Εμφανίστηκε στο Zoom από μια άγνωστη τοποθεσία, με τα μαλλιά της λυτά και ελαφρώς ατημέλητα, φορώντας ένα ανοιχτόχρωμο φανελάκι και με κάτι περίεργα σχέδια να διακρίνονται στα χέρια της. «Είχα την τύχη να περάσω λίγο καιρό στον Αμαζόνιο. Χθες συναντήθηκα με αρχηγούς τοπικών φυλών, εξ ου και τα σχέδια πάνω μου» εξήγησε χαμογελαστή η Αντζελίνα Τζολί συνομιλώντας με τη Στεφάνια Ουλίβι της ιταλικής εφημερίδας La Repubblica.

Στο Instagram η διάσημη αμερικανίδα σταρ του Χόλιγουντ και ακτιβίστρια συστήνεται ως «μητέρα, κινηματογραφίστρια, συνήγορος των προσφύγων, υπέρμαχος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Ως ειδική απεσταλμένη της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (UNHCR) η Αντζελίνα Τζολί έχει πραγματοποιήσει περί τις 60 αποστολές μέσα σε μια εικοσαετία, ενώ ως σκηνοθέτρια έχει πραγματευτεί περισσότερες από μία φορές τις συναισθηματικές, ψυχολογικές και κοινωνικές επιπτώσεις των συρράξεων, είτε επρόκειτο για τον πόλεμο στη Βοσνία («Στη Γη του Αίματος και του Μελιού», 2011) είτε για τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο («Αλύγιστος», 2024) είτε για την ανείπωτη βία των Κόκκινων Χμερ («Πρώτα Σκότωσαν τον Πατέρα μου», 2017).

Στο «Χωρίς Αίμα», τη νέα σκηνοθετική δουλειά της, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του διάσημου ιταλού συγγραφέα Αλεσάντρο Μπαρίκο, η Αντζελίνα Τζολί αφηγείται την ιστορία της Νίνα (Σάλμα Χάγεκ), η οποία, πολλά χρόνια αφότου έγινε μάρτυρας της εκτέλεσης του πατέρα και τους αδελφού της, κατά τη διάρκεια ενός απροσδιόριστου πολέμου, συναντά έναν από τους δολοφόνους τους.

«Διάβασα το βιβλίο πριν από χρόνια, σε μια περίοδο της ζωής μου που στοχαζόμουν τι ακολουθεί μετά από έναν πόλεμο. Η ανάγνωσή του ήταν ένα είδος διαλογισμού (…) Λίγο αργότερα γνώρισα τον Μπαρίκο, έναν υπέροχο άνθρωπο – ανυπομονώ να περάσω περισσότερο χρόνο στη σχολή του δημιουργικής γραφής (Scuola Holden) στο Τορίνο. Ηταν πολύ χρήσιμο το ότι μίλησα μαζί του πριν από τα γυρίσματα της ταινίας» είπε η πολυβραβευμένη (κυρίως ως ηθοποιός) κινηματογραφίστρια.

Μιλώντας για τη νέα ταινία (της οποίας έγραψε και το σενάριο –με τη βοήθεια του Μπαρίκο– ενώ ανέλαβε και την παραγωγή), την περιέγραψε ως «ένα είδος διαλογισμού, μια ιστορία κοντά στην αλήθεια όσον αφορά τις ζημιές που προκαλούνται στους ανθρώπους από τους πολέμους. Και γι’ αυτό ενδεχομένως να είναι άβολη για κάποιους: δεν είναι μια ταινία του Χόλιγουντ που εξηγεί τα πάντα. Δεν είναι απλή, δεν τελειώνει εύκολα ούτε καθησυχαστικά». 

Η δημοσιογράφος της Repubblica σημείωσε ότι η Τζολί έχει αποδείξει κατά καιρούς ότι αυτό που αναζητά στη ζωή δεν είναι οι ευκολίες και οι ανέσεις. Η ίδια το παραδέχτηκε: «Οντως, δεν είμαι ο τύπος του ανθρώπου που δίνει μεγάλη σημασία στις ανέσεις. Ωριμάζω περισσότερο, όχι απαραίτητα αντιμετωπίζοντας δυσκολίες, αλλά θέτοντας ερωτήματα στον εαυτό μου. Οι πολύ άβολες συζητήσεις και οι δύσκολες πραγματικότητες αυτές είναι που έχουν τον μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ανάπτυξη ενός ατόμου».

Οσο για το γεγονός ότι, ενώ το βιβλίο του Αλεσάντρο Μπαρίκο εκδόθηκε το 2002, η ταινία μοιάζει να αποτυπώνει τη σημερινή πραγματικότητα, η σκηνοθέτρια του «Χωρίς Αίμα» σχολίασε: «Δυστυχώς έτσι είναι. Ο Μπαρίκο δεν ήθελε να προσδιορίσει τον χρόνο και τον τόπο, ακριβώς επειδή ήξερε πως ο πόλεμος αποτελούσε ανέκαθεν μέρος της ανθρώπινης συνθήκης. Σίγουρα, όμως, σήμερα βλέπουμε λιγότερη διπλωματία και λιγότερες συρράξεις να τερματίζονται. Δουλεύοντας με πρόσφυγες, βλέπω ότι ο αριθμός τους αυξάνεται και συχνά δεν υπάρχουν επιστροφή, σταθερότητα, ανασυγκρότηση, υποστήριξη για το μέλλον. Βλέπουμε παρατεταμένες συγκρούσεις, που προστίθενται η μία στην άλλη, ενώ δίνεται ελάχιστη προσοχή στην αποκατάσταση των πολιτών ή στην προστασία των αμάχων κατά τη διάρκεια μιας σύρραξης». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News