Μετά το τέλος της προβολής του «Jay Kelly», της ταινίας  με την οποία ο Νόα Μπάουμπακ επέστρεψε στο Φεστιβάλ Βενετίας μετά την «Ιστορία Γάμου» (2019), ακολούθησε ένα θερμό standing ovation 8,5 λεπτών. Και όπως αναφέρει το σχετικό δημοσίευμα του Variety, αν κρίνει κανείς με μέτρο το χειροκρότημα, το «Jay Kelly» θα μπορούσε να αποδειχτεί σοβαρός αντίπαλος στην τελετή των Οσκαρ.

Πρωταγωνιστές της γλυκόπικρης κωμωδίας είναι ο ακαταμάχητος στην ωριμότητά του Τζορτζ Κλούνεϊ, ο οποίος υποδύεται έναν ηλικιωμένο σταρ του κινηματογράφου, και ο Ανταμ Σάντλερ στον ρόλο του αφοσιωμένου του μάνατζερ Ρον Σούκενικ, που έχει θυσιάσει τα πάντα για τον πιο πολύτιμο πελάτη του.

Μήπως ο Τζέι Κέλι είναι ο ίδιος ο Τζορτζ Κλούνεϊ; Και ναι και όχι, σημείωνει στην Telegraph ο Ρόμπι Κόλιν, επικεφαλής κινηματογραφικός κριτικός της βρετανικής εφημερίδας. Αυτή η βαθιά σοφή και ίσως ακόμη πιο σκανταλιάρικη κωμωδία του Μπάουμπακ για την κρίση μέσης ηλικίας αφορά έναν ηλικιωμένο σταρ του σινεμά των αρχών της δεκαετίας του 1960, ο οποίος αναγνωρίζεται όπου και αν πάει, αλλά συχνά κατηγορείται ότι απλώς υποδύεται τον εαυτό του σε κάθε ρόλο.

Μοιάζει με τον Κλούνεϊ, συμπεριφέρεται όπως ο Κλούνεϊ και, προφανώς, απεικονίζεται στην οθόνη από τον Κλούνεϊ. Τα βίντεο κλιπ, δε, που βλέπουμε, με σκηνές από προηγούμενες ταινίες του, είναι αποσπάσματα από ταινίες του Κλούνεϊ. Αλλά ίσως δεν θα έπρεπε να βιαστούμε να τους ταυτίσουμε, επειδή ούτε ο Τζέι Κέλι είναι ο Τζέι Κέλι – και αυτό είναι το πρόβλημα, παρατηρεί ο κριτικός της Telegraph.

https://www.youtube.com/watch?v=nXGOTiJY3nY

Μετά από 35 χρόνια στη βιομηχανία του θεάματος, ο άνθρωπος που περιγράφεται από τον πιστό του μάνατζερ Ρον (ο Ανταμ Σάντλερ είναι υπέροχος στον πιο τρυφερό ρόλο της καριέρας του) ως «ο τελευταίος από τους μεγάλους σταρ του Χόλιγουντ», αναρωτιέται τι του έχει αποφέρει όλη αυτή η φήμη και η αναγνώριση.

Το να είσαι ο Τζέι Κέλι είναι μια δουλειά που απαιτεί πολλούς βοηθούς εικοσιτετράωρης απασχόλησης: ο ίδιος, ο Ρον, η Λιζ, η δύστροπη υπεύθυνη των δημοσίων σχέσεών του (Λόρα Ντερν) και πολλοί άλλοι στο περιβάλλον του, εργαζόμενοι κατώτερης βαθμίδας, που πρέπει να θυσιάζουν τακτικά τον πολύτιμο χρόνο τους με τις οικογένειές τους για να διατηρήσουν την καριέρα και την εικόνα του Τζέι σε κερδοφόρα επίπεδα.

