Η αρχικά αμφιλεγόμενη κατασκευή, αποδείχτηκε σωτήρια, καθώς ένωσε τους εκθεσιακούς χώρους του μουσείου, έφερε χάρη στο γυαλί άπλετο φως στα υπόγεια σημεία, πρότεινε μία εναλλακτική, πολύ εντυπωσιακή κεντρική είσοδο και ίσως το σημαντικότερο όλων, έδωσε σε έναν τόσο παλιό και ιστορικό θεσμό, ένα πολύ αναγνωρίσιμο και μοντέρνο σήμα-κατατεθέν.
Σήμερα η άλλοτε κατατρεγμένη πυραμίδα του Πέι, θεωρείται από μόνη της μνημείο της γαλλικής κουλτούρας. Από μαζικές κοινωνικές συγκεντρώσεις, επιδείξεις μόδας και προβολές μέχρι πολιτικές διαδηλώσεις, όλα περιστρέφονται γύρω από τη συγκεκριμένη κατασκευή.
Σε μεγάλο βαθμό, ο αρχιτέκτονας που κάποτε φοβόταν ότι θα τον λιντσάρουν στον δρόμο, τελικά συντέλεσε μεταξύ άλλων, στο να γίνει το Μουσείο του Λούβρου το πιο δημοφιλές στα social media, με περισσότερες από 3 εκατομμύρια φωτογραφίες που φέρουν ενσωματωμένες τις συντεταγμένες του Λούβρου.
Η Γαλλία δεν είναι φυσικά η μόνη χώρα που έχει αντιμετωπίσει με σκεπτικισμό, ακόμη και με έχθρα, έργα τέχνης και πρωτοποριακές αρχιτεκτονικές δημιουργίες που έφεραν έναν πιο μοντέρνο αέρα προκειμένου να συνυπάρξει με κλασικές δημιουργίες.
Ας μην πάμε πολύ μακριά. Στην Ελλάδα, ο «Δρομέας» του Κώστα Βαρώτσου που αποδίδει τόσο εύστοχα μέσα από γυαλί έναν άνδρα που βρίσκεται εν κινήσει είχε αρχικά ξενίσει πολλούς που προτιμούσαν την Αθήνα γεμάτη από ανδριάντες, η γέφυρα του Σαντιάγκο Καλατράβα στο ΟΑΚΑ έχει «ακούσει» πολλά υποτιμητικά σχόλια, ακόμη και το Μουσείο της Ακρόπολης, δημιουργία του αρχιτέκτονα Μπερνάρ Τσουμί, είχε αρχικά θεωρηθεί «πολύ μοντέρνο» για να στεγάσει τόσους θησαυρούς της αρχαιότητας.
Οσο περνά ο καιρός όμως και το παλιό αρχίζει να μιλά με το νέο μέσα σε πόλεις – ζωντανούς οργανισμούς, όλοι συνειδητοποιούν ότι το ένα δεν απειλείται από το άλλο.