Ο διακηρυγμένος στόχος της γαλλικής κυβέρνησης ήταν να μειώσει το μερίδιο της πυρηνικής ενέργειας στην παραγωγή του ηλεκτρικού ρεύματος από το 75% σήμερα στο 50% έως το 2025. Οπως φαίνεται, όμως, η προεκλογική υπόσχεση του Φρανσουά Ολάντ ξέμεινε από ενέργεια. «Ο Ολάντ θα έπρεπε να κλείνει 1,3-1,5 πυρηνικούς αντιδραστήρες τον χρόνο, επτά σε πέντε χρόνια, για να πετύχει τον στόχο του», γράφει η γαλλική εφημερίδα. Από το 2012 έως σήμερα, όμως, δεν έχει κλείσει καμία εγκατάσταση.

Θεωρητικά το στοίχημα θα μπορούσε ακόμη να κερδηθεί. Η Γερμανία, για παράδειγμα, έκλεισε οκτώ αντιδραστήρες μέσα σε πέντε μήνες μετά το πυρηνικό ατύχημα στη Φουκουσίμα. Αλλά η Γαλλία έχει μείνει πολύ πίσω στο πεδίο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Κι έπειτα, εάν με τον όρο «κλείσιμο» εννοούμε «ξήλωμα», τότε ο στόχος γίνεται ανέφικτος. «Το κλείσιμο ενός πυρηνικού σταθμού μπορεί να αποφασιστεί μόνο από την Υπηρεσία Πυρηνικής Ασφάλειας. Πρόκειται για μια διαδικασία μακρά και δαπανηρή. Γιατί μετά τη διακοπή της λειτουργίας, θα πρέπει να αφαιρεθούν το ουράνιο και τα ραδιενεργά κατάλοιπα».

Για την ιστορία, μόνο ένας πυρηνικός σταθμός στον κόσμο έχει ξηλωθεί από τα θεμέλια του. Ηταν αυτός που βρισκόταν στην πολιτεία του Μέιν στις ΗΠΑ, ενώ για την ολοκλήρωση της διαδικασίας χρειάστηκαν οκτώ ολόκληρα χρόνια – από το 1997 έως το 2005.

Τα πρωτοσέλιδα και τα εξώφυλλα είναι αφιερωμένα συνήθως στην κρίση, την τρομοκρατία, τους πρόσφυγες. Αλλά ο Ecomomist κάνει και πάλι τη διαφορά. Το βρετανικό περιοδικό αφιερώνει το εξώφυλλο του τελευταίου του τεύχους στον αυτισμό: σε αυτά τα «υπέροχα μυαλά που σπαταλάμε». «Το 1979 στην Αμερική αυτιστικό χαρακτηριζόταν ένα παιδί στα 14.000. Σήμερα χαρακτηρίζεται ως τέτοιο ένα στα 68 – στα αγόρια ένα στα 42», σημειώνει ο Economist στο κύριο άρθρο του. Το φάσμα των συμπτωμάτων είναι ευρύ – όπως ευρεία είναι και η γκάμα των επιπτώσεων. Γιατί αν και τα μισά από αυτά τα παιδιά έχουν μια ευφυΐα πάνω ή και πολύ πάνω από τον μέσο όρο, στο σχολείο ή και στον χώρο της εργασίας αποδίδουν λιγότερο απ’ όσο θα μπορούσαν. «Μια τραγική ανθρώπινη απώλεια».

Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν; Ο Economist υποδεικνύει μερικές λύσεις. Πρώτον, η έγκαιρη διάγνωση είναι σημαντική. Σήμερα ο μέσος όρος στον αναπτυσσόμενο κόσμο είναι στα 3,5 χρόνια, αλλά το σύνδρομο μπορεί να εντοπιστεί και στα πρώτα δύο. Δεύτερον, προσαρμοσμένη εκπαίδευση. Δεν υπάρχουν σταθεροί κανόνες: κάποια παιδιά με αυτισμό αποδίδουν καλύτερα όταν δουλεύουν ομαδικά, άλλα μόνα τους. Τρίτον, ένταξη στην αγορά εργασίας. «Ακόμη και αυτιστικοί με λιγότερα χαρίσματα έχουν μια εξαιρετική ικανότητα συγκέντρωσης και προσοχής της λεπτομέρειας. Αγαπούν την ρουτίνα και μπορούν να διακριθούν σε εργασίες που απαιτούν ακρίβεια και διακρίνονται από επαναληπτικότητα, όπως είναι η ενημέρωση μιας βάσης δεδομένων. Θα ήταν ένας πραγματικός θησαυρός για μυριάδες επιχειρήσεις – αρκούν ένα ήρεμο εργασιακό περιβάλλον και σαφείς οδηγίες».

Ο Economist είναι ένα πολιτικό και οικονομικό περιοδικό. Αλλά αυτό το άρθρο είναι βαθιά ανθρώπινο.

