Αφορμή υπήρξε η πανελλήνια πρεμιέρα, το βράδυ της Κυριακής, της ταινίας «Ανεμώνη», με τα έσοδα της προβολής να διατίθενται για τους σκοπούς της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή, η οποία πραγματοποιείται σε συνεργασία με το 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας και το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.
Ο πολυβραβευμένος βρετανός ηθοποιός Ντάνιελ Ντέι-Λιούις βρέθηκε στην Αθήνα και παρευρέθηκε στη συνέντευξη Τύπου στη «Μεγάλη Βρετανία». «Αυτό είναι το ξεκίνημα της “ζωής” της ταινίας, από την οποία σταδιακά αποσυνδεόμαστε και την παραδίδουμε. Αλλά είμαστε ακόμα τόσο συνδεδεμένοι με αυτήν, που είναι πολύ δύσκολο να φανταστούμε τι θα συμβεί μετά. Σίγουρα δεν θα απέρριπτα να ξαναδουλέψω σε κάτι παρόμοιο», δήλωσε ο Ντάνιελ Ντέι Λιούις.
Ο ηθοποιός και ο γιος του, Ρόναν Ντέι-Λιούς, που κάνει το ντεμπούτο του ως σκηνοθέτης με την «Ανεμώνη» –ενώ οι δυο τους συνυπογράφουν το σενάριο–, ήταν επίσης εκεί για να απαντήσει στις ερωτήσεις των δημοσιογράφων. Οπως αν υπήρξε μια συγκεκριμένη «μαγική στιγμή» που σκέφτηκαν αυτή τη συνύπαρξη.
«Αυτό δεν συνέβη ποτέ», απάντησε ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις. Αλλά, όπως σημείωσε, ένιωσε πραγματική θλίψη στη σκέψη ότι ο Ρόναν θα συνέχιζε να κάνει ταινίες χωρίς αυτός να αποτελεί μέρος τους. «Οταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το σενάριο δεν είχαμε κάποιο συγκεκριμένο περίγραμμα ή ιδέα. Είχαμε μια αόριστη αίσθηση ως προς πού θα μας πήγαινε, αλλά ουσιαστικά είχαμε μόνο τους χαρακτήρες, το σενάριο και το μεταξύ μας περιβάλλον.
»Για πολύ καιρό γράφαμε μόνο όταν ήμασταν στον ίδιο χώρο, οπότε ό,τι διαμορφώθηκε έγινε σε αυτές τις πολύ σποραδικές μετατοπίσεις και στα προσχέδια. Και μετά, σε ένα συγκεκριμένο σημείο, όταν είχαμε γράψει ίσως 70 σελίδες, συνειδητοποιήσαμε ότι είχαμε κάτι αληθινό, που λειτουργούσε στη μορφή αυτή, και ήμασταν πλέον αρκετά σίγουροι ότι θέλαμε να συνεχίσουμε. Αυτή ήταν, νομίζω, μια συναρπαστική και τρομακτική στιγμή και για τους δύο μας», δήλωσε από την πλευρά του ο Ρόναν.
Ο Ντάνιελ ρωτήθηκε για τον τρόπο που ασκεί την υποκριτική τέχνη, καθώς έχει συζητηθεί πολύ. «Δεν επέλεξα ποτέ να μιλήσω γι’ αυτό. Δεν το βρίσκω ενδιαφέρον και δεν βλέπω κανένα νόημα να το κάνω. Αλλά δεν υπάρχει έλλειψη ανθρώπων που θα μιλούσαν επί μακρόν γι’ αυτό. Και πιθανώς πολλά από τα πράγματα που μου έχουν αποδοθεί όλα αυτά τα χρόνια ήταν αποτέλεσμα καθαρής φαντασίας ή σκέψεων κάποιων ανθρώπων.
