Οι Times για μια εμμονή με τη βιομηχανία του θεάματος / H Wall Street Journal για μια ηγέτιδα που χάνει το στοίχημα της χειραφέτησης / Το Bloomberg για τον νέο αγαπημένο των χρηματιστηρίων / Και η Liberation…
  • The Times

    Spy Stories/ Οταν η ΜΙ5 «ψάρευε» τους ηθοποιούς

    Είχαν εντρυφήσει στη θεατρική τέχνη τόσο που θα την φθονούσε ακόμη και ο Λόρενς Ολιβιέ: οι πράκτορες της  MI5, ισχυρίζεται η κόρη ενός από τους πιο διάσημους συναδέλφους τους, είχαν διεισδύσει στη βιομηχανία του θεάματος για να σαμποτάρουν τις «αριστερές» παραγωγές σε θέατρο και σινεμά.

    Η κόρη είναι η Σαρλότ Μπίνγκχαμ και ο πατέρας της ήταν ο Τζον Μπίνγκχαμ, μέντορας του Τζον Λε Καρέ και ο άνθρωπος που ενέπνευσε σε μεγάλο βαθμό τον πιο εμβληματικό χαρακτήρα των βιβλίων του, τον Τζορτζ Σμάιλι. Στο βιβλίο της που πρόκειται να κυκλοφορήσει, λοιπόν, λέει ότι τη δεκαετία του 1960 ήταν πολλοί οι ηθοποιοί που σύχναζαν στο σπίτι τους. Γιατί; Επειδή όπως της είχε πει ο πατέρας της, οι ηθοποιοί θα μπορούσαν να τους ενημερώνουν για το «τι είδους κομμουνιστική προπαγάνδα πρόκειται να προωθείται στο ευρύ κοινό». Και της εξηγούσε: «Μια χώρα μπορεί να χάσει τον προσανατολισμό της αν δει ένα λάθος θεατρικό έργο ή μια λάθος ταινία».

    Στα υπό έκδοση απομνημονεύματά της «MI5 και Εγώ», η Μπίνγκχαμ,  75 ετών και πετυχημένη συγγραφέας, αποκαλύπτει ότι ο πατέρας της την ανάγκασε να ενταχθεί στις υπηρεσίες ασφαλείας όταν ήταν ακόμη έφηβη. Στη συνέχεια περιγράφει πώς μια θεατρική παραγωγή του West End με πρωταγωνιστές έναν από τους «φίλους» και μια διάσημη ηθοποιό, η οποία εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Λίλι Φάρτζον, έκλεισε μέσα σε λίγες μέρες παρά το γεγονός ότι είχε ένα καστ από αστέρια του θεάτρου.

    Τα αρχεία της ΜΙ5 από εκείνη την εποχή, γράφουν οι Times, δεν έχουν ακόμη αποχαρακτηριστεί ώστε να μπορέσουν να δουν το φως της δημοσιότητας, ενώ ο Κρίστοφερ Αντριου δεν κάνει καμία αναφορά στη διείσδυση στη βιομηχανία του θεάματος των υπηρεσιών ασφαλείας στο βιβλίο του «Η εξουσιοδοτημένη ιστορία της MI5». Λέει, πάντως, ότι η MI5 γνώριζε πολύ καλά τις κομμουνιστικές οργανώσεις στη Βρετανία που χρηματοδοτούνταν από τη Σοβιετική Ένωση.

    Τα υπόλοιπα – ονόματα ηθοποιών, διευθύνσεις κλπ – θα τα αποκαλύψει μάλλον ο Τζορτζ Σμάιλι.

    Φωτό: Ο αξεπέραστος Αλεκ Γκίνες στον ρόλο του Τζορτζ Σμάιλι. Πηγή: The Times
  • Wall Street Journal

    Καρφιά/ Η Γερμανία της Μέρκελ δεν είναι για τις γυναίκες

    Η Ανγκελα Μέρκελ έδωσε σε γυναίκες τα τρία από τα έξι υπουργεία της μελλοντικής της κυβέρνησης, ενώ όρισε γυναίκα για διάδοχό της στην ηγεσία του CDU. Σε ό,τι αφορά όμως την απασχόληση, τους μισθούς και τις συντάξεις, η ισότητα στη Γερμανία εξακολουθεί να είναι ένας μακρινός στόχος. Οπως εξηγεί η Wall Street Journal, «οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι υπο-αμοιβόμενες και να υποαπασχολούνται, μια τάση που σύμφωνα με οικονομολόγους έχει αρνητική επίδραση στην ανάπτυξη της χώρας».

