Το καλοκαιρινό πολιτικό μπουρίνι που έφερε ο Ιούλιος έχει πολλαπλό ενδιαφέρον. Πρώτον, γιατί οι επόμενες εκλογές δεν είναι όσο μακριά φαίνονται –έχουμε προσπεράσει πια το μέσο του εκλογικού κύκλου– και, δεύτερον, γιατί ενδιαφέρουν, πέρα από τον νυν Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, που θα διεκδικήσει μια τρίτη θητεία, και τους αμέσως προηγούμενους: τον Αλέξη Τσίπρα και τον Αντώνη Σαμαρά.

Οπως είναι γνωστό, η Ελλάδα θα αναλάβει την προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης την 1η Ιουλίου του 2027, οπότε οι εθνικές εκλογές, ιδιαίτερα αν πρόκειται για διπλές (ή και τριπλές), πρέπει να γίνουν τον Μάρτιο ή το πολύ στις αρχές Απριλίου του ίδιου έτους. Το Πάσχα πέφτει αργά το 2027, στις 2 Μαΐου. Οπερ σημαίνει ότι η κυβέρνηση έχει μπροστά της μόνο έναν πλήρη χειμώνα, αυτόν που μας έρχεται, εφόσον από την αυγή του 2027 όλα θα κινούνται σε προεκλογικούς ρυθμούς.

Η επιλογή του Μητσοτάκη στη Βουλή (09.07) να αναφερθεί ονομαστικά στον κ. Τσίπρα (έναν απλό βουλευτή Α’ Πειραιώς που δεν έχει βγάλει άχνα στη Βουλή εδώ και δύο χρόνια)και το rebranding λέγοντας ότι ο πρώην Πρωθυπουργός αγωνιά να «ξεπλυθεί» από τον ολέθριο ρόλο του, με τον δεύτερο να απαντά με προσωπική αιχμή μέσω social media, για να του ανταπαντήσει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Παύλος Μαρινάκης (εδώ ο «διάλογος»), οδήγησε πολιτικούς παρατηρητές σε δύο συμπεράσματα: ο Μητσοτάκης δεν βλέπει αρνητικά μια ακόμη αναμέτρηση με αντίπαλο τον Τσίπρα και ο Τσίπρας βρίσκεται πια κοντά στην ανακοίνωση νέου κόμματος.

Η κίνηση Μητσοτάκη μοιάζει να διέπεται από την εξής λογική. Χρίζοντας συνομιλητή έναν αντίπαλο τον οποίο έχει αντιμετωπίσει και νικήσει σε τρείς εθνικές εκλογές στο παρελθόν, και ο οποίος μπορεί να ξυπνήσει το κεντρώο κομμάτι των υποστηρικτών του (το λεγόμενο αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, που με τα χρόνια είχε ατονήσει), εκτιμά ότι κάτι έχει να κερδίσει.

Κατά τα φαινόμενα, ο Πρωθυπουργός θεωρεί ότι ο κ. Τσίπρας δεν έχει αποτινάξει από πάνω του τα μπαγκάζια της ακραίας ανασφάλειας και της εχθροπάθειας που συνδέθηκαν με τις ημέρες του στην εξουσία (2015-2019). Και ότι εφόσον το δικό του σύνθημα είναι η «σταθερότητα», ό,τι ή όποιος παραπέμπει σε περιπέτειες για τη χώρα και στο κλίμα τοξικότητας των προηγούμενων ετών είναι ένας αντίπαλος που δεν τον απειλεί.

Μία ακόμη διάσταση είναι η επίδραση ενός πιθανού κόμματος Τσίπρα στο ΠΑΣΟΚ. Ευνοεί ή όχι τη ΝΔ μια τέτοια εξέλιξη; Μια γραμμή σκέψης στο κυβερνητικό στρατόπεδο λέει ότι η εμφάνιση Τσίπρα με δικό του κόμμα θα επιτείνει την αμηχανία στην οποία βρίσκεται η Χαριλάου Τρικούπη μετά την αποτυχία της σύμπραξης με τη Ζωή Κωσνταντοπούλου στην πρόταση δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης τον Μάρτιο, στο κείμενο της οποίας διέκρινε κανείς με σαφήνεια το καταγγελτικό οξύ τής προέδρου της Πλεύσης Ελευθερίας. Με άλλα λόγια, ο μετα-rebranding, πιο θεσμικός πλέον Τσίπρας, εκτιμάται ότι θα συμπιέσει κι άλλο το ΠΑΣΟΚ επιχειρώντας να αποσπάσει υποστηρικτές.

Από την άλλη, αν η Χαριλάου Τρικούπη ανοίξει διάλογο μαζί του, θα αναγκαστεί να «καταπιεί» τη στοχοποίηση που δέχθηκε το κόμμα στη διάρκεια των πρώτων δύο μνημονίων καθώς και την απόπειρα ποινικοποίησης και διασυρμού στελεχών του με τις κάλπες της Novartis. Και τότε ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε υπό προϋποθέσεις να επαναφέρει τον υποτιμητικό χαρακτηρισμό «Τσίπρας με γραβάτα» προς τον Νίκο Ανδρουλάκη, του οποίου οι συν-διεκδικητές της προεδρίας στις τελευταίες εσωκομματικές κάλπες (Δούκας, Γερουλάνος, Διαμαντοπούλου) κάνουν επί του παρόντος ασκήσεις θεσμικής υπομονής σεβόμενοι την καθαρή νίκη του κ. Ανδρουλάκη στην εσωκομματική κάλπη και προσποιούμενοι ότι δεν παρατηρούν τη δημοσκοπική καθήλωση του κόμματος.

