Το πιο σόλο ροκ του περασμένου αιώνα θα μπορούσε ξαφνικά να βγει από την πρίζα. Οι κιθάρες Gibson, οι οποίες όπλισαν τα χέρια μεγάλων μορφών της μουσικής ιστορίας, όπως ο Τζίμι Πέιτζ, ο Τσακ Μπέρι, ο Ερικ Κλάπτον και ο Σλας, θα μπορούσαν να εξαφανιστούν λόγω πτώχευσης. Ο Γκιρ ντε Λομπάρντε περιγράφει στο NashvillePost την φθίνουσα πορεία της πιο μυθικής εταιρείας της παγκόσμιας μουσικής. Ο Ορβιλ Γκίμπσον ξεκίνησε με το μαντολίνο. Στη δεκαετία του ‘30 ήρθαν οι ακουστικές κιθάρες. Το 1952 το θορυβώδες ντεμπούτο της ηλεκτρικής κιθάρας Les Paul και η έναρξη του ντέρμπι με τις αντίστοιχες κιθάρες της Fender. Και έτσι, όταν το 2011 ξέσπασε η διαμάχη, όταν η εταιρεία δέχτηκε επίθεση από την ίδια κυβέρνηση των ΗΠΑ για τη χρήση ξύλου από προστατευόμενα δένδρα, οι άνεμοι έπνευσαν ακόμη πιο δυνατά σε μια εταιρία που είχε ήδη χρέη.

Πριν από ένα χρόνο, η εταιρεία έλαβε δάνειο έκτακτης ανάγκης 130 εκατομμυρίων δολαρίων από την GSO Capital Partners, μια επιχείρηση η οποία είχε ήδη προειδοποιήσει τους επενδυτές. «Είμαστε στη φάση δημιουργίας εσόδων από τα περιουσιακά στοιχεία που δεν έχουν επιτύχει ικανοποιητικά αποτελέσματα, με σκοπό την επένδυση σε μια επιχείρηση που λειτουργεί», είναι η απάντηση του Διευθύνοντος Συμβούλου της Gibson, Χένρι Γιουσκίβιτς. Αλλά η εφημερίδα του Τενεσί είναι πολύ πιο επιφυλακτική. «Ερχεται το πλήρωμα του χρόνου για την Gibson και μάλιστα γρήγορα». Για την μυθική εταιρεία υπάρχουν τρεις δυνατότητες: «Να παραιτηθεί από το κεφάλαιο, να επαναδιαπραγματευτεί τα χρέη ή να ξεκινήσει διαδικασία πτώχευσης».

Και άντε να φανταστείς τη μουσική επένδυση.

Φωτό: Και τώρα πώς θα τζαμάρουμε;  Πηγή: Shutterstock

Ο πόλεμος σε όλη του την ωμή φρίκη, η πιο βάναυση αδικία, η απελπισμένη αναζήτηση ενός ιδεώδους παρά τους νεκρούς, τα θύματα με τις πλάτες τους λυγισμένες, οι μαζικοί τάφοι ως εννοιολογικά έργα, οι ένοχοι που χαμηλώνουν το βλέμμα μπροστά στα γεγονότα, αλλά και το μεροκάματο της γύμνιας…

Όλα αυτά αποτελούν για κάθε φωτορεπόρτερ μια φοβερή πρώτη ύλη. Και ήταν μια πρώτης τάξεως ύλη και για την Σούζαν Μάιζελας, ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα του φωτορεπορτάζ, που το Παρίσι τιμά με μια αναδρομική έκθεση υπό τον τίτλο «Mediations». Στην ουσία, γράφει η Figaro, πρόκειται για ένα πολιτικό και αισθητικό μανιφέστο. Για τη βία του κόσμου που η αμερικανίδα φωτορεπόρτερ αντιμετώπισε με τον φακό της χωρίς φόβο και χωρίς επιφυλάξεις. «Σαν φάντασμα του Γκόγια που αιωρείται πάνω από την καταστροφή και την ανθρώπινη δυστυχία».

Η Νικαράγουα, το Ιρακινό Κουρδιστάν, αλλά και η άλλη πλευρά της κοινωνίας μας, η βιομηχανία του σεξ στη Νέα Αγγλία, η ενδοοικογενειακή βία. «Κανείς δεν βγαίνει αλώβητος. Σπίτια κατεστραμμένα, νεκροταφεία σε αφθονία, τρομακτικές ιστορίες. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής των ανθρώπων;».

Ας απαντήσουμε κάποτε: Πρέπει να είναι αυτός;

Φωτό: «Η Λένα μετά το τέλος της παράστασης». Από τη σειρά Carnival Strippers. Πηγή: jeudepaume.org

Υπάρχει ένας εχθρός που ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν δεν βλέπει. Ή προσποιείται ότι δεν βλέπει. Ή ίσως βλέπει, αλλά θεωρεί ότι δεν είναι εχθρός. Και, φυσικά, δεν είναι οι Κούρδοι, με τους οποίους δείχνει μια σχεδόν ψυχοπαθολογική εμμονή. Αυτός ο εχθρός, όπως γράφουν στο ForeignPolicy ο Κόλιν Κλαρκ, του Διεθνούς Κέντρου για την Καταπολέμηση της Τρομοκρατίας στη Χάγη και ο Αχμέτ Γιάιλα, πρώην επικεφαλής της Τουρκικής Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας, είναι οι τζιχαντιστές που φεύγουν από τη Συρία και το Ιράκ μετά την πτώση του Ισλαμικού Κράτους.

