Οταν ο Ζέρμεϊν Ντεφόου σημείωσε εκείνα που για πολύ καιρό θα ήταν τα τελευταία του γκολ με την εθνική Αγγλίας, ο Μπράντλεϊ Λόουερι ήταν ενός έτους και είχε ήδη διαγνωσθεί με νευροβλάστωμα, έναν κακοήθη καρκινικό όγκο που προσβάλλει το νευρικό σύστημα. Τέσσερα χρόνια μετά, ο μεγάλος ποδοσφαιριστής και ο μικρός ασθενής θα έμπαιναν μαζί στο Ουέμπλεϊ για τον αγώνα με τη Λιθουανία οδηγώντας τους υπόλοιπους παίκτες στο κέντρο του γηπέδου για την ανάκρουση του εθνικού ύμνου.

Είχαν περάσει – γράφει η Corriere della Sera – 1.465 ημέρες από τα δυο γκολ του Ντεφόου σε βάρος του Αγίου Μαρίνου και 1.548 από την πρώτη διάγνωση της ασθένειας του Μπράντλεϊ. Είχαν περάσει επίσης 3,5 χρόνια από την τελευταία φορά που ο Ντεφόου είχε φορέσει τη φανέλα της εθνικής. Ηταν πια 34 χρονών και τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του, πρώτα στη Γουέστ Χαμ κι έπειτα στην Τότεναμ, ήταν παρελθόν. Η φετινή του παρουσία στη Σάδερλαντ, την τελευταία της βαθμολογίας στην Πρέμιερ Λιγκ, φαινόταν να είναι το κύκνειο άσμα μιας πλούσιας καριέρας.

Μόνο που στη Σάδερλαντ συνέβησαν δυο πράγματα: το ένα ήταν ο Ντεφόου ξαναβρήκε δίχτυα – βρίσκεται στην έκτη θέση των σκόρερ με 14 γκολ. Το δεύτερο ήταν ότι μια ημέρα πήγε με μερικούς συμπαίκτες του στο νοσοκομείο για να χαιρετίσουν τον Μπράντλεϊ, φανατικό οπαδό της Σάδερλαντ. Και έγιναν φίλοι.

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι κάνει δυο ανθρώπινα όντα να δεθούν μεταξύ τους. Ο Ντεφόου, πάντως, πήγε ξανά τον περασμένο Φεβρουάριο στο νοσοκομείο για να βρει τον μικρό του φίλο για να αποκοιμηθεί εκείνος έπειτα από λίγο στην αγκαλιά του – η φωτογραφία που τράβηξαν οι γονείς του μικρού είχαν κάνει τότε τον γύρο του διαδικτύου. Από τότε πήγε κι άλλες φορές κι ενώ οι γιατροί τον προειδοποιούσαν ότι εκείνη μπορεί να ήταν και η τελευταία φορά που έβλεπε τον Μπράντλεϊ.

Η φωτογραφία εκείνη έγινε η αφορμή για να καλέσει η ποδοσφαιρική ομοσπονδία τον Μπράντλεϊ να παρακολουθήσει τον αγώνα με τη Λιθουανία. Από ένα ωραίο παιχνίδι της τύχης, στην αποστολή κλήθηκε έπειτα από καιρό και ο Ντεφόου – ο ομοσπονδιακός προπονητής Γκάρεθ Σάουθγκεϊτ τον ήξερε από την εποχή που αγωνίζονταν μαζί με τα εθνικά χρώματα.

Αλλά τα καλά παιχνίδια της τύχης δεν σταματούν εδώ. Γιατί έπειτα από είκοσι λεπτά παιχνιδιού, ο Ντεφόου βάζει το γκολ με το οποίο προηγείται η Αγγλία 1-0 και γίνεται ο έκτος μεγαλύτερος σκόρερ της ομάδας. Κι όταν κάπου στο 60’ ο προπονητής του τον βγάζει για να τον ξεκουράσει, οι 77.690 θεατές του αγώνα τον χειροκροτούν όρθιοι.

Και οι 77.690; Οχι ακριβώς. Ο 5χρονος φίλος του δεν αντέχει το έντονο βουητό από το χειροκρότημα. Και κλείνει – με μια αστεία γκριμάτσα αλλά πανευτυχής – τ’ αυτιά του…

Φωτό:  Ο Ζέρμεϊν Ντεφόου και ο μικρός του φίλος. Αποκλείεται να τον ξεχάσει. Πηγή: Reuters / Darren Staples Livepic

Δεν ακούγεται άσχημο: ανοίγεις μια χημική ομπρέλα πάνω από τη Γη για να την προστατεύσεις από τις ακτίνες του ήλιου και να αντιμετωπίσεις το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Κι αν στην πραγματικότητα παίζεις τη φωτιά; Εάν αντί να μειώσεις τη θερμοκρασία του πλανήτη, που είναι και ο στόχος σου, προκαλέσεις μια γενικευμένη εξέγερση του κλίματος; Αν το αποτέλεσμα είναι η ξηρασία, η εξαφάνιση των μουσώνων ή ακόμη και η έλευση μιας μικρής εποχής των παγετώνων;

Η πρόταση είναι μιας ομάδας ερευνητών του Χάρβαρντ και παρουσιάστηκε πριν από μερικές ημέρες σε ένα συνέδριο στην Ουάσινγκτον. Και ακόμη και οι εμπνευστές της ξέρουν ότι θέλει προσοχή. Γι’ αυτό θα προηγηθεί ένα πείραμα: μια αεροστατική σφαίρα θα φτάσει στα 20 χιλιόμετρα ύψος κι εκεί θα ψεκάσει την ατμόσφαιρα αρχικά με υδρατμούς και στη συνέχεια με ανθρακικό ασβέστιο, μια ανόργανη ένωση που χρησιμοποιείται στην Ιατρική ως αντιοξειδωτικό για το στομάχι. Σε μια δεύτερη φάση, κάπου το 2020 δηλαδή, θα πραγματοποιηθούν ψεκασμοί με πιο «εξωτικές» ουσίες, όπως οξείδιο του αργιλίου και μια πολύ λεπτή σκόνη από διαμάντια, διαμέτρου το πολύ ενός χιλιοστού του χιλιοστόμετρου.

