Την Κυριακή το βράδυ, από την Νέα Ιωνία του Βόλου, μια δωδεκάδα δεκαοκτάρηδων έστειλε σ’ όλη την ελληνική κοινωνία το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα των τελευταίων μηνών, αν όχι ετών. Η Εθνική Εφήβων στο μπάσκετ αναδείχθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης, χωρίς την γκρίνια, τη μιζέρια, τη μίρλα, που καθημερινά βλέπουμε γύρω μας, χωρίς να αφήσουν την απογόητευση στις δύσκολες στιγμές να κυριαρχήσει, αλλά παλεύοντας με πείσμα, με ομαδικότητα, με σύμπνοια, με αποφασιστικότητα να διεκδικήσουν το μέγιστο δυνατό, κατάφεραν να κατακτήσουν την κορυφή της Ευρώπης. «Για τη χαμένη υπερηφάνεια και τη χαμένη μας μαγκιά», όπως εύστοχα έγραψε το Νίκος Πορτοκάλογλου για τη μεγάλη επιτυχία του 1987.

Το μήνυμα της επιτυχίας τους μοιάζει σαν βάλσαμο στον διχαστικό λόγο που κυριαρχεί στη δημόσια ζωή της χώρας, όπου οι αλληλοκατηγορίες και η μετάθεση ευθυνών είναι ψωμοτύρι, στην έλλειψη συνεννόησης ανάμεσα στα κόμματα και τους κοινωνικούς φορείς, στον ωχαδερφισμό, στην αναζήτηση λύσεων χωρίς κόπο, στο βόλεμα και τη λογική της ήσσονος προσπάθειας.

Οι δώδεκα έφηβοι πρωταθλητές Ευρώπης θα μπορούσαν να κάνουν ό,τι κάνουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες εδώ και μερικές δεκαετίες, με αποκορύφωμα την τελευταία πενταετία της κρίσης. Θα μπορούσαν να κάθονται στις καφετέριες, όπως αρκετοί άεργοι -όχι άνεργοι- να τα περιμένουν όλα έτοιμα, να οικτίρουν όλους κι όλα για τα όσα ζουν και να περιμένουν τη βοήθεια και τύχη των άλλων, γονέων, γιαγιάδων, παππούδων, συγγενών, μήπως και ξεφύγουν από το τέλμα και λύσουν τα προβλήματά τους.

Θα μπορούσαν να τσακώνονται για ψύλλου πήδημα επιρρίπτοντας ευθύνες χωρίς να αναλάβουν ρίσκα, θα μπορούσαν να κατηγορήσουν όλους τους άλλους για τις συνθήκες στις οποίες καλούνται να ανταγωνιστούν τους συνομηλίκους τους Ευρωπαίους, ίσως και να τα παρατήσουν.

Αντιθέτως, έκατσαν και δούλεψαν σκληρά μαζί με τους προπονητές τους, πίστεψαν ότι μπορούν να πετύχουν κάτι σημαντικό για τους ίδιους και τη χώρα. Γενικότερα, έδειξαν αλληλεγγύη βοηθώντας ο ένας τον άλλον, δεν άφησαν τις αντιξοότητες να επιβληθούν, πίστεψαν ότι δεν υστερούν σε τίποτα από τους αντιπάλους τους και τους κοίταξαν ισότιμα στα μάτια απαιτώντας σεβασμό και διαμηνύοντας ότι δεν ήταν διατεθειμένοι να τα παρατήσουν εύκολα.

Επιβεβαίωσαν ότι καμία μάχη δεν είναι χαμένη αν πρώτα δεν δοθεί, και πολλές φορές κερδίζεται με πίστη και αποφασιστικότητα. Έβαλαν στόχους και τους κέρδισαν δείχνοντας τον δρόμο που όλοι μας θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Κατέδειξαν ότι όλοι μαζί κερδίζουμε κι όλοι μαζί χάνουμε. Δεν υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι κάποιος μπορεί να τη σκαπουλάρει.

Η επιτυχία τους, σε συνδυασμό με τη θετική πορεία της εθνικής πόλο και των κολυμβητών μας στο μακρινό Καζάν της Ρωσίας και τις πανευρωπαϊκές πρωτιές στην κωπηλασία, επιβεβαιώνουν κατά τη γνώμη μου τον διαχρονικό στίχο του Διονύση Σαββόπουλου «…η Ελλάδα που αντιστέκεται, η Ελλάδα που επιμένει, κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει». Άλλωστε, ιστορία σ’ αυτή τη χώρα γράφουν οι παρέες. Ας το προσπαθήσουμε όλοι μας. Ίσως δούμε καλύτερο μέλλον.

*Ο Μιχάλης Μιχαήλ είναι δημοσιογράφος.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News