»Να προσθέσω, όμως, κάτι ακόμα. Οταν θέλεις να έχεις οποιαδήποτε πιθανότητα επιτυχίας γυρίζοντας μια ταινία, πρέπει να είσαι σε θέση να συνεργαστείς πλήρως με τους ανθρώπους που βρίσκονται και από τις δύο πλευρές της κάμερας. Και αν το σύστημα εργασίας σου, ανεξάρτητα από το ποιο είναι, μέθοδος, νοοτροπία ή οτιδήποτε άλλο, εμποδίζει με οποιονδήποτε τρόπο το έργο άλλων ανθρώπων, τότε αυτό που κάνεις είναι λάθος», απάντησε ο ηθοποιός, προσθέτοντας πως δεν θα ήθελε να σκέφτεται ότι έχει συμβεί κάτι τέτοιο στην περίπτωσή του.
«Μου αρέσει να πιστεύω ότι ο τρόπος που δουλεύω είναι απλώς ένας προσωπικός τρόπος προσέγγισης της στιγμής εκείνης που συναντάς όλους αυτούς τους διαφορετικούς ανθρώπους στο πλατό. Και όσον αφορά τη συνεργασία με ηθοποιούς, δεν χρειάζεται να ξέρω από πού προέρχονται. Απλώς πρέπει να νιώθω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος μπροστά μου που ακούει, μιλάει, αντιδρά», σημείωσε.
Μια άλλη ερώτηση αφορούσε τον γιο του. Ενιωσε άραγε ο Ρόναν κάποιας μορφής πίεση με την επιστροφή του διάσημου πατέρα του στα κινηματογραφικά πλατό; «Ηταν σίγουρα αρκετά μεγάλη η πίεση. Αλλά νομίζω ότι ίση πίεση για μένα ήταν πως η εμπειρία του υπήρξε ευχάριστη και απολαυστική. Σίγουρα βοήθησε το γεγονός ότι είχαμε γράψει το σενάριο μαζί, ότι είχαμε τόσες πολλές ευκαιρίες να συζητήσουμε τον χαρακτήρα του Ρέι. Μπορούσες σχεδόν να αρνηθείς την πίεση, επειδή ένιωθες μια τόσο οικεία κατάσταση. Αυτό ήταν ένα δώρο. Αλλά ναι, σίγουρα δεν υπάρχει τρόπος να παρακαμφθεί η πίεση», είπε ο σκηνοθέτης.
Στην ταινία «Ανεμώνη» οι εντάσεις κορυφώνονται όταν ένας άνδρας, ο Ρέι Στόκερ, που ζει απομονωμένος, έρχεται ξαφνικά αντιμέτωπος με τον αδελφό του σχετικά με το μυστήριο της εξαφάνισής του πριν από δέκα χρόνια. Υπήρξαν άραγε πτυχές του χαρακτήρα του ηθοποιού τις οποίες μετέφερε στον ήρωα – ή το αντίστροφο;
«Εχει ειπωθεί ότι έχω ένα κοινό με τον Ρέι, ότι είμαι ερημίτης. Ομως δεν είμαι ερημίτης», απάντησε ο ηθοποιός αναφερόμενος και σε όσα συχνά διαβάζουμε στα ταμπλόιντ, όπως ότι ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις «έσπασε επιτέλους τη σιωπή του». «Δεν ζω κρυφά, απλώς δεν ζω μπροστά στον φακό όλη την ώρα, και δεν σπάω τη σιωπή μου, απλώς δεν μιλάω σε μικρόφωνο όλη την ώρα, αλλά με φίλους, συγγενείς και συναδέλφους. Ζω ήσυχα αλλά δεν είμαι ερημίτης, δεν είμαι κάτοικος σπηλαίων», τόνισε με χιούμορ.
