Είναι το βήμα που κάνουν οι καταξιωμένοι διεθνώς σχεδιαστές όταν έχουν πια φτάσει σε κάποια ηλικία και φέρουν ήδη δεκαετίες με «δάφνες και καταξίωση»: ο σχεδιασμός κοστουμιών για μεγάλες σκηνές όπερας. Ομως η Μαίρη Κατράντζου –που γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983- το τόλμησε ήδη, στη συνεργασία της με τον Αμερικανό Τζάστιν Μπεκ, το τρομερό παιδί του σύγχρονου χορού, για την χορογραφία του «Entre Chien et Loup» που έκανε πρεμιέρα στις 2 Ιουλίου στην Οπερα του Παρισιού.
Η Κατράντζου ακολούθησε τις οδηγίες του περίφημου εικαστικού Τζον Μπαλντεσάρι που είχε την αισθητική επιμέλεια και τον σχεδιασμό των σκηνικών. Η σχεδιάστρια επηρεασμένη από γνωστά έργα του Μπαλεντσάρι όπου στη θέση των προσώπων υπάρχουν χρωματιστές κουκίδες, αποφάσισε να δημιουργήσει μάσκες για όλους τους χορευτές. Μάσκες που δεν ήταν κάτι άλλο από στρογγυλές κατασκευές σε έντονα χρώματα.
Με τον τρόπο αυτό δεν τιμά απλώς τον σημαντικό εικαστικό, αλλά τολμά να παίξει με βασικές αρχές του μπαλέτου, να αυθαιρετήσει, όπως αγαπά να κάνει και ο Μπεκ. «Σκέφτηκα ότι θα είχε ενδιαφέρον να σπάσω την ιεραρχία των χορευτών δημιουργώντας μάσκες σαν τις βούλες του Μπαλντεσάρι, κυρίως για μια σκηνή όπως αυτή της Οπερας στο Παρίσι» δήλωσε η ίδια στη Vogue.
O σχεδιασμός αλλά κυρίως η κατασκευή τους αποτελούσαν μια μεγάλη πρόκληση, αφού οι χορευτές έπρεπε να μπορούν να βλέπουν και βέβαια να έχουν όλη την ελευθερία που απαιτείται όσο χορεύουν. Ετσι θα υπηρετούσε καλύτερα και την σύλληψη του χορογράφου, που ήθελε να συνυπάρχουν στη σκηνή η ομορφιά με την αγωνία και το μυστήριο.
Ομως η γνωστή σχεδιαστική ευφυία και η καινοτόμος διάθεση της Ελληνίδας που την έκανε να ξεχωρίσει παγκοσμίως, αναπτύσσεται και στον σχεδιασμό των κοστουμιών. Ετσι, όταν οι χορευτές στέκουν ακίνητοι, τα κοστούμια τους είναι μονόχρωμα. Οταν κινούνται όμως, εμφανίζονται ανταύγειες χρωμάτων, χάρη στις πιέτες που δημιουργούν μια μοναδική χρωματική σύνθεση με κάθε κίνηση των χορευτών.
Η εμπειρία είναι εξαιρετικά σημαντική για την Κατράντζου για πολλούς λόγους. Η ίδια δηλώνει πως εντυπωσιάστηκε από την πειθαρχία που υπάρχει στο χορό. Αλλά και από τις πραγματικές συνθήκες που δεν μπορείς να προσπεράσεις, όπως συμβαίνει μερικές φορές στον σχεδιασμό ρούχων για κολεξιόν, ρούχα για να περπατήσει το μοντέλο με αυτά στην πασαρέλα.
Και όλα δείχνουν πως θα συνεχίσει να σκέφτεται με αυτό τον τρόπο, με αυτή την τόλμη. Αλλωστε η ίδια αγαπά τη φράση του Τζον Μπαλντεσάρι «Νομίζω ότι η τέχνη, αν έχει κάποιο νόημα, αυτό είναι να υπάρχει μέσα από τη συζήτηση με άλλους δημιουργούς. Λες κάτι, λένε και αυτοί κάτι, μετακινείσαι μπρος και πίσω, συλλογιέσαι».
