στιγμές…

Το φαγητό μαγειρευόταν στο γκάζι και στην ψησταριά. Το νερό και οι μπίρες έμπαιναν σε ένα ψυγείο από φελιζόλ. Περιμέναμε να περάσει μπροστά από το σπίτι το φορτηγάκι που πουλούσε τον πάγο. Με μισή παγοκολόνα, θρυμματισμένη σε μεγάλα κομμάτια, δροσιζόμασταν ολόκληρο το Σαββατοκύριακο.

Δύο πράγματα δεν έλειπαν ποτέ από αυτά τα τραπέζια. Μπριζόλες λαιμού στη σχάρα και παγωμένη Amstel από τον πάτο του βαρελιού. Ως ανήλικος, δεν επιτρεπόταν να δοκιμάσω οτιδήποτε με αλκοόλ. Ακολουθώντας όμως υποσυνείδητα τις συνήθειες του πατέρα μου, είχα και εγώ τη δική μου, ιδιαίτερη σχέση με τα μπουκάλια της μπίρας που τόσο αγαπούσε.

Αυτό που με είχε εντυπωσιάσει ήταν ότι ενώ πετούσαμε στον κάδο των απορριμμάτων όλες μα όλες τις άδειες συσκευασίες, τα μπουκάλια της μπίρας τα τοποθετούσαμε ευλαβικά πίσω στη συσκευασία μεταφοράς τους (τα αγοράζαμε με τις ντουζίνες). Και ήταν κάτι που είχα αναλάβει να κάνω εγώ, χωρίς να ξέρω το γιατί… Πάντα περίμενα να τελειώσει ο πατέρας μου την μπίρα του, για να αρπάξω το μπουκάλι από το τραπέζι, να τρέξω στη βρύση, να το ξεπλύνω και να το βάλω πίσω στο καφάσι.

Μέχρι που μου έκανε εντύπωση η ίδια μου η συνήθεια και ρώτησα. «Γιατί αφού τα μπουκάλια είναι άδεια, δεν τα πετάμε στα σκουπίδια;» Η απάντηση ήταν ειλικρινής: «Μας επιστρέφουν από το σούπερ μάρκετ 2 δραχμές για το κάθε μπουκάλι». «Και τι τα κάνουν τα μπουκάλια;» συνέχισα.

Η μία ερώτηση έφερε την άλλη και εγώ έμαθα «χονδρικά» ότι τα μπουκάλια αυτά με κάποιον τρόπο ξαναχρησιμοποιούνται. Ηταν η μέρα που είχα την πρώτη μου επαφή με την έννοια της ανακύκλωσης, πολλά χρόνια προτού αγγίξω πληκτρολόγιο ηλεκτρονικού υπολογιστή.

Βέβαια, η ανακύκλωση τότε ήταν ασυνείδητη και ευχάριστη, επειδή είχε και το αντίτιμό της. Και είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Αναζητώντας τις πιο «ευαίσθητες» οικολογικά επιχειρήσεις, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Περιβάλλοντος, παρατηρώ στο ίδιο μπουκάλι της Amstel, αλλά και σε ακόμη 27 ετικέτες μπίρας της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας, ότι η σήμανση «επιστρέψτε το μπουκάλι και κερδίστε 14 λεπτά», ακόμη υπάρχει και ισχύει.

Και δεν είναι μόνο το κέρδος που μένει στην τσέπη μου από την τιμή του μπουκαλιού, αφού επιστρέφοντας κερδίζω τη μία στις οκτώ μπίρες. «Με το σύστημα της επιστρεφόμενης φιάλης, 120 εκατομμύρια φιάλες επαναχρησιμοποιούνται κάθε χρόνο με τεράστιο οικολογικό κέρδος για το περιβάλλον, καθώς οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα μιας επιστρεφόμενης φιάλης είναι 83% λιγότερες από τη φιάλη μιας χρήσεως».

Δυστυχώς, ακόμη 18 εκατομμύρια φιάλες δεν επιστρέφονται, επιβαρύνοντας το περιβάλλον, ενώ οι κάτοχοί τους χάνουν τα χρήματα της επιστροφής. Και είναι κρίμα, διότι η κάθε φιάλη χρησιμοποιείται έως και 6 φορές, ενώ ακόμη και τα πλαστικά καφάσια που τοποθετούμε και μεταφέρουμε τα μπουκάλια μπορούν να «ζήσουν» και να είναι ανθεκτικά, έως και 20 χρόνια. Γιατί δηλαδή κάτι που το κάναμε με αγάπη και τόσο απλά πριν από περίπου 40 χρόνια, να μην μπορούμε να το κάνουμε σήμερα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News