Η Υarit είναι Ισραηλινή. Στην παρέα Άγγλοι, Ευρωπαίοι, Ασιάτες κι η κουβέντα περιστρέφεται στο γνωστό μακελειό. Γάζα, βομβαρδισμοί, παιδιά, καταγγελίες, φωτογραφίες και βίντεο, αίμα, δάκρυα και συνειδησιακός βιασμός.

Οι Άγγλοι δεν μιλάνε πολύ. Στα εφτά χρόνια ζωής μου εδώ, σπανίως είχα πολιτικές συζητήσεις με τους φίλτατους Βρετανούς. Όχι επειδή επικρατεί άγνοια -όπως πολλοί ισχυρίζονται, τσουβαλιάζοντας έτσι έναν λαό- αλλά για τον απλούστατο λόγο ότι είναι πιο πρακτικοί. Θα πουν ό,τι είναι να πουν, χωρίς μπαλώματα και δακρύβρεχτα quotes. Γι' αυτό οι καμπάνιες και οι φιλανθρωπίες ενεργούν πιο δυναμικά στη χώρα. Και για όσους επιθυμούν, λόγω της «αντι-βρετανικής» τους ιδεολογίας, να καταδικάζουν προσπάθειες με μοναδικό επιχείρημα την «υποκρισία» του κράτους, μάλλον γίνονται υποκριτές οι ίδιοι. Ή δεν ξέρω τι άλλα ένστικτα τους υποκινούν.

Φιλανθρωπίες δεν κάνεις μόνο αν έχεις λεφτά με το τσουβάλι. Αυτά τα παρωχημένα στεγανά καιρός είναι να τα εξολοθρεύσουμε. Δια παντός.

Φιλανθρωπία κάνεις γιατί απλά αυτός είναι ο τρόπος σου -σιωπηλός μα πιο εκκωφαντικός απ' όλες τις «υποκριτικές κραυγές»- να είσαι εκεί.

Η Yarit οργάνωσε μια καμπάνια ενημέρωσης, με στόχο την οικονομική ενίσχυση των πληγέντων. Όχι με τα γνωστά «αιματοβαμμένα» πανό και τα poster χυδαιολογίας και μηδενιστικών επιγραφών. Στη διοργάνωση, δραστική συμμετοχή είχαν άλλοι τέσσερις μουσουλμάνοι φίλοι της και το αποτέλεσμα ήταν μια βραδιά σκοτεινή μεν, με χαμόγελα δε. Όχι, δεν ήταν το ποσό των 2.100 λιρών, ούτε τα κοτσομπολίστικα πηγαδάκια αγνώστων, που υποψιασμένα πλησίαζαν στον τόπο του εγκλήματος.

Το μίσος δεν χωρούσε και δεν χρειαζόταν να αναψοκοκκινίσεις για να αποδείξεις καμία πίστη σε ιδανικά. Γιατί, απλούστατα, οι θρησκευτικοπολιτικές μικρότητες που ελλοχεύουν μέσα σου παραγκωνίζονται.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να δεχτώ τους «επαναστάτες» και αντιφρονούντες κάθε είδους μακελειού, που ξεφωνίζουν με βρισίδια και φωτογραφίες ολοκαυτωμάτων τη συμπαράστασή τους προς τους πεπτωκότες. Και από την άλλη, καταδικάζουν λαούς, θρησκείες και δόγματα, απαξιώνοντας έτσι και τη γνώση και την εναπομένουσα αξιοπρέπειά τους.

Ποτέ μου δεν μπόρεσα να καταλάβω τη διαδικτυακή πτωματολαγνεία, τις τσιριχτές φωνές που στοχεύουν απλά και μόνο στον θόρυβο, την ψευδοεπανάσταση – για να το πω κι έτσι.

Και όσο η γνωστή πλέον μάστιγα του διαδικτυακού φαγο-μπανιστηριού εξαπλώνεται ωσάν επιδημικός ιός, υπόδουλος γίνεσαι μόνο κατ' επιλογήν.

Γιατί γι' αυτό μιλάμε, αγαπητοί μου. Καλύπτουμε την άγνοιά μας στην ομπρέλα ενός υποκινούμενου κανιβαλισμού. Καίμε εγκεφαλικά κύτταρα μέσα από «διαιτητικά» μικροσκόπια, θεωρώντας έτσι τον εαυτούλη μας συμπαραστάτη και συνοδοιπόρο λαών εν καμίνω.

Όχι, αρνούμαι να δω άλλες φωτογραφίες με τεμαχισμένα κορμιά ανήλικων παιδιών. Αρνούμαι να μπω στο παιχνίδι ψυχαναγκασμού των κιτρινοφυλλάδων και της αποχέτευσης. Δραστική συμμετοχή δεν σημαίνει καναπέδιασμα και διαδικτυακό μπανιστήρι.

Αρνούμαι, να γίνω φεϊσμπουκικό προπαγανδιστικό μηχανάκι για να αυξηθούν τα λάικ σας και να φουσκώσει η περηφάνια του ανθρωπισμού σας.

Και τέλος πάντων, αν είναι αυτός ο τρόπος σας, λυπάμαι, η ζωή είναι μεγαλύτερη από μια οθόνη 15 ιντσών. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News