Ηταν 9 Οκτωβρίου του 2015, σαν σήμερα πριν από πέντε χρόνια, όταν ο Γιούργκεν Κλοπ έκανε την πρώτη του προγραμματική δήλωση ως προπονητής της Λίβερπουλ. Στο Twitter, με δυο προτάσεις: «Θα κατακτήσουμε τουλάχιστον έναν σπουδαίο τίτλο μέσα στην επόμενη τετραετία. Αν όχι, θα πάω να αναλάβω μια ομάδα στην Ελβετία».
Για ένα club αυτού του μεγέθους, σπουδαίοι τίτλοι είναι μόνο το Πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Γερμανός δεν θα μπορούσε να θέσει σαφέστερα τους στόχους της δουλειάς του στο Μέρσεϊσαϊντ (κάτι που οι περισσότεροι συνάδελφοί του αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι), ορίζοντας εξ’ αρχής το μέτρο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του. Τέτοια αυτοπεποίθηση!
Η ακλόνητη πίστη του ότι θα κατάφερνε να ξυπνήσει από τον λήθαργο τον «κοιμώμενο γίγαντα» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι πιο αξιοθαύμαστη και από τους ίδιους τους θριάμβους του στο γήπεδο. Ιδίως αν θυμηθούμε σε τι χάλι βρισκόταν η ομάδα όταν την ανέλαβε, στις 8 Οκτωβρίου του 2015. Δεν ήταν μόνον οι «ποιοτικοί» παίκτες που της έλειπαν. Οι «Reds» είχαν παραδοθεί στην ιδέα ότι, στο εξής, θα ζούσαν με τις ένδοξες αναμνήσεις τους, και ότι κανένας και τίποτα, πλέον, δεν μπορούσε να αλλάξει τη μοίρα τους. Το περιλάλητο γλίστρημα του Στίβεν Τζέραρντ, που τους κόστισε το τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ το 2014, είχε δώσει τη χαριστική βολή στην τελευταία τους ελπίδα.
Αυτή η πίστη στην επιτυχία, που είχε εγκαταλείψει τη Λίβερπουλ, ήταν το πρώτο -και πιο σημαντικό- μάθημα που ο Κλοπ παρέδωσε στο «Ανφιλντ». Πολύ πριν διδάξει στους παίκτες του το «gegenpressing» και τις άλλες τακτικές ποδοσφαίρου, χάρη στις οποίες είχε κατακτήσει δύο πρωταθλήματα (κι ένα «νταμπλ») με την Μπορούσια του Ντόρτμουντ. Σε ένα από τα πρώτα του παιχνίδια στο Νησί, εναντίον της Κρίσταλ Πάλας, είδε τους οπαδούς της ομάδας του να αδειάζουν τις εξέδρες στο 82′, όταν η Λίβερπουλ δέχτηκε γκολ από την αντίπαλό της. «Ενιωσα μόνος μου, σε ένα κλαμπ που έχει για σύνθημα το «δεν θα είσαι ποτέ μόνος», είχε εξομολογηθεί. Λίγες εβδομάδες αργότερα, κόντρα στη Γουέστ Μπρομ, η Λίβερπουλ βρέθηκε να χάνει (2-1) στο 72’, όμως στο 96’ ισοφάρισε με τον Ντιβόκ Οριγκί. Μόλις ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, ο Γερμανός κάλεσε τους παίκτες του μπροστά στο «Kop» (την εξέδρα των φανατικών), για να χειροκροτήσουν και να χειροκροτηθούν από το κοινό.
Κάποιοι τον χλεύασαν, τότε: «Δεν κατέκτησε, δα, και το Τσάμπιονς Λιγκ, μια ισοπαλία με τη Γουέστ Μπρομ έφερε». Αλλά το μήνυμά του είχε περάσει σε όλους. Από εκείνη τη μέρα, οπαδοί, παίκτες και προπονητικό τιμ ενώθηκαν σαν «μια γροθιά». Η Λίβερπουλ ξανάγινε ομάδα. Στη συνέχεια, άρχισε να γίνεται όλο και καλύτερη ομάδα. Στην αρχή, με ποδοσφαιριστές που ο Κλοπ βρήκε στο «Ανφιλντ», ή με κάποιους που περίσσευαν σε άλλους συλλόγους. Οι οποίοι, όμως, στα χέρια του Γερμανού βελτιώθηκαν θεαματικά. Ποια «φίρμα» θα δεχόταν να παίξει σε έναν σύλλογο που δεν έχει εξασφαλισμένη θέση στα Κύπελλα Ευρώπης; Κι αργότερα, όταν οι πρώτες επιτυχίες άλλαξαν το κλίμα, με επιλεκτικές μεταγραφές. Δεκατέσσερις, όλες κι όλες, στην πενταετία του Κλοπ. Από τις οποίες, μόνον έξι κόστισαν πάνω από 40 εκατομμύρια ευρώ.
