Συμβαίνουν κάποια στιγμή κάποιες ενσαρκώσεις ρόλων από ηθοποιούς, που μοιάζουν με μετενσαρκώσεις. Τόσο βαθιά εισχωρούν στον χαρακτήρα του ήρωα που καλούνται να υποδυθούν, που σου δίνουν την αίσθηση ότι γίνονται ένα μαζί του. Κι όταν μάλιστα έχουμε να κάνουμε με την ενσάρκωση ενός υπαρκτού προσώπου, ενός ιδιοφυούς συγγραφέα όπως ο Οσκαρ Ουάιλντ, τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο ενδιαφέροντα.

Η ταινία «The happy prince» (Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας), που είναι και ο τίτλος του σκοτεινού παραμυθιού του συγγραφέα, υπήρξε προσωπικό στοίχημα του Ρούπερτ Εβερετ. Πάλεψε για χρόνια μέχρι να έρθει η στιγμή να το υλοποιήσει. Υπογράφει το σενάριο, τη σκηνοθεσία, την παραγωγή και πρωταγωνιστεί, υποδυόμενος τον κορυφαίο ιρλανδό συγγραφέα στα τρία τελευταία κρίσιμα χρόνια της ζωής του, που τα πέρασε στην εξορία.

Οπως αναφέρει δημοσίευμα του Guardian, στη Βρετανία το σλόγκαν είναι ήδη έτοιμο: «ένα Οσκαρ για τον Οσκαρ!». Και έρχεται και η ενθουσιώδης αντίδραση του μοναδικού εγγονού του Ουάιλντ, του 72χρονου Μέρλιν Χόλαντ, για να απογειώσει ακόμα περισσότερο τον καλλιτεχνικό καρπό του Εβερετ. «Η ταινία κατάφερε να αποτυπώσει το πνεύμα και την ιδιοφυία αυτού του ανθρώπου», είπε ο Χόλαντ, ο οποίος έχει μελετήσει σε βάθος τη ζωή και το έργο και έχει γράψει αξιόλογα βιβλία για τον διάσημο παππού του.

Η πρεμιέρα για το βρετανικό κοινό θα πραγματοποιηθεί σήμερα Τρίτη 5 Ιουνίου 2018 και θα ακολουθήσει η προβολή της σε σινεμά σε όλο τον κόσμο. Ο Ουάιλντ πέθανε το 1900 στη Γαλλία σε ηλικία 46 ετών, φτωχός και κατατρεγμένος από τη Βρετανία, που τον δίκασε για σοδομισμό και τον καταδίκασε το 1895 σε καταναγκαστικά έργα και δύο χρόνια φυλάκιση.

Στο φιλμ, τον βλέπουμε στο νεκροκρέβατό του, να θυμάται την κάποτε λαμπρή καριέρα του, τη συνύπαρξή του με τη σύζυγό του Κόνστανς και τον καταστροφικό ερωτικό δεσμό του με τον Λόρδο Αλφρεντ Ντάγκλας.

Η κινηματογραφική μεταφορά της ζωής διάσημων προσώπων, συχνά αποκηρύσσεται από τους απογόνους τους, οι οποίοι συνήθως δεν μένουν ευχαριστημένοι με το πώς αποδόθηκε η προσωπικότητα των συγγενών τους. Ο εγγονός του Ουάιλντ όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση έκανε τη διαφορά, χαρακτηρίζοντας το φιλμ «καταπληκτικό» και προσθέτοντας κάτι πραγματικά κολακευτικό: «ο Ουάιλντ έλεγε ότι η ζωή μιμείται την τέχνη. Ο Εβερετ με αυτήν την ταινία, έκανε την τέχνη να μιμηθεί την ίδια τη ζωή».

Κάνοντας μάλιστα μια αναδρομή σε παλιότερες κινηματογραφικές απόπειρες ηθοποιών να υποδυθούν τον Ουάιλντ, μίλησε για τον Ρόμπερτ Μόρλεϊ, τον Πίτερ Φιντς και τον Στίβεν Φράι. Και είπε χαρακτηριστικά: «η ερμηνεία του Εβερετ είναι πιθανότατα η καλύτερη. Η προσέγγιση του Φράι ήταν πολύ ακαδημαϊκή και συμβάδιζε με τον ίδιο τον χαρακτήρα του ηθοποιού. Αντιθέτως, η ερμηνεία του Εβερετ είναι τρομερά συναισθηματική. Στον Οσκαρ συνυπήρχε τόσο ο ακαδημαϊκός, όσο και ο αθεράπευτα ευαίσθητος ψυχισμός. Ομως στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ζούσε με ό,τι του είχε απομείνει από το συναίσθημά του και σ’ αυτό ακριβώς το σημείο, είναι που ο Εβερετ κερδίζει στα σημεία».

Ο Μέρλιν Χόλαντ, τόνισε επίσης, ότι η ταινία του Πίτερ Φιντς είχε γυριστεί το 1960, «όταν η ομοφυλοφυλία ήταν ακόμη παράνομη και ποινικοποιημένη. Γι’ αυτό ακριβώς, δεν είχε την ευχέρεια να αποδώσει τον Ουάιλντ ακριβώς όπως ήταν. Ο Εβερετ έχει πλέον στη διάθεσή του άλλες καλλιτεχνικές ελευθερίες και τις χρησιμοποίησε προς όφελός του. Βλέπουμε ας πούμε πολλούς γυμνούς άνδρες σε ένα πάρτι, σταματά όμως ακριβώς εκεί που πρέπει, ώστε να μην γίνει ωμό εις βάρος του αισθησιασμού».

Από την ταινία, όπως είναι φυσικό, δεν λείπει το χιούμορ, όπως δεν έλειπε ούτε και στον ίδιο τον Ουάιλντ σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Αυτή ήταν η άμυνά του αλλά και το όπλο του απέναντι στον έξω κόσμο. Οπως παρατηρεί με πικρία ο εγγονός του: «αν ένα φιλμ σαν αυτό μπορεί να σας κάνει να γελάσετε, σκεφτείτε και λυπηθείτε με το πόσο σκληρά του φέρθηκε η Αγγλία. Οπως θα έλεγε ο Ουάιλντ αν μπορούσε να μιλήσει σήμερα, η ομοφυλοφυλία είναι μια απολύτως φυσιολογική επιλογή».

Ο Χόλαντ είναι γιος του Βίβιαν Χόλαντ, δεύτερου γιου του Ουάιλντ από τον γάμο του με την Κόνστανς. Και είναι ο μοναδικός εγγονός του Οσκαρ Ουάιλντ. Μεταξύ άλλων συγγραμμάτων για τον ιδιοφυή παππού του, το σημαντικότερο είναι το «Irish Peacock and Scarlet Marquess» του 2003.

Αναφερόμενος σε παλιότερες απόπειρες μεταφοράς είτε στη σκηνή είτε στην μικρή και μεγάλη οθόνη της ζωής του Ουάιλντ, ο Χόλαντ σημειώνει: «τα περισσότερα έκαναν το λάθος να παρουσιάσουν τη ζωή του ως υπέρμετρα αισθησιακή, αλλά αυτό δεν χρειαζόταν να τονιστεί παραπάνω, καθώς ήταν μια αισθησιακή προσωπικότητα από μόνος του. Ο Εβερετ βρήκε τις σωστές αναλογίες».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News