«Είναι χιλιάδες όσοι έχουν ήδη καταφύγει στην Τουρκία και θα μπορούσαν να την χρησιμοποιήσουν ως βάση για να σχεδιάσουν επιθέσεις αλλού» σημειώνουν. Εκμεταλλευόμενοι, επίσης, το γεγονός ότι οι «εκκαθαρίσεις» στον μηχανισμό ασφάλειας μετά την απόπειρα πραξικοπήματος έχουν αποδυναμώσει την τούρκικη αντιτρομοκρατία.

Ο κίνδυνος που προέρχεται από τους μαχητές του ISIS «μπορεί να γίνει μια πολύ πιο τρομερή απειλή από αυτή της κουρδικής τρομοκρατίας. Η ανοχή στη δραστηριότητα του ισλαμικού κράτος για την καταπολέμηση των Κούρδων είναι, επομένως, μια επικίνδυνη και κοντόφθαλμη πολιτική». Και θα αυξήσει επίσης την απομόνωση της Τουρκίας στη διεθνή σκηνή, αποδυναμώνοντας τους δεσμούς με την ΕΕ και τις ΗΠΑ.

Μα οι τζιχαντιστές δεν θα ανταποδώσουν την «φιλοξενία» αποφεύγοντας τις επιθέσεις στο τουρκικό έδαφος; Είναι καλύτερα για τον Ερντογάν να μην τρέφει αυταπάτες: «Όταν αισθανθούν και πάλι δυνατοί είναι πιθανό ότι θα στραφούν εναντίον του οικοδεσπότη τους». Αυτό εξάλλου δείχνει η ιστορία: «Πολλοί τζιχαντιστές που υποστήριξαν κάποτε το Πακιστάν, τελικά έστρεψαν την οργή τους εναντίον του πακιστανικού κράτους».

Η σφαγή, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2017, στο κλαμπ Reina στην Κωνσταντινούπολη όπου έχασαν τη ζωή τους 39 άνθρωποι ήταν έργο ενός Ουζμπέκου που διεκδίκησε το ISIS. Αυτό μας λέει κάτι;

Φωτό: Σε λάθος μέρος κοιτάζει. Πηγή: Yasin Bulbul/Presidential Palace/Handout via REUTERS

«Είναι απαραίτητο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των εργαζομένων στο Big Tech. Αλλά για να γίνει αυτό, θα πρέπει να επανεκπαιδευτούν». Αυτή είναι η συνταγή των Financial Times για να ξεπεραστεί ο φόβος των ρομπότ και η πρόοδος της τεχνητής νοημοσύνης στις διαδικασίες παραγωγής. Το γνωρίζουν καλά και οι ίδιοι οι κολοσσοί των νέων τεχνολογιών. Και γι’αυτό, σε μια συνάντηση στο Κογκρέσο σχετικά με τις προκλήσεις της τεχνητής νοημοσύνης, προσπάθησαν να ελαχιστοποιήσουν τους σχετικούς κινδύνους.

Τα στελέχη της Intel και της Tesla, καθώς και ο οικονομολόγος Χαλ Βάριαν, επικεφαλής της Google, υπογράμμισαν ότι η τεχνητή νοημοσύνη μπορεί να είναι η λύση στα χαμηλά ποσοστά γεννήσεων στις πλούσιες χώρες. Ομως η λεγόμενη «επίθεση γοητείας», η εκστρατεία για να πείσουν τους εργαζόμενους ότι τα ρομπότ δεν θα πάρουν τη θέση τους, συγκρούεται με γεγονότα όπως η αυτοκτονία ενός 60χρονου οδηγού ταξί στη Νέα Υόρκη, απελπισμένου λόγω της Uber.

Το πρόβλημα του ανθρώπινου κόστους της τεχνητής νοημοσύνης, τα big data και η αυτοματοποίηση θα αποτελέσουν ένα από τα κύρια θέματα της προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ στα μέσα του 2018 και στις προεδρικές εκλογές για το 2020. Τα επόμενα 5 χρόνια, οι τεχνολογίες θα ωφελήσουν όσους μπορούν να εκμεταλλευτούν τη μεγαλύτερη παραγωγικότητα που προσφέρει η τεχνητή νοημοσύνη (στην ιατρική, για παράδειγμα, ας σκεφτούμε την έγκαιρη διάγνωση). Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας, γράφει στους Financial Times η Ράνα Φόρουχαρ, πρέπει να δημιουργήσουν μαζί το νέο ψηφιακό συμβόλαιο: έχασε κάποιος τη δουλειά του από μία μηχανή; Λοιπόν, η εταιρεία του μπορεί να τον εκπαιδεύσει έτσι ώστε να καλύψει ένα εξειδικευμένο ρόλο σε άλλους τομείς.

Και δεν αρκεί: σε όποιους δεσμευτούν να κρατήσουν τους εργαζόμενους και να αναλάβουν την επιμόρφωσή τους θα πρέπει να προσφερθούν φορολογικά κίνητρα. «Γερμανικές εταιρείες λαμβάνουν κρατικές επιδοτήσεις τις οποίες χρησιμοποιούν για επικαιροποίηση, τεχνική αναβάθμιση και μαθήματα κατάρτισης: αυτό τους βοήθησε να πάρουν μερίδιο στην αγορά από τους αμερικάνους ανταγωνιστές σε αγορές όπως η Κίνα».

Φωτό: Θα γίνουμε ποτέ  φίλοι;  Πηγή: Financial Times