Η πρεμιέρα δεν είναι, σχεδόν ποτέ, εύκολη υπόθεση για την οικοδέσποινα μιας σπουδαίας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Πολύ περισσότερο, εάν αυτή θεωρείται ως ένα από τα φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου. Ετσι, η Αίγυπτος θα πρέπει να ένιωσε μεγάλη ανακούφιση, που νίκησε -έστω… με το ζόρι (1-0)- την αδύναμη Ζιμπάμπουε στον πρώτο αγώνα του εφετινού Κόπα Αφρικα.

Το Κύπελλο Εθνών της «μαύρης ηπείρου», που είχαμε συνηθίσει να το βλέπουμε Ιανουάριο – Φεβρουάριο κάθε δύο χρόνια, αυτή τη φορά δεν χώρεσε στο χειμερινό καλεντάρι. Είναι… summer edition. Μέσα στον καύσωνα (την Τρίτη και την Τετάρτη ο υδράργυρος θα σκαρφαλώσει έως τους 41 βαθμούς Κελσίου) και την υγρασία, που κάνει την ατμόσφαιρα ακόμη πιο αποπνικτική, ποδοσφαιριστές που προέρχονται από μια εξοντωτική σεζόν σε ανταγωνιστικά πρωταθλήματα της Ευρώπης καλούνται να ξεπεράσουν τα όρια της ανθρώπινης αντοχής και να οδηγήσουν τις εθνικές τους ομάδες σε θριάμβους. Πρώτος απ’ όλους, ο Μο Σαλάχ.

Ο σούπερ-σταρ της Λίβερπουλ αγωνίστηκε με τον σύλλογό του σε τέσσερις διοργανώσεις: στο αγγλικό πρωτάθλημα και στο Champions League (που κρίθηκαν στο νήμα), στο Κύπελλο Αγγλίας και στο Λιγκ Καπ. Και τώρα, όλοι περιμένουν από αυτόν να πρωταγωνιστήσει στο Κόπα Αφρικα, το οποίο θα διαρκέσει μέχρι τις 19 Ιουλίου. Υστερα θα τρέξει να προλάβει την προετοιμασία της ομάδας του για την προσεχή σεζόν (η Premier League 2019-2020 αρχίζει στις 9 Αυγούστου). Αλλά, δεν δικαιούται να είναι κουρασμένος. Η Αίγυπτος των 100.000.000 ψυχών, που τον βλέπει σαν Θεό, έχει κάνει όνειρα γι’ αυτή τη διοργάνωση, την οποία ανέλαβε εντελώς ανέλπιστα, όταν το Καμερούν δεν κατάφερε να τηρήσει τα χρονοδιαγράμματα και δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια των αγώνων, εξαιτίας της δράσης των ανταρτών της Μπόκο Χαράμ.

Οι Αιγύπτιοι το θεώρησαν σημάδι θριάμβου. Πιστεύουν πως τίποτα δεν μπορεί να τους εμποδίσει από το να σηκώσουν την όγδοη Κούπα τους (είναι οι πολυνίκες του Κόπα Αφρικα), και περιμένουν από τον πιο διάσημο συμπατριώτη τους να γίνει… ο Κριστιάνο Ρονάλντο της Αφρικής. Διαθέτουν κι άλλους πολύ καλούς παίκτες: τον ελ-Νένι της Αρσεναλ, τον ελ-Μοχαμαντί της Αστον Βίλα, τον Αχμέντ Ενγκαζί της Γουέστ Μπρομ, τον γνωστό μας Ουάρντα, τον Αχμέντ Χασάν, που μέχρι προσφάτως έπαιζε στον Ολυμπιακό, και άλλους. Στη φάση των ομίλων απέδειξαν πως έχουν και εξαιρετική ομάδα. Αλλά, το αν θα φτάσουν ως το τέλος της διαδρομής, εξαρτάται -κυρίως- από την απόδοση του Σαλάχ. Του οποίου φωτογραφίες και αφίσες κρέμονται παντού στο Κάιρο αυτές τις μέρες.

Αν αποτύχει ο Σαλάχ, λένε οι ειδικοί, πρωταθλητής Αφρικής θα στεφθεί ο συμπαίκτης του στη Λίβερπουλ, Σαντιό Μανέ. Εχει και η Σενεγάλη σπουδαίους ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στην Ευρώπη, όπως ο Γκουέγιε της Εβερτον, ο Κουλιμπαλί της Νάπολι, ο Σαμπαλί της Μπορντό, ο Νιάνγκ της Ρεν, ο Μπαλντέ της Ιντερ και, φυσικά, ο «δικός μας» Παπέ Αμπού Σισέ, του Ολυμπιακού. Η Αλγερία, η Νιγηρία και το Καμερούν, συμπληρώνουν τον κατάλογο των φαβορί. Στην Αλγερία παίζουν, ο Μαχρέζ, ο Σλιμανί, ο Ουνάς (της Νάπολι) και ο Μπραχίμι της Πόρτο. Η Νιγηρία είναι, πάντα, μια υπολογίσιμη δύναμη. Εχει κατακτήσει το Κόπα Αφρικα μόνο δύο φορές, όμως μόνο σε τρεις από τις 16 τελευταίες διοργανώσεις δεν κατάφερε να φτάσει στους ημιτελικούς. Ενώ το Καμερούν, κάτοχος του τίτλου, που στο Κόπα Αφρικα μετράει τους περισσότερους τίτλους μετά την Αίγυπτο, είναι ένα «αουτσάιντερ» που κανείς δεν μπορεί να ξεγράψει. Αν γίνει κάποια έκπληξη, αυτή μπορεί να προέλθει από το Μαρόκο.