    Ο Μαρσέλ Φράτσελ, επικεφαλής του οικονομικού ινστιτούτου Diw, με έδρα το Βερολίνο, είναι ακόμη πιο αιχμηρός: η Γερμανία «έχει μια επαίσχυντη θέση ως επικεφαλής στις διακρίσεις κατά των γυναικών στην αγορά εργασίας». Το πρόβλημα δεν είναι το ποσοστό των γυναικών που εργάζονται, το οποίο είναι υψηλότερο από ό,τι σε άλλες χώρες και αυξάνεται, αλλά η αξιολόγηση της δουλειάς τους: «Ενώ οι άνδρες κυριαρχούν σε καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης, οι γυναίκες υπερεκπροσωπούνται σε  υποαμοιβόμενες θέσεις μερικής απασχόλησης». Και η διαφορά των μισθών τελικά αντανακλάται και στις συντάξεις.

    Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή η κρατική μέριμνα για τα παιδιά είναι ανεπαρκής και πολλές μητέρες αναγκάζονται να εργάζονται με μερική απασχόληση. Επειδή το φορολογικό σύστημα φορολογεί από κοινού τους συζύγους και αποθαρρύνει εκείνον που κερδίζει λιγότερα, συνήθως τη σύζυγο, να επιδιώξει υψηλότερο μισθό, αφού κάτι τέτοιο θα είχε ως αποτέλεσμα υψηλότερους φόρους. Αλλά και για έναν πολιτιστικό παράγοντα: Η πλειοψηφία των Γερμανίδων πιστεύουν ότι οι μητέρες με μικρά παιδιά δεν θα πρέπει να εργάζονται με πλήρη απασχόληση και επικρίνουν εκείνες που το κάνουν.

    Πόσο μακριά είναι ακόμη η χειραφέτηση ε; 

    Φωτό: Η Ανγκελα και οι άλλες. Πηγή: Reuters
  • Bloomberg

    Ανάλυση/ Γιατί ο «ισόβιος Σι» αρέσει στις αγορές

    Εν μέσω επικρίσεων και ανησυχίας, η είδηση ότι ο πρόεδρος Σι Τζιπίνγκ θα παραμείνει, εφόσον τροποποιηθεί το Σύνταγμα, εσαεί στο τιμόνι της Κίνας βρίσκει μια θετική αντίδραση: αυτή των αγορών. Γιατί; Επειδή ένας «ισόβιος» Σι εγγυάται τη σταθερότητα στις επενδύσεις σε κινεζικούς τίτλους, αφού τα πάντα θα εξαρτώνται από αυτόν. Αυτά λέει το Bloomberg, εξηγώντας τι σημαίνει για τις αγορές η παντοκρατορία του Σι.

    Η αρχική αντίδραση των αγορών, υπενθυμίζει, ήταν καλή: όταν έγινε γνωστό την περασμένη Δευτέρα ότι το καθεστώς της Κίνας ετοιμάζεται να δώσει περισσότερες εξουσίες στον Σι ακόμη κι απ’ όσες είχε ο Μάο, το γιουάν ενισχύθηκε κατά 0,5%, ενώ ο δείκτης Shanghai Composite κέρδισε 1,2%. Για τους αναλυτές, «η πολιτική σταθερότητα θα έχει σε μεγάλο βαθμό θετικό αντίκτυπο στα κινεζικά χρηματιστηριακά προϊόντα, καθώς ενισχύει τις εξουσίες του προέδρου στην χάραξη της οικονομικής πολιτικής».

    Φυσικά, παραμένουν κάποιες αμφιβολίες: η απουσία αντίρροπων δυνάμεων που θα εξισορροπούσαν την εξουσία του Σι στη λήψη των αποφάσεων αυξάνει τον κίνδυνο του σφάλματος. Οι επενδυτές, πάντως, πανηγυρίζουν: «Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια του Σι είναι εξαιρετικά θετική», λέει ο Αρθουρ Κρέμπερ, ιδρυτικό μέλος του ινστιτούτου Gavekal Dragonomics. «Η Κίνα εξακολουθεί να βρίσκεται στα μισά του δρόμου της μεταρρύθμισης και του οικονομικού μετασχηματισμού» σημειώνει η Μπάνι Λαμ της CEB International Investment Corp. «Η πολιτική συνέχεια είναι πολύ σημαντική».