Δεν είναι η πρώτη φορά που λέγεται ότι ο επόμενος παγκόσμιος πόλεμος θα γίνει για το νερό. Όπως φαίνεται, πάντως, στο μέλλον θα το ακούμε όλο και πιο συχνά. Γιατί τα σημάδια, που είναι η έλλειψη νερού και η ξηρασία, έχουν αρχίσει να πυκνώνουν.

Στην κεντρική ιστοσελίδα του  πρακτορείου Reuters μπορεί να δει κανείς δυο ρεπορτάζ ακριβώς σε αυτό το θέμα. Το πρώτο συνοδεύεται από μια φωτογραφία που μοιάζει να έχει τραβηχτεί στη Σαχάρα, αλλά στην πραγματικότητα έχει τραβηχτεί στη Βενεζουέλα. Το δεύτερο λέει ότι, σύμφωνα με μια μελέτη κλιματολόγων και κοινωνιολόγων του ΜΙΤ, ολόκληρη η περιοχή της Ασίας και ιδιαίτερα η Κίνα κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με μια πρωτόγνωρη ξηρασία έως το 2050.

Οι ερευνητές του ΜΙΤ κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι υδροφόρες λεκάνες που τροφοδοτούν την ανάπτυξη της Κίνας και της Ινδίας θα έχουν λιγότερο νερό απ’ όσο έχουν σήμερα. Σε συνδυασμό με την ταχεία οικονομική ανάπτυξη, η μείωση αυτή μπορεί να οδηγήσει σε ένα φρενήρη ανταγωνισμό γύρω από το νερό. Και μετά ποιος ξέρει τι μπορεί να συμβεί.

Λέγεται Ανταμ Ουίλσον. Και είναι ο επιστήμονας που δημιούργησε τον πρώτο παγκόσμιο «Ατλαντα των σύννεφων». Πώς; Μελετώντας επί δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια φωτογραφίες που τραβούσαν δορυφόροι δυο φορές την ημέρα. Σύννεφα που τρέχουν πάνω από τα τροπικά δάση της Κόστα Ρίκα, σύννεφα που συγκεντρώνονται πάνω από την Καραϊβική, σύννεφα που παίρνουν περίεργα σχήματα πάνω από τα βουνά της Ευρώπης.

Αλλά γιατί είναι τόσο σημαντικός αυτός ο άτλαντας; Γιατί όπως λέει ο ίδιος, «η νέφωση διαδραματίζει σημαντικό ρόλο τόσο άμεσα όσο και έμμεσα στη ζωή – από την φωτοσύνθεση έως τη συμπεριφορά των ζώων». Κι έπειτα, «το να έχουμε έναν σχεδόν παγκόσμιο χάρτη των νεφώσεων μάς επιτρέπει να εξετάσουμε πιο λεπτομερώς τα υπόλοιπα οικολογικά μοντέλα».

Με άλλα λόγια, κοιτάμε τη σύννεφα στον ουρανό για να καταλάβουμε τι συμβαίνει στη Γη.

Εντάξει, τα πολλά λεφτά τα έφεραν το «Jurassic Parc», το τελευταίο «Star Wars» και τα υπόλοιπα μπλοκμπάστερς. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η περυσινή χρονιά ήταν μία από τις καλύτερες εισπρακτικά στην ιστορία του κινηματογράφου. Σύμφωνα με έκθεση της Motion Picture Association of America που δημοσιεύει το Variety, οι εισπράξεις το 2015 σε όλον τον κόσμο έφτασαν τα 38,3 δισεκατομμύρια δολάρια, παρουσιάζοντας αύξηση 5% σε σχέση με το 2014.

Εκτός από τα μπλοκμπάστερς, πολλά λεφτά έφερε στα ταμεία του Χόλιγουντ και η Κίνα: 6,8 δισεκατομμύρια δολάρια – 49% αύξηση μέσα σε έναν χρόνο. Τα δύο τρίτα των κατοίκων των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά, δηλαδή 235,3 εκατομμύρια άτομα, πήγε στον κινηματογράφο τουλάχιστον μία φορά πέρυσι, που σημαίνει ότι το κοινό αυξήθηκε κατά 2% σε σχέση με πρόπερσι. Από την άλλη πλευρά, πάντως, ο αριθμός των σινεφίλ, δηλαδή εκείνων που πηγαίνουν στον κινηματογράφο τουλάχιστον μια φορά τον μήνα, μειώθηκε κατά 3,7 εκατομμύρια (10%). Μειώθηκε επίσης για τέταρτη συνεχή χρονιά ο αριθμών των νέων από 18 έως 24 χρόνων: 5,7 εκατ. θεατές το 2015 από 7 εκατ. το 2014. Κάτι που σημαίνει ότι «οι πιο νέοι θεατές δεν ενδιαφέρονται να ζήσουν μια εμπειρία στη μεγάλη οθόνη».

Το συμπέρασμα, πάντως, είναι ένα: παρά την πειρατεία, η βιομηχανία του θεάματος αντιστέκεται.