Το Χάρε Ττο Κε είναι ένα πρώην δημοτικό σχολείο στο ορεινό χωριό Μιγιόσι του Σικόκου –του μικρότερου από τα τέσσερα κύρια νησιά της Ιαπωνίας– που μετατράπηκε σε ξενώνα. Εκλεισε το 2005, όταν οι μαθητές του μειώθηκαν σε μόλις πέντε. Στην ακμή του, το 1945, είχε πάνω από 500 μαθητές, αλλά, όπως πολλά αγροτικά σχολεία σε όλη την Ιαπωνία, σταδιακά άδειασε, καθώς οι οικογένειες μετανάστευαν όλο και πιο συχνά στις μεγαλουπόλεις του νησιού.
Σήμερα, ο πληθυσμός του Μιγιόσι έχει μειωθεί σε περίπου 20.000 (το 1955 ήταν 77.779), με το 40% των κατοίκων να είναι ηλικίας 65 ετών και άνω. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν την μεταπολεμική οικονομική άνθηση της Ιαπωνίας, η παρακμή των τοπικών βιομηχανιών και η σταθερή έξοδος των νέων άφησαν το Μιγιόσι με έναν γηράσκοντα πληθυσμό και εγκαταλελειμμένες υποδομές.
Το 2022, το Μιγιόσι είχε 28 αχρησιμοποίητα σχολεία και, όπως αναφέρει ρεπορτάζ του BBC, οι τοπικοί αξιωματούχοι άρχισαν να αναζητούν ενεργά προτάσεις για την επαναχρησιμοποίησή τους. Τότε η Σούκο Ουεμότο, σχεδιάστρια από το Τόκιο, επισκέφτηκε την περιοχή και είχε μια ιδέα. Μετακόμισε στο Μιγιόσι και υπέβαλε ένα λεπτομερές τριετές επιχειρηματικό σχέδιο, για να μετατρέψει το Χάρα Κε σε ξενώνα, με την υποστήριξη τοπικών αξιωματούχων και κατοίκων.
Το σχολείο ήταν ένα τοπικό ορόσημο, αλλά βρισκόταν στο σκοτάδι, απομονωμένο από την κοινότητα. Τώρα είναι φωτισμένο και γεμάτο επισκέπτες από όλη τη χώρα, που το βρίσκουν ελκυστικό – γεγονός που έχει βοηθήσει τους ντόπιους να ανακτήσουν την αυτοπεποίθησή τους.
Σήμερα, 13 από τα εγκαταλελειμμένα σχολεία του Μιγιόσι έχουν μετατραπεί σε κοινοτικά καφέ, περιφερειακά γραφεία, και ξενώνες όπως το Χάρε Το Κε – το οποίο έχει γίνει πρότυπο για το πώς τα παρατημένα επαρχιακά σχολεία μπορούν να δώσουν νέα πνοή στις πολλές συρρικνούμενες κοινότητες μιας χώρας που αντιμετωπίζει κρίση υπογεννητικότητας, χάνοντας σχεδόν 900.000 κατοίκους κάθε χρόνο.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις πάνω από το 40% των δήμων της Ιαπωνίας ίσως κάποια μέρα να πάψουν να υπάρχουν. Καθώς η νέα γενιά μετακομίζει σε αστικά κέντρα, περίπου 450 σχολεία σε αγροτικές περιοχές της χώρας κλείνουν ετησίως. Ως απάντηση, ένας αυξανόμενος αριθμός αυτών των κάποτε άδειων κτιρίων επαναπροσδιορίζεται τώρα για να αναζωογονήσει τις ερημωμένες περιοχές.
Στο Χάρε Το Κε, οι επισκέπτες δεν διαμένουν απλώς σε μια ανακαινισμένη τάξη – επανασυνδέονται με τη φύση και τον εαυτό τους μέσω ξεκούρασης και χαλάρωσης. Καλωσορίζονται από το άρωμα του φρεσκοκομμένου καφέ, μπορούν να απολαύσουν τσάι από βότανα, να κοιμηθούν με ηχητική υπόκρουση του θρόισμα των δέντρων και να ξυπνήσουν στον δροσερό αέρα του βουνού.
Εμπνευσμένο από το βουκολικό περιβάλλον του, το ξενοδοχείο ξεκίνησε πρόσφατα ένα εξειδικευμένο πρόγραμμα που επικεντρώνεται στη βαθύτερη βελτίωση του ύπνου. Οι επισκέπτες ερωτώνται τι διαταράσσει συνήθως τον ύπνο τους και, με βάση τις απαντήσεις τους, λαμβάνουν ένα ειδικά σχεδιασμένο τσάι φαρμακευτικών βοτάνων. Η εμπειρία περιλαμβάνει αρωματοθεραπεία και χαλαρωτικούς ήχους και αρώματα, ενεργοποιώντας και τις πέντε αισθήσεις.
Ο σχεδιασμός του διατηρεί τη ζεστασιά και τη γοητεία του παρελθόντος του σχολείου. Κατά μήκος του εξωτερικού πεζόδρομου που οδηγεί στην είσοδο, έχουν διατηρηθεί τοιχογραφίες αποφοίτησης ζωγραφισμένες από πρώην μαθητές. Οι τάξεις διατηρούν τον εκπαιδευτικό τους χαρακτήρα, με άθικτους χάρτες, μαυροπίνακες και άλλα χαρακτηριστικά που εξόπλιζαν το σχολείο – ενώ η σάουνα έχει γίνει ένα από τα αξιοθέατά του.
Το ξενοδοχείο προσφέρει εποχιακά εργαστήρια μαγειρικής, όπου ντόπιοι διδάσκουν στους επισκέπτες πώς να ετοιμάζουν φαγητό με τοπικά προϊόντα. Κάθε δεύτερη Κυριακή του μήνα, διοργανώνει μια νυχτερινή αγορά όπου οι κάτοικοι όχι μόνο πωλούν φαγητό, αλλά διδάσκουν στους επισκέπτες και τον εμβληματικό παραδοσιακό χορό της περιοχής, Αουα Οντόρι.
Καθώς το Μιγιόσι εξακολουθεί να παλεύει με την ερήμωση, εκδηλώσεις σαν αυτές με τη συμμετοχή των επισκεπτών, όχι μόνο βοηθούν στη διατήρηση της πολιτιστικής ταυτότητας, αλλά και εισάγουν τους επισκέπτες στις διαχρονικές παραδόσεις της περιοχής. Το Χάρε Το Κε βρίσκεται πάντα στο επίκεντρο όλων αυτών των εκδηλώσεων.