Μετά από μερικά απανωτά χτυπήματα, όμως, που έρχονται ξαφνικά –όπως ο καβγάς με έναν παλιό του συγκάτοικο στο κολέγιο (Μπίλι Κράνταπ), ο θάνατος ενός αγαπημένου πρώην σκηνοθέτη (Τζιμ Μπρόντμπεντ) και το ταξίδι της μικρότερης κόρης του (Γκρέις Εντουαρντς) στην Ευρώπη με φίλους–, αυτό το κομψά βερνικωμένο «σκάφος» παίρνει μια στροφή που προκαλεί ναυτία. Ο Τζέι Κέλι συνειδητοποιεί ότι δεν είναι παρά μια αφηρημένη έννοια: ένα πρόσωπο σε μια αφίσα, ένας σταρ της οθόνης, ένα όνομα στη διαφήμιση μιας μάρκας. Αλλά αν είναι έτσι, ποιος είναι πραγματικά;

Ο Κέλι αποφασίζει να αναβάλει επ’ αόριστον τα γυρίσματα της νέας του ταινίας ελπίζοντας ότι η λύση μπορεί να βρεθεί σε ένα ταξίδι στην Ευρώπη για να παραλάβει ένα τιμητικό βραβείο για το σύνολο του έργου του σε ένα φεστιβάλ στην Τοσκάνη, το οποίο είναι παράλληλα μια ευκαιρία για να επανασυνδεθεί με την οικογένειά του, τον ηλικιωμένο πατέρα του (Στέισι Κιτς) και την κόρη του Τζέσικα (Ράιλι Κίο).

Το εξαιρετικά έξυπνο σενάριο των Νόα Μπάουμπακ και Εμιλι Μόρτιμερ (η οποία έχει επίσης έναν μικρό ρόλο, όπως και η σύζυγος του Μπάουμπακ, Γκρέτα Γκέργουιγκ, που υποδύεται τη σύντροφο του Σάντλερ) παρουσιάζει πολλά πράγματα σε κίνηση ταυτόχρονα, σημειώνει στην Telegraph ο Ρόμπι Κόλιν.

Είναι μια οξυδερκής διερεύνηση της φύσης ενός διάσημου σταρ του σινεμά –του τρόπου του να αναδεικνύει, να απλοποιεί και να κάνει πιο αποτελεσματική την ανθρώπινη φύση– αλλά και μια απλή γλυκόπικρη κωμωδία για έναν πολυάσχολο πατέρα, που η δουλειά του τον κρατάει μακριά από τα αγαπημένα πρόσωπα, αν και υποτίθεται ότι την κάνει για να τους στηρίζει.

Η ταινία μας προσκαλεί ανοιχτά να αναρωτηθούμε αν ο Κλούνεϊ «παίζει εδώ τον εαυτό του», υπάρχουν, όμως, κάποιες διαφορές μεταξύ των δύο ανδρών –για παράδειγμα, ο Τζέι είναι διαζευγμένος εδώ και καιρό, χωρίς την Αμάλ του Τζορτζ στη σκηνή– που αποτρέπουν τυχόν εύκολες απαντήσεις.

Ως σκηνοθέτης, ο Μπάουμπακ είναι αρκετά έξυπνος για να επισημάνει τα κλισέ του επαγγέλματός του, αλλά και αρκετά γενναιόδωρος για να τα αξιοποιήσει ούτως ή άλλως. Ανεξάρτητα από τα συμφραζόμενα, ο Κλούνεϊ είναι πάντα καλύτερα ντυμένος και πιο κολακευτικά φωτισμένος από όλους τους άλλους γύρω του: ακόμα και καθισμένος σε ένα βαγόνι της γαλλικής υπερταχείας TGV με ένα μπουκάλι μεταλλικό νερό μπροστά του, μοιάζει σαν να παίζει σε διαφήμιση του San Pellegrino.

Σε κάποιο σημείο ο Τζέι εξηγεί εκνευρισμένος ότι το μυστικό για να κάνει ο ηθοποιός το κοινό να κλάψει είναι να μην κλαίει ο ίδιος. Ωστόσο, μετά από λίγα λεπτά σε κάνει να κλάψεις κάνοντας ακριβώς αυτό. Η τελευταία σκηνή, δε, σε βγάζει νοκ άουτ, τραβώντας την έπαρση σχεδόν στα όρια. Μπράβο, Τζέι. Συγγνώμη, Τζορτζ, ή όποιος από τους δύο κι αν είναι, τέλος πάντων…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News