«Μεγάλη αναταραχή θαυμάσια κατάσταση» ενδεχομένως για τον κ. Μητσοτάκη, ή τουλάχιστον έτσι διαβάζουν κάποιοι τα πράγματα  στο γαλάζιο στρατόπεδο, βλέποντας ότι ο κατακερματισμός στο κεντροαριστερό-αριστερό φάσμα θα ενισχυθεί από ένα πιθανό κόμμα Τσίπρα. Αλλωστε, πέραν του ΠΑΣΟΚ, Κωνσταντοπούλου και Βαρουφάκης δεν έχουν ούτε καλημέρα με τον κ. Τσίπρα, τα στελέχη της Νέας Αριστεράς (και πρώην βασικοί υπουργοί του που «έβγαλαν» το μνημόνιο) έχουν μισή καλημέρα μαζί του, ενώ στον ΣΥΡΙΖΑ ένας Θεός ξέρει ποιοι και πώς θα αντιδράσουν αν εκδηλωθεί η πρωτοβουλία του με νέο κόμμα.

Οι ημερομηνίες Τσίπρα 

Από την πλευρά του, ο κ. Τσίπρας φέρεται από τις παραπολιτικές στήλες να αναζητεί ημερομηνία χωρίς να αποκλείει την 24η Ιουλίου, όπου παραδοσιακά πραγματοποιείται η δεξίωση στο Προεδρικό Μέγαρο για την αποκατάσταση της δημοκρατίας το 1974. Βεβαίως η ημερομηνία αυτή έχει δύο μειονεκτήματα. Το πρώτο είναι τραγικό και βαρύ, ενώ το δεύτερο ενέχει τον κίνδυνο της ιλαρότητας ή σε πιο απλά ελληνικά τον κίνδυνο να σε πάρουν στο ψιλό. Το πρώτο μειονέκτημα είναι πως η 24η Ιουλίου έρχεται μια ημέρα μετά την τραγική επέτειο της Τραγωδίας στο Μάτι (23 Ιουλίου 2018) και του προκλητικού σόου στο συντονιστικό της πυροσβεστικής που δεν επιδέχεται rebranding.

Το δεύτερο μειονέκτημα είναι ότι η σύνδεση της επιστροφής του κ. Τσίπρα ως αρχηγού κόμματος με συμβολισμούς περί αποκατάστασης της δημοκρατίας «τρακάρει» με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή από το Παρίσι πριν από 51 χρόνια: όχι για rebranding αλλά για την πραγματική, με ρίσκο, κίνδυνο και απαιτήσεις ηγεσίας αποκατάσταση της δημοκρατίας μετά τη χούντα. Επομένως υπάρχει ένας κίνδυνος οι συγκρίσεις να μη ευνοούν τον κ. Τσίπρα.

Η άλλη ημερομηνία, η 21η Αυγούστου, η οποία παραπέμπει στο διάγγελμα της Ιθάκης για την έξοδο από το Τρίτο Μνημόνιο το καλοκαίρι του 2018, αφότου ο κ. Τσίπρας έκανε για μερικές μέρες διακοπές σε θαλαμηγό εφοπλιστικής οικογένειας, έχει σαφώς λιγότερα μειονεκτήματα: παραπέμπει μόνον στο γεγονός ότι το Τρίτο Μνημόνιο ήταν αχρείαστο και στη στοχοποίηση σε εκείνο το διάγγελμα του πρώην πρωθυπουργού Λουκά Παπαδήμου, τον οποίο ο κ. Τσίπρας δεν επισκέφθηκε στο νοσοκομείο όταν δέχτηκε τρομοκρατική επίθεση και κινδύνευσε η ζωή του.

Οι παγανιστικές τελετές

Σε κάθε περίπτωση, όπως ανέφερε η στήλη «Θεωρείο» της «Καθημερινής» (10/7) το πότε θα πατήσει ο κ. Τσίπρας το κουμπί της επιστροφής με την ανακοίνωση νέου κόμματος εξαρτάται και από το πότε να κινηθεί και ο πρώην Πρωθυπουργός Α. Σαμαράς για τη δική του, πολύ πιθανή πια, κίνηση. «Ουσιαστικά, οι δύο πρώην παρακολουθούν ο ένας τον άλλον και ζυγίζουν πότε είναι το καλύτερο timing ώστε να πλασαριστούν εκ νέου στην πολιτική σκηνή» σημειώνει η εφημερίδα.

Το μυστήριο αλλά και το ενδιαφέρον γύρω από το timing Σαμαρά (που μοιάζει να επηρεάζει το timing Τσίπρα) ενισχύουν κάποιες σκόρπιες πληροφορίες για την προετοιμασία «μανιφέστου προσωπικοτήτων» ή και εκδηλώσεων όπου αυτές οι προσωπικότητες θα διατυπώνουν τον προβληματισμό τους για την κατάσταση της χώρας και θα ζητούν την παρέμβαση κάποιου προσώπου που όλοι θα αντιλαμβάνονται ότι είναι ο Α. Σαμαράς. Επειδή ωστόσο μια τέτοια κίνηση δεν έχει ακόμη (μεσημέρι Πέμπτης 10/7) εκδηλωθεί μένει να δούμε αν οι πληροφορίες ευσταθούν. Στο μακρινό παρελθόν πάντως έχει καταγραφεί το προηγούμενο των παγανιστικών τελετών όπου με προσφορές και λατρευτικά τραγούδια οι άνθρωποι ζητούσαν την παρέμβαση μιας ανώτερης δύναμης για να τους προστατεύσει από τα δεινά που βίωναν.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News