Θα δουλέψει η ομπρέλα; Η έκρηξη του ηφαιστείου Πινατούμπο το 1991 μας διδάσκει πως θα μπορούσε. Η σκόνη 20 εκατομμυρίων τόνων από διοξείδιο του θείου που απελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα προκάλεσε την πτώση της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά μισό βαθμό Κελσίου επί δυο χρόνια. Αυτό το φαινόμενο θέλουν να αντιγράψουν οι ερευνητές του Χάρβαρντ αλλά σε μια πολύ μικρότερη έκταση (ένα χιλιόμετρο μήκος και εκατό μέτρα το πλάτος). «Γνωρίζουμε τους κινδύνους» δήλωσε στον Guardian ο Φρανκ Κετσχ, καθηγητής του Χάρβαρντ και επικεφαλής της ομάδας.

Το συμπέρασμα είναι αμφίσημο: η γεωμηχανική μπορεί να μας σώσει. Υπό την προϋπόθεση, όμως, ότι δεν θα μας καταστρέψει.

Φωτό: Είναι αυτή λύση για την τρύπα του όζοντος; Μένει να φανεί. Πηγή: ISS/Nasa

Μπορεί ο Μάρτιν Σουλτς να έχασε την πρώτη μάχη με τη συντριβή των Σοσιαλδημοκρατών στο κρατίδιο του Σάαρ, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι έχασε και τον πόλεμο. Κι όσο δεν χάνει τον πόλεμο, τόσο μέσα ενημέρωσης και κοινή γνώμη θα αλληλοτροφοδοτούν το ενδιαφέρον τους όχι μόνο για τον πολιτικό Σουλτς αλλά και για τον άνθρωπο Μάρτιν.

Τι τύπος είναι ο υποψήφιος του SPD; Το αποκαλύπτει ο ίδιος στην Bild: Ενας απλός άνθρωπος μέχρι εκεί που δεν παίρνει άλλο. Στο σπίτι πλένει πιάτα, σιδερώνει, στρώνει τα κρεβάτια, ξεχιονίζει, πετάει τα σκουπίδια. Η μαγειρική αντίθετα δεν είναι το δυνατό του σημείο:  «Οταν ακούγεται ότι ο μπαμπάς μαγειρεύει, όλοι ψάχνουν τον κατάλογο με τα ντιλίβερι». Και η Ινγκε, η σύζυγος, πώς είναι; «Α, είναι μια πολύ μετρημένη γυναίκα, με συμβουλεύει να παραμείνω προσγειωμένος».

Τα υπόλοιπα για τον άνθρωπο Μάρτιν αναμένεται να τα μάθουμε από μια βιογραφία που πρόκειται να κυκλοφορήσει τις επόμενες ημέρες. Ξέρουμε ήδη πάντως ότι αυτό που σκιαγραφείται είναι ένα πορτρέτο του ανθρώπου της διπλανής πόρτας. Του γιου του αστυνομικού που πάλεψε και νίκησε το αλκοόλ, στο οποίο έπεσε, όταν από έναν τραυματισμό στο γόνατο, καταστράφηκε η καριέρα του στο ποδόσφαιρο. Από τον εφιάλτη αυτόν «βγήκε με πολύ κόπο και χάρις στον αδελφό του που είναι γιατρός». Κι αφού «καθάρισε», ο άνθρωπος Μάρτιν άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του στον πολιτικό Σουλτς.

Φωτό: Ο Μάρτιν Σουλτς εξηγεί ποιος είναι και τι θα κάνει εάν κερδίσει. Πηγή: Bild

Η ιδέα είναι ένα υπόδειγμα επωφελούς ουμανισμού. Και συνίσταται στο να καθίσουν γύρω από το ίδιο τραπέζι οι άνω των 65 (πολλοί από αυτούς ζουν εντελώς μόνοι) και τους φοιτητές που σπουδάζουν μακριά από τα σπίτια τους. Η ιδέα είναι και ενός νέου ανθρώπου, της 20χρονης Ενορά, που τον περασμένο χρόνο δημιούργησε το site Paupiette με σκοπό να έρχονται σε επαφή οι μοναχικοί με τους νέους. Το όφελος είναι αμοιβαίο: οι πρώτοι έχουν μια παρέα σπίτι για να φάνε, οι δεύτεροι τρώνε υγιεινά. Προς το παρόν, γράφει η Figaro, το σάιτ έχει περίπου εκατό ενεργά μέλη. Και τι λέει η εμπειρία τους; «Με αυτόν τον τρόπο μπορώ να παραμένω σε επαφή με τους νέους» δηλώνει η 69χρονη Φρανσουάζ. «Εχει συμβεί να κουβεντιάζουμε ώρες ολόκληρες για τα πάντα» αναφέρει η 22χρονη Φλοριάν. Χάσμα γενεών; Οχι ακριβώς.

Φωτό: Καλύτερα από το να μασουλάς σάντουιτς ε; Πηγή: Le Figaro/Rido Fotolia