Δρόμοι άδειοι σε μια μεγαλούπολη. Πολυτελή καταστήματα άδεια και αυτά από κόσμο, με τους υπαλλήλους να περιμένουν μάταια κάποιον ντόπιο ή ξένο.
Αλλά, όπως γράφουν οι Times, είναι δύσκολο να καταλάβει κανένας τι σκέφτονται οι υπάλληλοι γιατί οι υποχρεωτικές μάσκες κρύβουν το πρόσωπό τους.
Αυτές οι εικόνες ήταν σχετικά οικείες για την Βουχάν, το επίκεντρο της επιδημίας του κορωναϊού. Ισως πλέον θα πρέπει να τις συνηθίσουμε και για το Πεκίνο.
Αν και η εορταστική περίοδος για την κινεζική Πρωτοχρονιά έχει πλέον περάσει, τα αναγκαστικά λουκέτα λόγω του ιού δείχνουν μια διαφορετική εικόνα.
Το Πεκίνο είχε αδειάσει (όχι κυριολεκτικά) κατά την επιδημία του SARS το 2003 όταν η παραδοχή της τότε κυβέρνησης ότι είχε αποκρύψει την έκταση της επιδημίας είχε προκαλέσει πανικό. Πέντε χρόνια αργότερα, οι κινεζικές Αρχές είχαν απομακρύνει εκατομμύρια εργάτες που είχαν χτίσει τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις όταν ολοκληρώθηκαν τα έργα.
Αυτή τη φορά τα πράγματα είναι διαφορετικά και ως προς τη στάση της κυβέρνησης και ως προς το προφίλ της ασθένειας. Παρά το ότι ο κορονοϊός είναι λιγότερο φονικός από το SARS, η κυβέρνηση του Σι Τζινπίνγκ είναι αποφασισμένη να δείξει ότι χειρίζεται το θέμα με σιδηρά πυγμή.
Εξ ου και οι εντολές περιορισμού της κίνησης δεκάδων εκατομμυρίων πολιτών και οι αναστολές λειτουργίας μεταφορικών μέσων, μέτρα που το 2003 θα ήταν σχεδόν αδιανόητα.
Σε προάστια του Πεκίνου, γράφουν οι Times, η επιτήρηση είναι ασφυκτική με σημεία ελέγχου, φράχτες και έλεγχο ταυτοτήτων σε όσους εισέρχονται στη ζώνη επιτήρησης.
Αν και οι περισσότεροι πολίτες αποφάσισαν ότι είναι καλύτερο απλώς να μείνουν στα σπίτια τους μέχρι να κοπάσει η επιδημία. Εξάλλου, δεν έχουν πού αλλού να πάνε με σχολεία κλειστά και επιχειρήσεις να υπολειτουργούν ή να κλείνουν. Μια γρήγορη εξόρμηση για τα ψώνια αρκεί.
Τα πάρκα είναι πάντως ανοιχτά, αλλά και εκεί υπάρχει επιτήρηση: οι φρουροί ελέγχουν τη θερμοκρασία όσων μπαίνουν ή βγαίνουν.