Η φωτογραφία με το νεκρό του σώμα, «πέταξε» σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Τα λόγια φτωχά, για να περιγράψουν αυτό που αποτύπωσε ο φακός. Η ιστορία πίσω του, το ίδιο, αν όχι ακόμα πιο τρομακτική. Το νεκρό παιδί έχει όνομα. Και το πέντε ετών αδελφάκι του, που επίσης πνίγηκε. Και η μητέρα του. Που και αυτή πνίγηκε. Και ο πατέρας του, που είδε με τα μάτια του να πνίγονται τα παιδιά και η γυναίκα του. Μια ιστορία που σημαδεύει ψυχές. Που καρφώνεται σαν μαχαίρι, σε κάθε καρδιά πραγματικού ανθρώπου. Ένα τρομακτικό κτύπημα στη συνείδηση της ίδιας της Δημοκρατίας και της Ανθρωπότητας.

Το όνομα του τριών ετών αγοριού, ήταν Aylan Kurdis. Πέθανε μαζί με τον μεγαλύτερο αδελφό του Galip, πέντε ετών, και τη μητέρα τους Rehan, καθώς έφυγαν από την Kobane της Συρίας, μέσω Τουρκίας. Παρέμεινε ζωντανός πίσω, μόνο ο πατέρας Abdullah Kurdi. Οικογένεια Κούρδων της Συρίας, διέφυγαν από τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία προς στην Τουρκία και κατευθυνόταν προς τον Καναδά, όταν το σκάφος τους βυθίστηκε στα ανοικτά των τουρκικών ακτών. Μια φοβερή ιστορία αλλά ακόμα πιο φοβερό είναι πως συμβαίνει ξανά και ξανά.

Μιλώντας στον ελεύθερο συριακό ραδιοφωνικό σταθμό «Roxana» που βρίσκεται στην εξορία, ο Abdullah Kurdis διηγήθηκε τον τρόμο και την τραγωδία. «Ήμασταν δώδεκα άνθρωποι σε μια βάρκα που δεν ήταν πάνω από πέντε μέτρα. Όταν ανοιχτήκαμε στη θάλασσα, τα κύματα ήταν τρομερά. Ο Τούρκος διακινητής, πήδηξε κάποια στιγμή από τη βάρκα και μας άφησε. Ένα κύμα ανέτρεψε τη βάρκα, μαζί και τα παιδιά μου, ενώ η σύζυγός μου και εγώ, μείναμε κολλημένοι σε αυτή αρχικά. Μετά από μια ώρα στη θάλασσα, πέθανε το πρώτο παιδί μου. Σκέφτηκα πως έπρεπε να το αφήσω, να βοηθήσω να σωθεί τουλάχιστον το άλλο μου παιδί. Αλλά σε λίγο, πέθανε και αυτό. Το άφησα λοιπόν νεκρό και αυτό, και προσπάθησα να βοηθήσω τη μητέρα τους. Δεν τα κατάφερα. Στη συνέχεια, και αυτή, πέθανε. Τι μπορούσα να κάνω; Ήμουν στο νερό για σχεδόν τρεις ώρες, πριν φτάσει το Λιμενικό Σώμα. Ήθελα, μαζί με την οικογένειά μου, να πάμε στην αδελφή μου στον Καναδά, όπου ζει εκεί επί 30 χρόνια. Έκανε για εμάς αίτηση ασύλου στην πρεσβεία του Καναδά στην Τουρκία αλλά απορρίφτηκε. Προσπάθησα τέσσερις φορές να φύγω αλλά πάντα μας έπιανε η τουρκική ακτοφυλακή και μας επέστρεφε. Στο τέλος, πλήρωσα € 4.000 σε λαθρέμπορο για μένα και τη σύζυγό μου. Ο διακινητής ήθελε επίσης € 500 ανά παιδί. Τα βρήκα με χίλια ζόρια, τα έδωσα και ξεκινήσαμε».

Ο Abdullah Kurdi, όπως είπε ο ίδιος, δεν πρόκειται να συνεχίσει το ταξίδι στο Καναδά. «Η μόνη μου επιθυμία τώρα, είναι να επιστρέψω στο Kobane, με τους νεκρούς γιους και τη γυναίκα μου, να τους θάψω στη γη μου και δίπλα τους να θαφτώ κι εγώ. Η ζωή μου τελείωσε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Θα πω μόνο κάτι για τον κόσμο: Εγώ δεν θέλω τίποτα αλλά ελπίζω ότι ο κόσμος, μπορεί να δει ότι οι άνθρωποι πεθαίνουν και να τους βοηθήσουν. Ελπίζω ότι τα παιδιά μου θα γίνουν ένα σύμβολο για αυτούς που πρέπει να βοηθήσουν όσους ανθρώπους χρειάζονται βοήθεια. Η πραγματικότητα είναι τόσο τρομακτική και αυτοί που δεν τη ζουν, δεν μπορούν να το αισθανθούν».

Χρειάζονται περισσότερα λόγια; 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News