Στην εφετινή διοργάνωση θα απολαύσουμε και καμιά δεκαριά «Ελληνες»: τους Πάπε Σισέ (Σενεγάλη), Γιασίν Μεριά (Τυνησία) και Μαντί Καμαρά (Γουινέα), του Ολυμπιακού. Τον Αχμέντ Χασάν (Αίγυπτος), ο οποίος έφυγε από τον Ολυμπιακό για την πορτογαλική Μπράγκα. Τον Αμρ Ουάρντα (Αίγυπτος), που έπαιζε στον Ατρόμητο δανεικός από τον ΠΑΟΚ. Τον Μοϊζέ Αντιλέχου (Μπενίν), που θήτευσε στον Λεβαδειακό. Τον Ολιβιέ Μπουμάλ (Καμερούν), που έχει εργαστεί πολλά χρόνια στην Ελλάδα (στον Πανιώνιο, τον Παναθηναϊκό, τον Λεβαδειακό και τον Παναιτωλικό). Τον Γιάγια Μπανανά (Καμερούν), του Πανιωνίου. Τον Μικαέλ Ντίρεσταμ (Γουινέα) και τον Κάσα Καμαρά (Μαυρυτανία), της Ξάνθης.

Οι περισσότεροι από τους προπονητές των 24 φιναλίστ είναι, μάλλον, άγνωστοι. Οι Ευρωπαίοι δεν είναι τόσοι πολλοί, όσοι στο παρελθόν. Ισως ο μόνος σημαντικός να είναι ο Ερβέ Ρεβάρ, που κάθεται στον πάγκο του Μαρόκου. Εχει σηκώσει το τρόπαιο δύο φορές: το 2012 με τη Ζάμπια και το 2015 με την Ακτή Ελεφαντοστού (από το 2013 το τουρνουά διεξάγεται μονές χρονιές, έτσι ώστε να μη συμπίπτει με το Παγκόσμιο Κύπελλο). Ο άσημος Γερμανός Ρορ καθοδηγεί τη Νιγηρία. Πολύ γνωστό όνομα, αλλά ως ποδοσφαιριστής, είναι ο Κλάρενς Ζέεντορφ. Ως προπονητής (του Καμερούν) τώρα κάνει τα πρώτα του βήματα.

Δεν είναι δημοφιλές, όσο το Κόπα Αμέρικα. Εκτός Αφρικής καταγράφει πολύ χαμηλή τηλεθέαση, ενώ δυσκολεύτηκε αρκετά να βρει κεντρικό χορηγό. Τελικώς, το 2016, η CAF (Αφρικανική Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου) έκλεισε συμφωνία για τις δέκα επόμενες διοργανώσεις με τη γαλλική πολυεθνική πετρελαίου και φυσικού αερίου, Total. Οι μόνοι που το παρακολουθούν με μανία, είναι οι ατζέντηδες και οι σκάουτερς. Διότι στην Αφρική θα βρεις τα πιο φθηνά (αν και ακατέργαστα) διαμάντια του ποδοσφαίρου.

Λίγες ώρες πριν από τη σέντρα, ένα κακό μαντάτο ήρθε να χαλάσει το κλίμα της γιορτής: ο νιγηριανός εξτρέμ, Σάμουελ Καλού, υπέστη καρδιακό επεισόδιο στην τελευταία προπόνηση της ομάδας του για τον αγώνα απέναντι στο Μπουρούντι. Ο 21χρονος μεσοεπιθετικός της Μπορντό αισθάνθηκε έντονη αδιαθεσία και διακομίστηκε σε νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας. Ευτυχώς, δεν ήταν κάτι σοβαρό. Οι γιατροί διέγνωσαν αφυδάτωση και υπερκόπωση. Αυτό το περιστατικό, λες και ήρθε για να υπογραμμίσει πόσο απάνθρωπα αντιμετωπίζονται από τη FIFA και τις θυγατρικές της ομοσπονδίες οι ποδοσφαιριστές. Οι «ήρωες» των γηπέδων είναι, κι αυτοί, άνθρωποι, με όρια και αντοχές.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News