    Πώς ταιριάζουν τα αυταρχικά καθεστώτα με την ελεύθερη οικονομία ε;

    Φωτό: Τουλάχιστον είναι λιγότερο τρομακτικός από τον Μάο. Πηγή: Reuters
  • Libération (έντυπη έκδοση)

    Αποχαιρετισμοί/ Ποιος ήταν ο δανδής στη διαδήλωση;

    Η Libération αποχαιρέτησε με συγκίνηση τον φωτογράφο της Λοράν Τρουντ που έφυγε ξαφνικά από τη ζωή. Αλλά και με πολλές ιστορίες. Μια από αυτές αφορά – τι άλλο; – μια φωτογραφία. Ή μάλλον το πρόσωπο μιας φωτογραφίας: έναν κουστουμάτο τύπο που σε μια διαδήλωση εκτοξεύει μια πέτρα κατά των αστυνομικών.

    «Η ζέστη ήταν αφόρητη εκείνη την ημέρα του καλοκαιριού του 2014» διηγείται ο Βιλί ντε Λεβάν. «Χιλιάδες διαδηλωτές διαδηλώνουν στο Μπαρμπέ για να καταγγείλουν τις ισραηλινές επιθέσεις στη Λωρίδα της Γάζας. Το Παρίσι δεν ξέρει ακόμη ότι θα βιώσει μια από τις πιο βίαιες διαδηλώσεις της δεκαετίας».

    Αλλά χρειάστηκαν μόνο τρία λεπτά για να έρθει η έκρηξη. «Λόγω έλλειψης πυρομαχικών, συνεχίζει ο δημοσιογράφος, οι ταραξίες σηκώνουν τον ασφαλτοτάπητα με σιδερόβεργες και τον σπάζουν σε κομμάτια. Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί δέχονται μια πραγματική βροχή από άσφαλτο. Μόνος, χωρίς τον Λοράν, αποφασίζω να φωτογραφήσω αυτές τις σκηνές με το smartphone μου».

    Μια ώρα αργότερα, θα βρει τον Λοράν. «Είναι εκείνος που μου δείχνει στην οθόνη του κινητού του ένα δανδή με κοστούμι, πολύ κομψό, ενώ προσπαθεί να λιθοβολήσει τους μπάτσους όπως θα πετούσε βότσαλα σε μια ελβετική λίμνη. “Ποιος είναι αυτός ο τύπος;” ρώτησα τον Λοράν. “Δεν ξέρω, εμφανίστηκε ξαφνικά και δεν τον ξαναείδα”. “Πρέπει οπωσδήποτε να τον βρούμε!”».

    «Εδώ λοιπόν είμαστε, εγώ και ο Λοράν, σε κάθε πλευρά του δρόμου, ψάχνοντας μέσα στο πλήθος, με την τρελή ελπίδα να βρούμε ξανά τον άνθρωπο μας. Τον βαφτίσαμε ο “ταραξίας με το λευκό κολάρο”». Αλλά ο ενθουσιασμός κράτησε πολύ λίγο. Παρ ‘όλη την αναζήτηση με πάθος, είχε πράγματι εξαφανιστεί.

    Την επόμενη μέρα, η Libération δημοσιεύει την φωτογραφία του «ταραξία με το λευκό κολάρο» στην ιστοσελίδα της. Η εικόνα προκαλεί ερωτηματικά, έκπληξη, γέλια. Ο φωτογράφος και ο δημοσιογράφος βομβαρδίζονται με την ίδια ερώτηση: «Ξέρεις ποιος είναι αυτός;». «Οχι δυστυχώς. Αλλά σύντομα το κοινό οικειοποιείται τη φωτογραφία. Χιλιάδες φωτομοντάζ. Ο άνδρας, αποκομμένος, μερικές φορές μεταφέρεται σε διάφορες σκηνές πολέμου: στη Συρία, στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, στη Γάζα. Και τα ρούχα του αλλαγμένα. Πότε τον βρίσκουμε γυμνό, πότε με φόρεμα φλαμένκο, πότε ως ροζ πάνθηρα ή αγκαζέ με μια γυναίκα».

    «Ξέροντας πόσο δυνατή είναι η φωτογραφία του, ο Λοράν μου γράφει: “Λοιπόν μεγάλε, ποιος είναι τώρα ο επαγγελματίας φωτογράφος;”». Η δημοσιογραφία στα καλύτερά της.

    Φωτό: Και μετά πήγε στην σύσκεψη της εταιρείας; Πηγή: Libération



text
  • Eνοχος και για βιασμό και για μαστροπεία ο Μίχος. Κοινώς, καλό 2045 και βλέπουμε


    29 Μαρτίου 2024, 11:03