Σκέφτεται να επιστρέψει και πάλι στα κινηματογραφικά πλατό; «Είναι πολύ δύσκολο να έχω πάντα μια γενικευμένη επιθυμία γι’ αυτή τη δουλειά. Στη ζωή μου η δουλειά ήταν απάντηση σε έναν ιδιαίτερο ενθουσιασμό, μια γοητεία που αναδυόταν εσωτερικά. Η εμπειρία συνεργασίας που είχα με τον Ρόναν ήταν, προφανώς, μοναδική για μένα και πολύ ευχάριστη. Μου θύμισε όλα όσα αγαπούσα όταν ξεκίνησα, κάτι που ένιωσα ότι μοιραστήκαμε και με τους υπόλοιπους συναδέλφους – ότι επιστρέφαμε σε έναν τρόπο δουλειάς όπου όλοι εργάζονται προς την ίδια κατάληξη και με την ίδια καλή θέληση. Αυτό όμως δεν συμβαίνει πάντα. Σε αυτή την περίπτωση ήταν μια ευχάριστη εμπειρία, και όταν έχεις μια ευχάριστη εμπειρία ελπίζεις πάντα να την επαναλάβεις».
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο βραβευμένος με Οσκαρ ηθοποιός και παντοτινός φίλος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή έρχεται στην Αθήνα. Οπως και τις άλλες φορές, ο στόχος ήταν ο ίδιος: να στηρίξει τους σκοπούς της Εταιρείας.
«Εχουν περάσει 53 χρόνια από τότε που ιδρύσαμε ένα πολύ μικρό κέντρο για παιδιά με εγκεφαλική παράλυση, επειδή δεν υπήρχε τίποτε απολύτως γι’ αυτά στην Ελλάδα. Και αυτό που ανακαλύψαμε ήταν ότι τα παιδιά εκείνη την εποχή δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να παίξουν. Εκαναν φυσιοθεραπεία, κάθε είδους κουραστικά και βαρετά πράγματα, αλλά δεν έπαιζαν ποτέ, δεν έκαναν ποτέ τίποτε το καλλιτεχνικό. Δεν ζωγράφιζαν, δεν χόρευαν ούτε τραγουδούσαν.
»Ετσι, το πρώτο πράγμα που βάλαμε στη δουλειά μας ήταν το παιχνίδι, η μουσική, ο χορός, το τραγούδι και η ζωγραφική. Και ανακαλύψαμε ότι αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος για να αναπτυχθούν τα παιδιά μας και να βρουν τρόπους να εκφραστούν. Κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα», δήλωσε η Δάφνη Οικονόμου, επίτιμη πρόεδρος της Εταιρείας Προστασίας Σπαστικών / Πόρτα Ανοιχτή.
«Ξέρω ότι κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να αμφισβητήσει το τεράστιο ταλέντο του Ντάνιελ ως ηθοποιού, αλλά έχει και ένα άλλο τεράστιο ταλέντο, και αυτό είναι η φιλία», συνέχισε η κυρία Οικονόμου. «Ο Ντάνιελ είναι ο πιο υπέροχος φίλος – και είμαστε φίλοι για πολλά πολλά χρόνια. Αν και δεν συναντιόμαστε παρά μόνο κάθε τρία-τέσσερα χρόνια, αγαπάμε ο ένας τον άλλον και ο Ντάνιελ αγαπά τα παιδιά μας και αυτός είναι ο λόγος που είναι σήμερα εδώ. Είναι το πιο πολύτιμο πράγμα για εμάς αυτή η γνήσια φιλία που έχει κρατήσει όλα αυτά τα χρόνια. Σημαίνει πολλά για εμάς και νομίζω ότι σημαίνει πολλά και για τον Ντάνιελ», πρόσθεσε και ευχαρίστησε όλους όσοι βοήθησαν στο να βρεθεί ο Ντάνιελ Ντέι-Λιούις στην Αθήνα.
«Επειδή όταν ο Ντάνιελ λέει “θα έρθω”, ξέρουμε πως αυτό είναι αλήθεια. Υπήρξε μια υπέροχη συνεργασία όλο αυτό το διάστημα, έτσι ώστε να είμαστε εδώ σήμερα, την ημέρα που ονομάσαμε D-Day, Ημέρα-Ντάνιελ», κατέληξε.