Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά; Η αφρόκρεμα των αμερικανών καπιταλιστών, άνθρωποι βαθύπλουτοι και ειδικευμένοι στη χρηματιστική (και όχι στην παραγωγική) αναπαραγωγή των κεφαλαίων τους, κοτζάμ Κροίσοι δηλαδή, και έχουν φθάσει στο σημείο να αμφισβητούν το σύστημα που τους χρυσώνει με αέρα; Τι συμβαίνει, μας δουλεύουν; Παίζουν με τον πόνο μας;

Και όμως! Ποτέ άλλοτε τόσοι «βασιλιάδες του καπιταλισμού» δεν έδειξαν τόση έγνοια για τη μακροημέρευση του οικονομικοπολιτικού συστήματος που τους δημιούργησε. Καθώς ενδιαφέρονται να επιζήσει το σύστημά τους ώστε να συνεχίσει η κερδοφορία τους, οι αμερικανοί καπιταλιστές προθυμοποιούνται να καταβάλουν τον απαιτούμενο φόρο μήπως και εξομαλυνθούν κάπως οι τρομερές ταξικές αντιθέσεις μέσω της αύξησης των κοινωνικών δαπανών.

Ο Τζέιμι Nτάιμον ας πούμε, πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της τράπεζας JPMorgan Chase, με ατομικά κέρδη 30 εκατ. δολάρια το 2018, δηλώνει ότι ο καπιταλισμός «γλίτωσε μεν δισεκατομμύρια ανθρώπους από τη φτώχεια», όμως έχει θεματάκια: «Εχει ελαττώματα, περιθωριοποιεί μάζες» και ασφαλώς «επιδέχεται βελτίωση».

Ο μεγαλοτραπεζίτης διαπιστώνει ότι οι ΗΠΑ χρειάζονται στοχευμένες δημόσιες δαπάνες στην Παιδεία και στις υποδομές τους, «κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να επιβαρυνθούν φορολογικά οι πλούσιοι».

Αλλά και ο Ρέι Ντάλιο, ο δισεκατομμυριούχος ιδρυτής του μεγαλύτερου hedge fund, του Bridgewater Associates, διαπιστώνει ότι ο καπιταλισμός υποδαυλίζει τις ταξικές ανισότητες, συνεπώς «πρέπει να εξελιχθεί ή να πεθάνει»! Προτείνει και αυτός «περισσότερους φόρους» στον κοινωνικό αφρό. Μάλιστα έσπευσε να δημοσιοποιήσει στα σόσιαλ μίντια και ένα… δοκίμιο με τις σχετικές απόψεις του.

I have added part two to my article, Why and How Capitalism Needs to Be Reformed, where I go into my diagnosis of why capitalism is producing inadequate outcomes and some thoughts about how it can be reformed to produce better outcomes.
https://t.co/arJwiEtzF8

— Ray Dalio (@RayDalio) April 5, 2019

Μήπως οι αμερικανοί καπιταλιστές φοβούνται «κάποια μορφή επανάστασης» στα καλά καθούμενα, όπως λέει ο Ντάλιο; Οχι ακριβώς, αυτή είναι μία εκτίμηση που δεν συμμερίζονται οι περισσότεροι στο «κλαμπ». Οι διαπιστώσεις όμως είναι κοινές: τα τεχνολογικά άλματα και η παγκοσμιοποίηση διεύρυναν τις ανισότητες καθότι άλεσαν και συνεχίζουν να αλέθουν παραδοσιακές παραγωγικές δυνάμεις σε όλον τον κόσμο, οι κύριες αντιθέσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής (αλλά και αναπαραγωγής του κεφαλαίου) διογκώθηκαν και ώθησαν την ταξικότητα στα ακραία όριά της (υποπρολεταριοποίηση-εξαθλίωση των εργατικών μαζών στο ένα άκρο, συσσώρευση αμύθητου πλούτου στα χέρια ελαχίστων στο άλλο άκρο).

Για τον Μόρις Πιρλ, πρώην διευθύνοντα σύμβουλο της BlackRock, οι θέσεις των καπιταλιστών υπέρ της άμεσης καπιταλιστικής μεταρρύθμισης απηχούν τη βοή από τη «μεγάλη ανισότητα» και τον αχό από τον κλονισμό της πίστης πολλών αμερικανών ψηφοφόρων στην ελεύθερη αγορά. (Ο Πιρλ διευθύνει την ομάδα «Πατριώτες εκατομμυριούχοι», η οποία από το 2010 ασκεί πιέσεις για υψηλότερους φόρους στην ελίτ)

Οι νέοι Αμερικανοί σοσιαλίζουν

Οι μεγάλες αμερικανικές εταιρείες ανησυχούν πάντως ότι οι νέοι Αμερικανοί καλοβλέπουν αυτό που στην Ευρώπη είναι πλέον προφανής αναγκαιότητα: τη σοσιαλδημοκρατία.

Στις ΗΠΑ βέβαια επικρατεί η αντίληψη ότι η σοσιαλδημοκρατία είναι κάτι οξύμωρο. Τα στοιχεία ωστόσο δεν είναι λογικό να πεταχτούν στον κάλαθο των αχρήστων ελαφρά τη καρδία:

Σύμφωνα με περσινή δημοσκόπηση της εταιρείας Gallup, το ποσοστό των Αμερικανών ηλικίας 18-29 ετών οι οποίοι έχουν θετικές απόψεις για τη σοσιαλδημοκρατία έχει σταθεροποιηθεί στο 51%. Το ποσοστό των υποστηρικτών του καπιταλιστικού τρόπου οργάνωσης της οικονομίας έχει περιοριστεί στο 45% (από 68%) μέσα στη δεκαετία – ας μην ξεχνάμε τη «λεπτομέρεια»: μιλάμε για τη δεκαετία της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης.

Στα εκτενή κείμενα δύο βρετανικών Μέσων για το θέμα μας, στους Financial Times (με συνδρομή) και στον Guardian, σημειώνεται ότι στις ΗΠΑ παρατηρείται αύξηση της λαϊκής υποστήριξης σε «αριστερούς Δημοκρατικούς» όπως είναι ο Μπέρνι Σάντερς, η Ελίζαμπεθ Γουόρεν και η η Αλεσάντρια Οκάζιο-Κορτέζ, πολιτικοί οι οποίοι, στο πλαίσιο του κόμματός τους και φυσικά στο πλαίσιο του συστήματος, ευαγγελίζονται την αμερικανική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας.

Μιλούν οι αριθμοί

O Ντάλιο στο πόνημά του παραθέτει αξιοσημείωτα στοιχεία που σκιαγραφούν την κατάσταση στην κοινωνία των ΗΠΑ:

• Το 40% των Αμερικανών θα δυσκολευτεί να συγκεντρώσει 400 δολάρια αν παραστεί ανάγκη.
• Το ποσοστό παιδικής φτώχειας στις ΗΠΑ είναι σταθερά υψηλό: 17,5% εδώ και δεκαετίες.
• Οσον αφορά την εκπαίδευση, οι ΗΠΑ βαθμολογούνται χαμηλότερα από όλες τις αναπτυγμένες χώρες, πλην Ιταλίας και Ελλάδος.
• Το ποσοστό φυλακίσεων στις ΗΠΑ είναι πενταπλάσιο του μέσου όρου των άλλων αναπτυγμένων χωρών και τριπλάσιο του μέσου όρου των αναπτυσσόμενων χωρών.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News