Στην πρώτη μάχη του πολέμου κατά της πανδημίας, αυτή που αφορούσε τα κρούσματα και τη διαχείρισή τους από το σύστημα υγείας, υπήρξαν χώρες της Ασίας που κατά κοινή ομολογία τα πήγαν εξαιρετικά καλά, ίσως και αρίστευσαν.

Η Σιγκαπούρη, το Βιετνάμ και η Ταϊβάν, η Νότια Κορέα, αλλά και η Κίνα, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία ακολούθησαν μία ιδιότυπη πολιτική μηδενικής ανοχής κατά της Covid, με σαφή στρατηγική. Εφάρμοσαν καραντίνα στις αφίξεις στη χώρα, έκαναν μαζικά τεστ, επέλεξαν αυστηρές πολιτικές κοινωνικής αποστασιοποίησης και με τον τρόπο αυτό κατάφεραν να περιορίσουν τον αριθμό των κρουσμάτων και σχεδόν να τον μηδενίσουν.

Οι χώρες αυτές κατάφεραν να διαφυλάξουν τη σταθερότητα των συστημάτων υγείας, τα οποία αναλογικά πιέστηκαν λιγότερο από ό,τι στην Ευρώπη και τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι θάνατοι ήταν πολύ λιγότεροι και η επιστροφή στην κανονικότητα πιο γρήγορη, με ό,τι αυτό σημαίνει για τις κοινωνίες, αλλά και για τις οικονομίες.

Τώρα, όμως, είναι η ώρα της δεύτερης μάχης, αυτής του εμβολιασμού που θα επιτρέψει στους πολίτες αυτών των χωρών –και βεβαίως κάθε άλλης χώρας του κόσμου– να ταξιδεύουν χωρίς περιορισμούς και να επιστρέψουν πλήρως στη ζωή που έκαναν μέχρι πριν από δύο χρόνια.

Το παράδοξο είναι, όπως τονίζει το Atlantic, ότι κάποιοι από τους νικητές της πρώτης μάχης έχουν μείνει πίσω στην οργάνωση του εμβολιασμού – θα έλεγε κανείς ότι έπεσαν θύματα της επιτυχίας τους.

Το Χονγκ Κονγκ ήταν μια περιοχή, μαζί με άλλες χώρες της Ασίας, που ακολούθησε πολιτική μηδενικής ανοχής απέναντι στην Covid. Σε συνδυασμό με τη μαζική ανταπόκριση των πολιτών στα μέτρα, τα αποτελέσματα ήταν θετικά: λιγότερα από 12.000 κρούσματα και 210 θάνατοι σε έναν πληθυσμό 7,5 εκατ. Ο τελευταίος θάνατος καταγράφηκε πριν από περίπου δύο μήνες.

Καθώς στο Χονγκ Κονγκ τα περιστατικά είναι πλέον σε εξαιρετικά χαμηλά επίπεδα, οι πολίτες δεν βιάζονται ιδιαίτερα να εμβολιαστούν. Επειτα από τρεις και πλέον μήνες που είναι διαθέσιμα τα σκευάσματα, μόλις το 17% είναι πλήρως εμβολιασμένο, ενώ περιέργως τα ποσοστά είναι χαμηλότερα για τους ηλικιωμένους και όσους ζουν σε δομές φροντίδας, οι οποίοι ανήκουν στις ομάδες υψηλού κινδύνου.

Επιπλέον, αν και είναι διαθέσιμο το σκεύασμα της Pfizer, η κυβέρνηση έσπευσε να εγκρίνει τη χορήγηση του κινεζικού εμβολίου Sinovac, παρότι τα δεδομένα από τις δοκιμές του δεν είναι αρκετά. Εργαλειοποιεί επιπλέον την πανδημία επικαλούμενη, για παράδειγμα, υγειονομικούς λόγους για να απαγορεύσει την ετήσια εκδήλωση στη μνήμη των θυμάτων της πλατείας Τιενανμέν.

Νοτιότερα, στο επίσης επιτυχημένο Βιετνάμ (μόλις 59 θάνατοι από την αρχή της πανδημίας!), τα κρούσματα έχουν αρχίσει να αυξάνονται ξανά από τα τέλη Απριλίου, πιθανόν λόγω αύξησης στις γειτονικές χώρες και λόγω στελεχών του ιού με αυξημένη μεταδοτικότητα.

Η χώρα αγωνίζεται να βρει εμβόλια, ενώ παράλληλα σχεδιάζει να αναπτύξει και να παραγάγει το δικό της σκεύασμα. Ωστόσο, μέχρι σήμερα μόλις το 2% του πληθυσμού έχει λάβει τουλάχιστον μία δόση και καθώς τα κρούσματα είναι σε έξαρση, τα μέτρα «μηδενικής ανοχής» ισχύουν ξανά στις περιοχές με το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Από την άλλη πλευρά, και η Ταϊβάν δυσκολεύεται να βρει αρκετές δόσεις, λόγω και των παρεμβάσεων του Πεκίνου που έχει επιλέξει να κάνει επίδειξη ισχύος και σε αυτόν τον τομέα.

Σήμερα, μόλις το 4% του πληθυσμού έχει εμβολιαστεί έστω και μία φορά, γι’ αυτό η χώρα θα παραμείνει σε υψηλό επίπεδο επιφυλακής και τον Ιούνιο, με εστιατόρια ανοιχτά μόνο για take away, γάμους και κηδείες να απαγορεύονται, υποχρεωτική χρήση μάσκας και καθόλου τουρίστες και ταξιδιώτες transit.

επιστρέφοντας στο Χονγκ Κονγκ, η όλη εκστρατεία εμβολιασμού δεν φαίνεται να είναι στις προτεραιότητες της κυβέρνησης της Κάρι Λαμ, η οποία είναι επικεντρωμένη στην καταστολή κάθε φιλοδημοκρατικής διαμαρτυρίας, αναφέρει το Atlantic. Η Λαμ έχει δηλώσει ότι δεν είναι δουλειά των Αρχών να δίνουν κίνητρα για τον εμβολιασμό. Ετσι, έσπευσε να καλύψει το κενό η ιδιωτική πρωτοβουλία, που προσφέρει μέχρι και πολυτελή ακίνητα, ένα ακαταμάχητο δέλεαρ για μια πόλη στην οποία ένα διαμέρισμα 40 τ.μ. μπορεί να κοστίζει πάνω από 1 εκατ. ευρώ.

Καθώς μάλιστα η κυβέρνηση συμπεριφέρεται το ίδιο σε εμβολιασμένους και ανεμβολίαστους, τα κίνητρα είναι ακόμη λιγότερα. Στο Χονγκ Κονγκ, η υποχρεωτική καραντίνα για όσους έρχονται από το εξωτερικό μπορεί να φτάσει τις δύο, ακόμη και τις τρεις, εβδομάδες και ισχύει ακόμα και για πλήρως εμβολιασμένους. Τουλάχιστον τα ξενοδοχεία είναι πολύ καλά…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News