Ξεπηδούν σαν νέα στις εφημερίδες και εμείς οι γυναίκες της Δύσης αφιερώνουμε περίπου τρία λεπτά μέσο όρο για να τα αναγνώσουμε. «Πατέρας στην Υεμένη έκαψε τη 15χρονη κόρη του μέχρι θανάτου, με πρόσχημα το γεγονός ότι μιλούσε στο τηλέφωνο με τον αρραβωνιαστικό της, ανακοίνωσε η αστυνομία της Υεμένης». Ο 35χρονος άνδρας συνελήφθη σε απομακρυσμένο χωριό της επαρχίας Ταΐζ, στα κεντρικά της χώρας. Παραδοσιακά έθιμα των φυλών στην Υεμένη απαγορεύουν την επαφή του άνδρα και της γυναίκας πριν από τον γάμο. Τα κορίτσια εκεί παντρεύονται στα 15. Και αυτό είναι μόνο ένα από εκατοντάδες παρόμοια περιστατικά. Πριν από έναν μήνα περίπου ένα κορίτσι, στην ίδια χώρα, είχε πεθάνει από εσωτερική αιμορραγία την πρώτη νύχτα του γάμου της.

Στη Σαουδική Αραβία πατέρας ομολόγησε πως βίασε και τραυμάτισε την 5χρονη κόρη του και καταδικάστηκε σε ελάχιστη ποινή φυλάκισης. Η κόρη του ήταν η μικρή Λάμα η οποία υπέκυψε σε μια σειρά από κατάγματα και καψίματα. Ο πατέρας κατέβαλε στη μητέρα και το λεγόμενο «τίμημα του αίματος».

Αυτά είναι τα νέα που δημοσιοποιούνται. Τα περισσότερα από αυτά τα μαντάτα δεν φτάνουν καν στις σελίδες των εφημερίδων. Μένουν πίσω από κλειστές πόρτες, σε απομονωμένα χωριά. Και συνήθως οι ειδήσεις αυτές φτάνουν στα αυτιά μας αφού το κορίτσι έχει πεθάνει. Αρκεί να φανταστεί κάνεις τι προηγείται για να φτάσει κάνεις σε αυτό το σημείο, πόσα βασανιστήρια για αυτές τις ανήλικες.

Δεν γνωρίζω πραγματικά τι μπορεί να πράξει κανείς από εδώ, από τη Δύση, για να ανακουφίσει τον πόνο των γυναικών ανά τον κόσμο. Πόνος που φτάνει έως και τη γειτονική μας Τουρκία, όπου ένας στους τέσσερις γάμους εμπλέκει και μια ανήλικη ενώ κάθε εβδομάδα μια νεαρή γυναίκα σκοτώνεται από μέλος της οικογένειάς της στο όνομα της τιμής. Στην κουρδική πόλη Μπάτμαν κορίτσια θάβονται ζωντανά μόνο επειδή μιλούσαν στο κινητό τους με κάποιο αγόρι. Η Ντενίς, από την τουρκική μη κυβερνητική οργάνωση «Μοβ Καρδιά», μου λέει πως έως πρόσφατα στην Τουρκία υποχρέωναν τις γυναίκες που ήταν θύματα βιασμού να παντρευτούν τον βιαστή τους για να αποκαταστήσουν την τιμή τους. Δεν νοείται να πάνε σε δίκη εναντίον του βιαστή, θα ήταν μεγάλη ντροπή για την οικογένεια.

Διαβάζω τα γεγονότα αυτά στα νέα της ημέρας και αναρωτιέμαι αν θα έπρεπε να παίρνω τη ζωή μου ως γυναίκα της Δύσης δεδομένη. Αναλογίζομαι τους αγώνες που προηγήθηκαν για να ζούμε εμείς με αυτόν τον τρόπο σήμερα. Η Χόντα Μπαντράν, μια μεγάλη Αιγύπτια ακτιβίστρια, είχε μοιραστεί κάποτε μαζί μου πως οι αγώνες δεν είναι αρκετοί, αυτό που πρέπει να συμβεί στην Ανατολή είναι οι άνθρωποι να αμφισβητήσουν τον Θεό τους. «Με τους ιμάμηδες να διαλαλούν πως η γυναίκα είναι η πηγή όλων των κακών, μόνον εάν σκοτώσουμε τον Θεό μας -για να τον ανακαλύψουμε ξανά- θα μπορέσουμε να αναθεωρήσουμε τη θέση της γυναίκα στην κοινωνία» μου είχε πει προς έκπληξή μου. Άραγε, σκοτώσαμε τον δικό μας Θεό της Δύσης για να κατακτήσουμε ισότητα; Μάλλον ναι, αν σκεφτεί κάποιος πως το παράθυρο στην Αναγέννηση και στην επιστήμη ήρθε όταν η Δύση αποφάσισε να δει πέρα από τη θρησκεία. Με τον ισλαμικό νόμο να δυναμώνει στις περισσότερες χώρες της Μέσης Ανατολής, της Ασίας και της Αφρικής, ο αγώνας των γυναικών γίνεται ακόμη πιο δύσκολος. Και περνά και αυτός σχεδόν απαρατήρητος στα ψηλά γράμματα των εφημερίδων.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News