Ο διακόπτης γύρισε τον Απρίλιο του 2016. Η Λίβερπουλ έπαιζε στο «Ανφιλντ» απέναντι στην Ντόρτμουντ, στους προημιτελικούς του Γιουρόπα Λιγκ, και στο 66ο λεπτό το σκορ ήταν 3-1 υπέρ των Γερμανών. Αλλά με μια φοβερή αντεπίθεση έφτασε στην ανατροπή (4-3), που προκάλεσε αίσθηση σε ολόκληρη την Ευρώπη. Ηταν η στιγμή που οι «Reds» άρχισαν να γίνονται «ομάδα του Κλοπ». Τερμάτισαν όγδοοι στην Πρέμιερ Λιγκ, ηττήθηκαν στον τελικό του Λιγκ Καπ (από τη Μάντσεστερ Σίτι) και στον τελικό του Γιουρόπα Λιγκ (από τη Σεβίλλη), όμως ποτέ δεν γύρισαν να κοιτάξουν πίσω τους.
Το 2017 γιόρτασαν την επιστροφή τους στο Τσάμπιονς Λιγκ. Το 2018 έφτασαν στον τελικό της διοργάνωσης, κάνοντας δύσκολη τη ζωή της Ρεάλ Μαδρίτης μέχρι να τους «προδώσει» ο γκολκίπερ τους, Κάριους, με δυο τραγικά λάθη. Το 2019 έχασαν τον τίτλο στην Πρέμιερ Λιγκ (από τη Σίτι) μόλις για έναν πόντο, όμως η «προφητεία» του γερμανού τεχνικού για «έναν σπουδαίο τίτλο μέσα στην επόμενη τετραετία» βγήκε αληθινή: 14 χρόνια μετά τον θρίαμβο της Κωνσταντινούπολης η Λίβερπουλ στέφτηκε ξανά πρωταθλήτρια Ευρώπης για έκτη φορά στην ιστορία της. Κι εφέτος επέστρεψε στο «Ανφιλντ» και το τρόπαιο της Πρέμιερ Λιγκ – απωθημένο τριών δεκαετιών.
Ο Κλοπ πέτυχε πολύ περισσότερα απ’ όσα υποσχέθηκε. Γιατί αυτές οι επιτυχίες συνοδεύτηκαν από ένα «heavy metal football» -έτσι το έχει χαρακτηρίσει ο ίδιος- παρόμοιο, αν όχι καλύτερο, με εκείνο που πρόσφερε στον κόσμο η μεγάλη Λίβερπουλ των ’80s και των ’90s, και από ένα σωρό απίθανα ρεκόρ. Χωρίς να διαθέτει κάποια από τις «ντίβες» των γηπέδων και την οικονομική άνεση που παρέχουν στους προπονητές τους τα άλλα κορυφαία club της Ευρώπης, ο Γερμανός κατασκεύασε μια αξιοθαύμαστη ποδοσφαιρική μηχανή. Με σχέδιο, μέθοδο, πίστη, αφοσίωση και ρεαλισμό. Με το χάρισμα του δασκάλου που «μιλάει στις ψυχές» των μαθητών του.
Η Λίβερπουλ κυκλοφόρησε, χθες, ένα υπέροχο βιντεάκι με τις δέκα πιο σημαντικές στιγμές αυτών των 1.827 ημερών. Ο ίδιος ο Κλοπ αφηγήθηκε στον επίσημο ιστότοπο του συλλόγου πώς άρχισαν όλα. Με ένα τηλεφώνημα του ατζέντη του, στο οποίο σκέφτηκε να μην απαντήσει επειδή βρισκόταν με την οικογένειά του -τη σύζυγο και τα δυο τους παιδιά- στη Λισαβόνα για διακοπές. Οταν έκλεισε το τηλέφωνο, ενημέρωσε τη γυναίκα του για την πρόταση της Λίβερπουλ και τη ρώτησε: «Ποια είναι η γνώμη σου;». «Ω, φαίνεται ότι οι διακοπές μας τελείωσαν», του απάντησε εκείνη. Και κάπως έτσι άνοιξε ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην ιστορία του ποδοσφαίρου.